Op de buis er mee

Ja, de buizerd is opgespannen. Twee keer zelfs. Want de eerste keer was ik niet tevreden met het frame. Die moest dikker en er moest toch nog iets anders genaaid. Dat zag ik pas toen het werk was opgespannen. Dus nietjes weer te niet gedaan. Nietjes eruit, gat in doek gestoken, want Mars had een tijdje terug de messen geslepen, ook het favoriete mesje wat eigenlijk het beste gereedschap in huis is, soort van duizenddingendoekje, maar dan in de vorm van een aardappelschilmesje en dat was te merken. Hup, terwijl ik het mes onder het nietje steek, zo door het doek heen. Het werk hersteld, de scheur dichtgenaaid, op z'n moderns, opzichtig. Pippi en ik hielden er en heel lang van, nu is het in. Het heeft zelfs een hippe naam: visual mending.
Voor de tweede keer de buizerd opgespannen. Bijna helemaal. Ik laat het doek nog op een paar plekken los, zodat het net als een pastagerecht even aan elkaar kan wennen.

Er vlogen ook nog rare vogels de webshop uit. Zo blij mee! Ik wilde de rare vogels al zeker tien jaar terug maken en was er ook al wel een beetje mee begonnen. Maar nu op de manier die ik echt al heel lang wilde, namelijk op open, rauw en ruw stuk katoen. Nog een wens gedaan en die komt gewoon uit. Ik wens me een tevreden persoon. Ik zei het al eerder 'Enjoy the little things'. De werken uit de serie 'Rare vogels' (subserie van Schijnen in kwetsbaarheid) zijn namelijk nogal klein, little, 5,5 cm x 8,5 cm. I do enjoy it.

En waarom ga ik het dan zo hebben over die little things. Over die miniaturen? Terwijl ik net een mega groot werk, soort van, klaar heb? Nou dat komt omdat die reuze buizerd, op verzoek van de man van de buis is gekomen door het zien van die serie kleine rare vogels van mij.