Opening Kunstroute Zijpe

Mooie en indrukwekkende opening aan de kust van Callantsoog. Kippenvel tijdens de optredens van verschillende dansgroepen, harmonie en koor. Terwijl ik het kippenvel op mijn armen voelde vroeg ik me wel even af of het niet per ongeluk door de kou kwam. Nee, ik ben echt geraakt. Zo mooi om al die liefde en enthousiasme te zien. En ze waren allemaal in het wit. Laat ik daar in mijn werk ook dol op zijn.
Weet Teun ook. Ze maakte een prachtig bord met witte burrata. Ze maakt het bord ook altijd zo mooi op en ook nog heerlijk. Fijn.

Duinsoaren en willen vliegen als vogels

Na het werk even een strandwandeling. Wat een prachtig licht en donkere wolken. De vissersboot vlakbij de kust ziet er fantastisch dramatisch uit. Al die meeuwen die meevliegen om de visser van de vis af te helpen blijven mij fascineren, hier aan zee en op het land.
Eigenlijk loop ik altijd naar rechts, dat is een rustiger strand gedeelte. Maar vandaag loop ik naar links. Eindelijk weer eens naar strandtent Zilte Zucht. Nou, dat werd me wat. Boven en langs het duin bij Zilte Zucht vlogen drie vliegende personen. Ik ontplof. Hoe is het mogelijk om over beschermd gebied en tijdens het broedseizoen te vliegen. Ik spreek ze aan. Maar ja, ik heb net zoveel aedrenaline aangemaakt als de vliegers vast hebben na het beleven van een heerlijke vlucht boven de duinen. Dus een redelijk gesprek zit er niet in. Onbegrip van beide kanten. Ik zeg idioot, je verstoort de vogels en het is beschermd gebied. De man zegt dat er geen verbodsbord staat, dus het mag.
Vanavond kijk ik heel internet rond hoe het zit met de wetgeving van duinsoaren. Na veel zoeken en lezen is het mij nog onduidelijk. Ik neem me voor om het verder te onderzoeken en dat er wellicht een tussenoplossing kan zijn. Bijvoorbeeld na het broedseizoen (15 juli) het duinsoaren toestaan, mits het duingras blijft staan. Anders hebben we geen zee bescherming. Want dan vliegt er iets anders, geen vogel of mens, maar het zand van de duinen waait dan weg. Dat is nog stommer.

Nestelen

Vorige week hoorde ik al een vreemd geluid in de bosjes van Kooibosch. Het klonk als een overspannen kastje van schrikdraad. Vanmorgen weer en nam er de tijd voor. Was het een nest spechten. Vader en moeder vlogen af en aan en ik kon een kopje zien van een jong, best grote kop al. Bijna tijd om uit te vliegen. Even mijn favoriete app Merlin Bird ID aangezet om te horen welke soort het is. Een kleine bonte specht en ineens hoorde de app een wielewaal. Ik toen ook, verderop in het Kooibosch, daar waar je niet als mens mag komen. Daar kwam het vandaan. Dus het bleef helaas bij horen. Maar dat was al een groot feest. Huppelend ging ik weer terug mijn atelier in.

Blauwe reiger

Vandaag is het blauwe reiger dag. Dat heb ik soms. Er liggen er nog meer klaar overigens, al geknipt en op damast gelegd. Weinig blauw die reiger, ooit eens opgezocht, maar weer vergeten. Die naam is verkeerd vertaald geloof ik. Nou ik zoek het nog eens op. Zilver reiger heeft overigens ook weinig zilver. Die naam kun je dan nog beter aan de blauwe reiger geven. Maar ach, dat zijn details, inzoomen. Onbelangrijk, ach nee, daar hou ik nu juist van. Het onbelangrijke zien, het waarderen en er van genieten.

