Vlekken terug naar de realiteit

Voor de opening van de expositie in Galerie De Kapberg kreeg ik cadeaus. Ik leek wel jarig. Zo ook een boekje van mijn tekenleraar van onze dinsdagavond Art journal workshop, club. Waterverfmensjes met tekst van Mariëtte Ciggaar. Die teksten, precies wat een mens nodig heeft na een lange periode werken aan een expositie. Met gedachtes over waar je staat als kunstenaar en hoe serieus het te nemen, of niet. Het heeft ook iets van wat een kind doet, terwijl jij met belangrijke zaken denkt bezig te zijn, haalt die je terug naar de realiteit, aarde, de aarde, aardend. Zo deed ik gister ook op haar aanraden een squat-zit-houding, om de zenuwen in bedwang te houden, vlak voor mijn voorleesbeurt, op de opening. Even door de knieëen zakken. Alles inzetten voor succes.
Vandaag weer terug naar het atelier en de plee. Want die moest vandaag nodig gesopt.

Expositie Galerie De Kapberg is geopend

Trots op mijn expositie in Galerie De Kapberg, die nu open is. Een expositie waar ik al jaren mee bezig ben en uiteindelijk bijna een jaar aan heb gewerkt. Nieuwe werken gemaakt.
Met Max Hofer en Suzanne van Baarsen exposeer ik tot en met 30 maart. Welkom op vrijdag, zaterdag en zondag tussen 13 en 17:00 uur.
De opening was druk bezocht. Overal mensen. Gelukkig was het mooi lente weer. Dus konden we ook fijn in de tuin van de galerie staan. Mooie woorden kreeg ik te horen en zelf mocht ik ook iets voorlezen. Het was fijn.

Rode periode

Soms ga ik terug naar mijn eerste lievelingskleur. Dat is rood.

Hertshooi

Hert zit er in. Sint Janskruid is een familielid van Hertshooi. Alles is hert de afgelopen dagen. Damhert, Edelhert en Hertshooi.
Aan het eind van de middag zag ik, vanuit mijn atelier, zo een mooie lichtblauwe lichtbundel boven de duinen. Dat ik er, voor de art journal workshop, nog even uit moest en het duin op liep voor een foto en om het moment mee te maken. Op het duin staat een verlichte kerstster. Het maakte een mooie combinatie met de streep boven zee.

Zwaan en ooievaar

Vandaag was het open dag bij Broedplaats BOUW en specifiek ging ik voor AGA LAB in Amsterdam. Omdat ik tijdens mijn jaren op de academie zo dol was op de uren in het grafisch lokaal, van afdeling tekenen, trekt het me nog steeds. Broedplaats BOUW zit in een oud schoolgebouw en AGA LAB zit in de oude gymzaal. Super leuk om al die gymlokaal onderdelen te zien tussen de drukpersen, droogkasten en zeefdrukramen. Vanavond maakte ik voor het eerst, tijdens een workshop bij AGA LAB, een tetra print. Nu wil ik het blijven doen. Zo leuk. Soort droge naald ets, maar dan van een melkpak.
Vanmiddag, in mijn atelier, werd ik enthousiast van het zonlicht. Door het grijze weer valt een straaltje licht door het dikke wolkendek op. De draadjes van de zwaan lichten ineens heel fijn op. Grijp die lichtpuntjes.

Nachtegalen

Omdat ze zo mooi fluiten, of zingen, heb ik ze gemaakt met gouden naaigaren.

Groene naaigaren

Eend, eidereend en aalscholver. Ik had ineens zin in groene garen. Het zal de invloed van kerst zijn. Ik vind het ook wel mooi, ik hou er van. Groen kan eigenlijk altijd. Combineren met elkaar kan ook goed. Er zijn ook zoveel tinten, zoveel variaties.

Vrije opdracht

Begin november begon ik met dit werk. Als opdracht. Beetje gedwongen. Want het was via via en uit een vorm van beleefdheid ging ik aan de slag. Plus ik zit op ja zeggen. Het brengt me ook ergens. Mijn enthousiasme door overal ja op te zeggen. Na een tijdje werd het pas duidelijk dat het een misverstand was. Het was een soort van wens in de vorm van een compliment. Of andersom. Ja. Vast andersom.
Toen het vrij werk bleek, ging ik los. Waar had ik zin in? Dol op geiten en in mijn werk stop ik graag een grapje. Zeker in deze serie, serie Stofwisseling, die is immers geïnspireerd op het werk van Jeroen Bosch en als er ergens grappen in zitten dan is het wel in zijn schilderijen. Er kwam ook nog een neushoorn bij, met genaaide poten.
De tekening van de art journal workshop van gisteren kreeg kleur en ik maakte een kanari en sneeuwuil uit mijn serie Rare vogels.

