Zoute knuffel

De keramiekoven stookt. Lekker!!! Ik zat het heel erg te ontkennen, maar ik kan er niet om heen. Ik hou nog altijd van werken met keramiek.
Zeepaardjes van tweedehands tafellakens voor mijn webshop Op Schoorl in de maak.
Annet vroeg zich af wat doen zeepaardjes eigenlijk. Tja, met drie vinnen op mijn werktafel vraag ik me dat nu ook af. Zwemmen ze of zweven ze? Ik denk zweven. Kan dat? Zweven door het water. Wat zeker is, is dat ze knuffelen.

Tor, tulp en mijn eigen zeepaard

Werken met restjes textiel en voor eigen verkoop nu ook zeepaardjes. Ik vind ze zo leuk, de zeepaardjes die ik maakte voor Mandami in Schoorl, dat ik heb overlegd en ga ze maken voor eigen verkoop.

Blije kop van treurwilg in knop

Verdeel je schoonheden en maak nieuwe. Ik observeer mijn favoriete werken en probeer te snappen waarom ik er zo dol op ben. Kan ik in dezelfde stijl nieuw werk maken?
Ik ging aan de slag en stop er mijn favoriete onderdelen in, kruis, tulp, rood, wit, sprookjes, draadjes en aandacht.
De treurwilg langs de waterkant fleurt er ook weer van op. Of komt dat door de warmte van de zon? Ik knap er in ieder geval van op, van de treurwilg in knop (blad... knop schreef zo lekker).

Schoonheid delen

'Kill your darlings' was wat er wel eens tegen mij werd gezegd op de kunstacademie. In dit geval is het 'Get rid of your darlings' om verandering te ondervinden.
Waarschijnlijk omdat ik naar mij zelf kijk en een kleurijker leven wil hebben, repeteert er de laatste tijd een zin in mijn hoofd: 'Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg'.
Dus ga ik niet mijn favorieten vasthouden, nee. Er is interesse. Ik doe ze weg. Ruimte maken voor nieuwe schoonheid.
Changed a view times werkproces en Raven en de haas werkproces gaan in de verkoop. De blauwe druif toont de schoonheid in de tuin van mijn ouders, waar ik twee van hun dartelende takkies even uit mocht laten vandaag.

Licht en kleur vangen

Vandaag gaan ook deze zeepaardjes naar Schoorl. Vanaf morgen voor €22,50 te koop bij Mandami.
Fijn om te combineren. Aan de ene kant werken aan een vast omlijnde vorm, het zeepaardje, en aan de andere kant vrij werk maken. Het werk wat onder mijn handen en ogen ontstaat. Vandaag pakte ik mijn eigen ongebruikte rest lapjes en ging er mee aan de slag. Collages maken, of assembleren. Dol op en vind het fijn werk.
Ook weer verbaasd en tevreden om in atelier met luxaflex te werken. Geeft wat lijn in mijn werk, haha. Plus het is echt voorjaar, niet alleen in mijn bol, ook werkelijk. De magnolia heeft weer nieuwe tulpenbollen gemaakt.

Lente in de bol

Via Maartje Jaquet was ik weer, deze keer samen met José, in het allerleukste en ook kleinste theater van Amsterdam, het Torpedo theater. Dit keer was het voor het avondvullend programma 'Een nieuwe lente'. Met optredens van Arizona Highways, een presentatie van Saskia Springsnow Hoogendoorn over de ode en de viering van de Amsterdamse iepenzaadjes, prachtige romantische landschap foto's van Saskia Boelsums, een ontroerend filmpje over de verleiding en humor van David Attenborough, een verhandeling over de bol van Betty, of nee, Beppe Kessler maakt mooie sieraden van iepenzaadjes, de bol van Denise de Grave, interessant instrument om de fijnstof te meten.
Het was weer fijn. Nu al zin in de zomer editie.