Drie eidereendjes gaven een uitje cadeau

Voor het werk ging ik wandelen vanwege pijn in mijn rug. Even los lopen. Loop ik bij strandtent De Stern (waar ik ook al eens een dikkopschildpad en een gewonde zeekoet vond) zie ik kinderen met een garnalennet achter kleine vogeltjes aanlopen. Ik dacht eerst dat het strandlopertjes waren, maar zag aan hun loopje dat het eenden pulletjes waren. De vader aangekeken en die zei dat ze moesten stoppen met opjagen. Ik bleef bij de pullejtes en ging weer maar bellen. Geen hulp. Dus hulp van de vader van de Duitse kinderen met schepnet gevraagd. Hem leek het een goed idee om een kuil te graven, tja, om ze uit de wind te houden. Na het graven greep ik ze alle drie tegelijk, zette ze in de natte kuil. Dat zag er uit als een slecht plan. Dus greep ze weer alle drie en deed ze onder mijn jas. Zo kon dat niet. Ik ging er wel voor zorgen dat het goed met ze kwam. Bij strandtent Vos kreeg ik een doos voor de pulletjes en thuis weer hulplijnen bellen. Gelukkig wilde Ecomare ze graag. Met de boot ging ik over. Altijd een heel leuk uitje met de boot naar Texel. Aan de overkant stond iemand van Ecomare ze op te wachten.
Ik leerde dat eidereenden de pulletjes in een crèche houden, soms wel met honderd jongen tegelijk. Ecomare vangt ze nu op en binnenkort brengt de boswachter ze naar een eidereenden crèche waar ze gewoon worden opgenomen. Wat mooi.
Thuis in mijn atelier zie ik op mijn werktafel de voorbereiding van drie Rare vogels liggen... Das bijzonder, er ligt een eidereend tussen. Voor vandaag wist ik niet eens hoe die er uit ziet en ook niet dat die eend gewoon hier in Callantsoog voorkomt. Wat een toeval.
Het was een mooi uitje. Hopelijk redden ze het. Want wat een toestand toch, al die hormonen, voortplanting, zenuwen, zorgen, moederen, vaderen en overleven in de drukte van de mens om ze heen. In het voorjaar kan ik echt zo verdrietig worden van zoveel aangereden wild. Zo ontzettend verdrietig, pffff. Laten deze drie het redden.

Ze is de Mona Lisa onder de zwanen

Na de hoosbui op de markt in Breukelen al mijn werk gespreid en verspreid in mijn atelier om waterschade te voorkomen en mijn werk goed te laten drogen. Vandaag atelier opruimen en genieten van de zwaan van Mariëtte Ciggaar. We hadden app contact net nadat ze het had getekend, ik was direct verliefd.
Nu ik het heb opgehangen snap ik waarom. De zwaan kijkt me aan vanuit elke hoek. Waar ik ook sta, ik vang haar blik. Zo knap gedaan.

Water, waterverf en watervogels

Tja, of het nu de waterverf werken van Mariëtte Ciggaar waren of mijn werk met watervogels die aantrekkingskracht op de regen hadden. Op de lentemarkt in Breukelen kwam rond half twee het water met bakken uit de lucht. We hebben wel een leuke dag gehad. Lekker oude koeien uit de sloot halen, over water geschreven, die herinneringen van onze tijd bij theaterfestival De Parade. Waar we honderd jaar terug elkaar hebben leren kennen. Mooie tijd en goede vriendschappen zijn daar voor altijd ontstaan.

Artacasa, galerie, huis, thuis

Er mochten weer nieuwe werken naar galerie Artacasa in de Kerkstraat Amsterdam. Ik voel me er thuis. Komt dat door de naam, casa/huis, thuis? Of omdat Wiebke zo leuk is? De verkoop goed gaat? Of omdat ik van Amsterdam hou? Een combinatie denk ik.