De poten van het nijlpaard

Een opdracht die toch geen opdracht was. Ik was er al wel aan begonnen. Dus maak ik er vrij werk van. Via via kreeg ik het verzoek om werk op ongebleekte katoen met vaste afmetingen en soort van vaste afbeelding te maken. Want die persoon had ergens mijn werk gezien en wilde dat ook. Beleefd zei ik ja, want ja. Als je ja zegt kan het zo zijn dat het je ergens brengt. Soms op stomme punten, maar meestal goed en bovenal leerzaam. Ik zat eigenlijk enorm te mopperen, dat het me was overkomen, die opdracht. Waarom zeg ik niet direct nee op een opdracht? Ik ben dol op de vrijheid van zelfstandig werken. Op creëren en dat op eigen kracht en op me zelf. Niet geheel toevallig was het dus dat de opdracht toch geen opdracht was. Het bleek een bijzondere uiting van enthousiasme te zijn geweest.
Nu ik het toch maak ga ik er maar mee spelen, nu aan het spelen met de poten van het nijlpaard.

Roer me niet

Roerdomp zit stokstijf in het riet. Heeft een goede schutkleur ook en een goede verstophouding, staat als een stok die lijkt op rietstengels. Mijn werk is als een tekening met draad op de naaimachine. Het is één lijn. Het is anders dan tekenen met een potlood. Een potlood haal je vaker van je werk af. Bij het maken van mijn Rare vogels volg ik één lijn. Het voetje zit op het werk. De naald en draad gaan in het werk.
Storen. Ik word gestoord. Het is kort. Maar waar was ik? Na het storen wil ik weer verder gaan. Maar waar precies was ik? Ik was bij een poot. Mijn naald staat in een poot. Ga verder. Maar zie poot. Die is mislukt. Nu wil ik ook rare en imperfecte vogels maken. Speels als een kind. Maar niet zo. Of toch? Is dat het? Gestoord willen worden? Imperfect werken. Ik begin bijna in manifesteren te geloven. Door imperfectie in mijn vogels na te streven, roep ik het misschien ook op tijdens het werk? Uit de werkflow getrokken worden. Willen worden? Interessant. Ik denk toch van niet.
Verder vandaag nog een vlinder voor Artacasa gemaakt uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid en beide opgespannen. Ik ben toch bezig met vlinders van papier. Dus dan gaat dat zo bij mij. Altijd meer. Dit keer meer vlinders.

Nieuwe werken voor Artacasa

Vlak voor mijn reis naar Valencia mag ik nog nieuwe werken uit de series Rare vogels en Schijnen in kwetsbaarheid brengen bij Artacasa. Fijn dat mijn werk daar zo goed verkoopt. Morgen lekker op reis, met extra's geld voor traktaties, jeeeeejjjj! Dank Wiebke voor de fijne samenwerking.

Expositie in Villa Elize Open Monumentendag

Twee exposities heb ik tijdens Open Monumentendag. De ene met mijn installaties in de Turnhal in Ellecom en de andere in Villa Elize in Dieren. Hoe mooi die naam met mijn mixed media werk combineert. De Villa combineert ook goed met mij. Ik logeer namelijk ook in de Villa van Simone en Paul. Heerlijk onder de ridder en wat is het mooi. Alles is smaakvol gerestaureerd en ingericht. Enorm genoten van de gastvrijheid, gezelligheid, de mensen, de andere gasten, de kippen en de baby pauwen. Wat was het een fijne tijd.