Sea twins

Zoek de verschillen zeepaardjes en eind van de middag met José naar Amsterdam, voor bier, fish and chips en de lente in de bol bij Torpedo theater.
Schooltje zeepaardjes gemaakt en als ik dan de smaak te pakken heb, dan gaat de onvoorspelbaarheid er ineens af. Dan heb ik inzicht van hoe de stof gaat vallen bij het patroon van het zeepaardje en kan ik voorspellen wat een mooie plek is voor het tweedehands borduurwerk van het tafellaken. Zo kwam het dat ik ineens twee bijna identieke zeepaardjes maakte.
Ze gaan allemaal naar Mandami. De vrolijke strandwinkel met bikini, interieur, lieve kadootjes en stralende kleding in het centrum van Schoorl.

Een tevreden uitzicht

Of ik het invul, het maakt niet zo veel uit. Ik zie een tevreden glimlach op Pip haar gezicht. Ik ben het ook. Lekker zeepaardjes aan het maken van oude juwelen van, in de kringloop achter gelaten, goud. Geborduurde tafellakens.
De knuffels maak ik voor de verkoop in de fysieke winkel van Mandami in Schoorl.
Al lang had ik het verlangen om knuffels te maken zoals Mister Finch, heel, een piepklein beetje, denk ik stiekem dat het zaadje van verlangen aan het uitkomen is in de vorm van deze zeepaardjes van het oud gebloemde tafelkleden. Mijn goud, met stippen en een kusje.

Poppies komen op zondag

Twee nieuwe werken in de serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. Een serie die gaat over fouten maken, in de spiegel kijken, kwetsbaarheid, liefde en toegeven. Plus een zin die steeds op komt in deze 'zijn we niet allemaal een beetje gebroken'. Volgens mij komt het uit een liedje, het is in het Nederlands in mijn hoofd blijven steken. Een reminder dat we best wel op elkaar lijken, al verafschuwen we elkaar soms, is het niet de spiegel waarin je kijkt.
Ooit ging ik met Mieke naar een wonder tuin, in Groningen. We grepen alles aan om maar niet dood te gaan, baat het niet dan schaadt het niet. Daar volgden we een meditatie en Mieke was na de meditatie heel kritisch. Ik veegde mijn tranen en wist dat ze gelijk had. Je kunt iedereen wel aan het huilen krijgen met een meditatie over madeliefjes die gekopt worden, en dan zo sterk zijn, dat ze gewoon weer terug groeien, zei ze. Mooi Mieke was heel mooi, in alles. Een voorbeeld voor mij voor genieten, liefde, leven en lachen.
Waar precies de associatie met de klaproos en de madelief-meditatie vandaan komt, ik vind de klaproos voor kracht en onverwoestbaarheid staan. Zo statig zwierend langs een arm zanderig strookje grond, langs het spoor of de weg. In mijn tuin zijn ze welkom. Ik denk dat ik er vijfhonderd miljoen zaadjes in heb zitten. Helaas komen alleen de gele op. Daar ben ik overigens wel heel blij mee! Elk jaar probeer ik weer rode te zaaien. Dat doe ik ook. Ik probeer elk jaar weer dat ze opkomen. Dit keer heb ik ze, een paar dagen terug, binnen in mijn atelier gezaaid, op een bedje van koffieprut en cactus-potgrond. Elke dag ga ik hoopvol kijken.
Ook had ik nog van jaren terug groeipapier kaarten liggen. Die heb ik ook van de week in onze tuin gelegd, met wat verse cactus-potgrond en koffieprut erover heen. Daar ben ik nog minder zeker van dat ze opkomen, aangezien Pip vond dat dat wel lekker lag, zo in het zonnetje, met haar poezelige lange manen op de koffieprut. Nou als mensen je proberen wijs te maken dat je tegen de katten koffieprut in je tuin moet gooien, trap er niet in! Onze Pip lag er heerlijk op te soezen.
De koolmees is al verkocht! Joepie! Ik heb er nog wat aan verandert, vond het iets te plat, te vaal. Nu tevreden en gelukkig ook degene die hem in eerste instantie had gezien en interesse had. Pffff.
Wat was het heerlijk even in de tuin kop koffie extra lang in de zon drinken.