Serieus spelend inrichten

Door autopech kan ik niet met mijn werk in Haringhuizen komen en gelukkig brengt mijn vader mij met mijn werk naar het kerkje van Haringhuizen. Vanwege monumentale kerkmuren mogen Mirjam Oosterbaan en ik niet in de muren spijkeren en schroeven. De oude kerkvloer is prachtig en het werk van Mirjam leent zich er perfect voor om er op te liggen en op te staan. Haar werk komt zelfs mooi uit op de zwarte stenen kerkvloer.
Ik maak een toren van dozen van karton, speciaal voor mij verzameld door de AH Callantsoog.
Het idee was dat ik lekker kon spelen met dozen. Een speelse inrichting en expositie. Uitgedaagd door het leuke, vrolijke, mooie, kleurrijke, fantasievolle werk van Mirjam, mijn duo exposant dit weekend. Leuk bedacht. Maar het werd uiteindelijk echt werk. Eerst het verzamelen, toen op maat snijden en in de kerk opbouwen met knijpers en nietjes. Veel geniet en geknepen. Totaal het spelen kwijt geraakt. Het was gewoon veel snijden, klemmen, kijken, lopen, knijpen, twijfelen, nieten, plakken en ontdekken hoe de toren stabiel rechtop kan blijven staan.
Vanwege mijn autopech komt Teun mij ophalen. Ze komt zelfs eerder om me in de middag te helpen. Veel nietjes in de toren gejast. Tot blaren op haar handen. Terwijl ik nog werk aan de toren richt zij uiteindelijk mijn hele expositie in de kerk en kartonnen toren in. Jong, dus vanzelf speels. Ik voel trots dat we het voor elkaar heb gekregen en dat niemand in mijn omgeving, gezin en familie mij terug heeft gevloten toen ik met het idee van de toren kwam. Het is een mooie toren van karton geworden.
Blij mee, ook met de hulp van mijn fijne familie. In de avond al het resterende serieuze in mij er weer afgeblazen met een wandeling aan zee.

Een goeie werkbespreking

Onze penningclub had weer een bijeenkomst. Dit keer op een eiland op de Vinkeveense plassen. Via de Kunstuitleen Alkmaar, werk afgeven, ging ik er heen. Heerlijk, we hadden direct een volledig vakantieschema op één dag. Ons werkproces bespreken was nog nooit zo leuk. Eerst in een bootje, toen zwemmen, eten, werk bespreken, zwemmen, werk bespreken, eten, vuurtje stoken en weer terug varen. Wij hebben de beste club.

Bioluminescentie en iriserende dieren

Zomersalon van Kunstuitleen Alkmaar heeft als thema 'Ode aan het licht'. Mijn hobby camera gebruik ik graag om lichtpuntjes te verzamelen. Maar hoe ik dat vertaal in mijn mixed media werk, met dieren, dat wist ik lang niet. Natuurlijk ga ik op zoek naar lichtgevende en iriserende dieren om geïnspireerd te raken. Dat lukt.
Een tijdje terug riep een kind op het duin naar het strand beneden: "Doei Storm en Shadow". Ik denk naar twee honden, maar zeker was ik daar niet van. Heel inspirend, grappig, kinderlijk en mooi. Die ging in mijn notities op mijn telefoon. Ook omdat ik al een tijdje met Monique de Leeuw bezig ben om werk te maken voor een nog te organiseren expositie in het thema van de serie 'His dark materials' en dan omgezet tot 'Her light materials'. Dus dat werd de werktitel, Doei Storm en Shadow. Stiekem is dat de subtitel gebleven. Het werk heeft uiteindelijk de naam 'Luna en de glimworm' gekregen. Want in de nacht, het liefst met weinig lunalicht, kun je goed de bioluminescentie bij dieren zien. Zo weet ik nog hoe verrast en blij ik werd van de lichtgevende vuurvliegjes in het bos tijdens een werkweek met de leerlingen van de Hendrik Mol school. Vuurvliegjes kennen we ook als glimwormen. Maar eigenlijk is het een kever. Ook zeevonk is toch ook zo'n fascinerend natuur wonder. Een alg zo klein en zo'n groot lichtgevend wonder dat ze met z'n alle kunnen maken.
Op het strand kwam ik vanmiddag ook nog wat voorbeelden tegen van iriserende dieren tegen, een schelp en een vis. Die kleine vis zag ik omdat ik de focus heb op lichtpuntjes, en die schubben op de huid lagen daar te schitteren. Ik foto's nemen, zie ik het dier happen naar. Dus droge broekspijpen geofferd om de vis in het zeewater te brengen.
De expositie is dagelijks vanaf 20 juli tot 15 september te zien in de expositieruimte van Kunstuitleen Alkmaar, Bergerweg 1.

Lichtpuntjes bij vloed

Als je lichtpuntjes zoekt, dan krijg je ze in overvloed. Na het eten nog even wandelen. Onrustig hoofd legen en heldere gedachten creëren.
De specht klopt.

Het Ransuil journaal

Ransuil en online art journal tekenworkshop van Mariëtte Ciggaar.

Jan van Gent aan zee