Met mijn favorieten aan het werk

Als de zon schijnt heb ik een favoriete naald, een groene, transparant. Ik zoek hem in mijn speldenkussen om hem zo veel mogelijk te gebruiken. Kan het niet laten om de speld ook zo vaak mogelijk op de foto te zetten. Het maakt het werkproces mooier.

Omdat ik werk met tweedehands textiel, theedoeken, servetten, tafelkleden, komt het vaak voor dat er vlekjes op mijn werk zitten. Ik hou daar van. Nu maak ik knuffels, zeepaardjes, van die stoffen en sta er bij stil of er mensen zijn die er afschuw voor hebben. Ik ga er een tekst bij schrijven voor ze de winkel Mandami in gaan. Dit om uit te leggen dat ik er juist zo op val, op die vlekjes uit de geschiedenis van het gebruikte textiel. Misschien voelt het nostalgisch of zelfs romantisch. Precies weet ik niet. Misschien zelfs het asiel in mij, een asiel voor achtergelaten schoonheden. Ik adopteer ze en geef ze nog een kans om te schijnen.

De speld met de parel vind ik ook mooi trouwens. Dat zie ik nu pas op de foto.

Nooit eerder werkte ik in een ruimte met luxaflex. Het geeft wel weer andere, leuke foto's. En foto van de achterkant van klaproos, dol op losse draadjes. Wat een hoop favorieten.

Pip en de bloemetjes en het aandoenlijke lammetje

Of het nu komt doordat ik geen vier losse pootjes wilde naaien, en er twee-aan-twee maakte, of door de kleur roze, een vintage lapje die al minsten 20 jaar in mijn bezit is. Wie wat bewaard heeft wat. Mijn moeder was van de gezegdes. Het lammetje is wat lam. Lijkt op een lam, maar ook op een kalf en een varken. Ik weet het nog niet. Ik ben dol op mislukt en ik hou erg van kindertekening die knuffel zijn geworden. Daar doet het me ook aan denken. Een beetje aandoenlijk is die wel en dat hoort eigenlijk best bij knuffels. Want die moeten getroost. Toch? Of was het andersom, hihi.
Verder nog een zeepaardje van oud tafellaken van de kringloopwinkel, ook al lang in mijn bezit. Fijn dat ik het durf, knippen in van die schoonheden. Het leveren wel wondertjes op en ook daar hou ik van.
O, en Pip is ook gelukt. We zochten, nou ja Teun, een kat die op mensen is gericht, want onze Stip was altijd buiten en niet te knuffelen. Deze is overal, in mijn atelier en als ik een pak melk ga halen en onderweg de bloemetjes op de foto zet. Wel lastig, want ik heb drukke weg angst. Dus loop ik vier blokjes om in de buurt, in de hoop dat ze ergens niet langs durft en dan achterblijft en ik de weg kan oversteken naar de supermarkt. Meestal lukt het. Zoals vandaag. Soms niet en dan loop ik weer terug naar huis en probeer het later nog een keertje, in een onbewaakt ogenblik. Ohja. Dat probeerde ik vandaag ook. Ik zag haar in de voortuin. Dus ging achterom, deed de deur en de poort heel zachtjes dicht en sloop weg. Stond ze daar. Allang. Haha. Heerlijk thuis werken met Pip.

Achterklap, de achterkant van de klaproos

Op de één of andere manier word ik getriggerd om de dingen die ik het liefst doe te gaan doen. Door de serie Het Kleurenrijk misschien?
Ik ben dol op klaprozen. Dus die kwamen er in de serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. Met ook hele mooie achterkanten, achterklap, de achterkant van de klaproos.

Koolmees en Notenkraker

Twee nieuwe vogels uit de serie 'Schijnen in kwetsbaarheid', een koolmees en notenkraker. Voor de mees gebruikte ik meer kleur dan gebruikelijk. Dat krijg je als je 30 dagen kleur zoekt en vindt, geluksvogels.

Amsterdam geen reet aan

Vandaag met José naar Amsterdam. We hebben daar alles te voet gedaan. Dan zie je meer, of andere dingen. We bezochten expositie Papier van Atelier Open in Bonte Zwaan. Verliefd op het werk van Ines Seidel ... weer. Ik volg haar sinds ik een aantal jaar terug met haar mocht exposeren voor Springsnow.
Ik zag het direct. Er staat 'reet' midden op een van haar werken. Die wil ik nu dus hebben. De reet van Ines Seidel.
Op aanraden gingen we naar museum Het Schip en daar zag ik een aantal foto's van mijn oude huis. Twee van mijn woningen in Amsterdam waren Amsterdamse School. Prachtig met veel rond. Een soort kasteel voor de gewone vrouw, met mijn achternaam voelde ik me daar wel in thuis.
Hoe ze heten weet ik niet, en eetbaar vind ik ze ook niet, maar mooi vind ik ze wel, en zo mooi in de etalage opgestapeld ook, die gele en roze zoetjes.

Ines Seidel

Edith Brouwer

Annita Smit

iepenzaadjes - Ines Seidel

De notenkraker

Na de school handgemaakte zeedieren-knuffels, geïnspireerd op de kust van Schoorl, standplaats winkel Mandami, maakte ik vandaag ruimte om mijn atelier op te ruimen en om werk uit mijn serie 'Schijnen in kwetsbaarheid' te maken.
Er liggen altijd lapjes en prentenboeken van de kringloop te wachten. Vandaag keek de notenkraker mij recht aan.
Hij is zelden te vinden in Nederland. De Notenkraker werd het. Helder. Ook helder is dat de serie mij gelukkig maakt. Zo ook de concentratie op kleur. Concentreren wat kleur geeft aan je dag, mijn dag. Dat werkt, kleine gelukjes zoeken en vinden.

Zondags zeepaardje en knuffelfeest

Omdat ik het niet kon laten, maakte in ook een zeepaardje van gevonden borduurwerk van de kringloop. Oooooooooooh, mooi is hij. Plus nog een kleine knuffel kinderboerderij met teckel. Binnenkort te koop bij Mandami in Schoorl.
Mijn moeder is ook nog jarig vandaag. Wat een fijn knuffel feest, uhm knuffel beest.

Stekken van de zuster

Stekkie van de pastinaak. Het lijkt wel een liedje uit de serie 'Ja zuster, nee zuster'. Ik zag zulke mooie verse groene uitlopers. Ik dacht ik zet het op sterk water.

Zwiep

Een fijn vers trosje nieuwe iepenzaadjes, aan een lage iep, groeit in de wind. De ganzen slaan hun vleugels uit tijdens het wassen en Pip checkt of onze was wil drogen in de wind.
Zien jullie de knijpers? Haha, houtklemmen, je moet wat met dit weer. Ook opvallend is na dertig dagen kleur dat als er geen focus ligt op kleur wit toch is waar mijn oog op valt. Wel vielen de extreem oranje onderdelen van de ganzen me op.

Neus voor kleur

Laatste dag van dertig dagen serie 'Het Kleurenrijk'. Veel regen, weer goed voor de productie. Veel knuffels af, klaar om binnenkort naar Mandami in Schoorl te brengen. Ik heb ze een kus gegeven. Ik dacht, klein gebaar en toch zo een beetje liefde in de vorm van een geborduurd kusje aan de knuffels gegeven.
Pip mocht met haar roze oortjes natuurlijk ook op de foto van de laatste dag van de serie, een serie om mijn leven meer kleur te geven. Nou das gelukt.  Gister sloeg ineens een verkoudheid me om de oren zodat zelfs mijn neus, nu rood, op de laatste dag mee doet.
Bijna onmogelijk om het op de foto te krijgen, maar zelfs in de bak van de vetplanten stekkies komt bloesem op. Als je goed kijkt zie je een paar witte bloembolletjes in het midden van de foto. Wonderlijke bloeiers die vetplanten bij mij.

Het Kleurenrijk - 30

Het Kleurenrijk - 30

Het Kleurenrijk - 30

Het Kleurenrijk - 30

Het Kleurenrijk - 30

Het Kleurenrijk - 30