Weelde in paars

Paars, ik trek het niet aan. Het trekt me wel. Zeker in zulke grote getale. Schitterend stuk vol Phacelia. Een weelde ook voor de bijen. Ik wandelde er vandaag gewoon twee keer heen. 's Avonds nog een keertje samen met Teun.
De eend die ik maakte hou ik nog even. Emotionele waarde. Even terug zag ik een moedereend oversteken en aangereden worden. Ze kwam naast mijn auto terecht. Ze lag op haar kant, nog helemaal mooi. Geraakt, direct dood, maar niet overreden. Ik zie haar zwemvlies nog op mijn netvlies. Ach, van het kanaal naar de sloot oversteken met twee pulletjes. Die zag ik niet. Hopelijk zijn die terug geglipt de berm in. Pfff, de tranen schoten me in de ogen. Wat naar toch, al dat snelle en drukke verkeer. Zeker in deze tijd is het moeilijk oversteken. Want de jongen vliegen nog niet. Uit verdriet maakte ik een eend.
Met de blauwe reiger ga ik morgen verder.

Uitgelicht

Door een email van Kunstuitleen Alkmaar gelokt en meteen maar de nieuwe expositie Uitgelicht gaan zien. En voelen. Wat een mooie expositie. Het leek wel een eeuw terug dat ik een expositie bezocht die me zo raakte. Gisteren schoot ik ook al zo vol toen ik langs de duinen liep, vol bloeiend duinroos en daarin en daaruit allemaal prachtige geluiden van de vogels hoorde. Het zal de energie van de maan zijn. Plus het besef hoe goed ik het heb, ook tegenover het geweld in, Gaza, Oekraïne en al die andere plekken op de wereld. Verschrikkelijk.
Ik besef dat ik (meer) geniet van de kleine dingen. Zoals deze expositie, al is het werk groot. Net nu ik bedacht had dat ik van inzoomen hou en van de kleine dingen, de details. Het raakt me, het werk van Olav Slingerland, Martin Copier en Krin Rinsema.
Nog even terug naar de lokroep. Er lag een pakket tweedehands textiel met mijn naam er op. Had iemand daar neergelegd voor mij. Wat mooi toch weer.
Ik mocht ook vier nieuwe werken achterlaten. Klein, want daar hou ik van. Ik herhaal het nog maar eens (voor mijzelf, om mezelf te overtuigen dat het goed is wat ik maak, klein werk).

Uitgeklapte Blauwe lis

Blauwe lissen, klaprozen, twee vliegen op één bloem en een vink in de maak.

Elk weekend Pinxterweekend

Al is het hier elk weekend Pinxter weekend, met twee van Pinxteren in huis, toch is het vandaag een extra feestelijke Pinksterdag. Het begon met de eerste twee rode klaprozen in de voortuin. De blauwe lissen die bijna uit de knop groeien.
Vier nieuwe werken uit de serie Schijnen in kwetsbaarheid zijn af. Het damast, dat ik gebruikte, is wat ik kort geleden als cadeau mocht ophalen bij een mevrouw uit de buurt. Na het werk nog even een strandwandeling. Met een mooie kleurrijke zonsondergang als bonus. Op de terugweg over het duin hoor ik een vogel en herken het direct. Toch de Merlin Bird ID app aangezet. Ja hoor een nachtegaal geeft een concert. Prachtig.

Wede, geuren weelde

Vorig jaar deed ik een workshop bij Claudy Jongstra en kocht daar wede zaadjes. Direct gezaaid en omdat het een tweejarige is heeft het dit jaar voor het eerst bloemen. Die geur! Die is oer. Ik kan het niet anders beschrijven dan dat. Het doet me denken aan het handwerklokaal van alle hobbyclubs waar ik als kind lid van was. De boerderij waar mijn pony stond. Pitrieten in het handvaardigheidlokaal van Nita van Joolen. Een heerlijke vertrouwde en bekende oer geur.
Nieuw werk uit de serie Schijnen in kwetsbaarheid aan het maken. Onder andere voor galerie Artacasa in Amsterdam. Daar breng ik binnenkort nieuw werk heen. Een meeuw en een begin aan een groenling. Beide ook dagelijks te zien hier rond ons huis. Groenlingen houden enorm van rozenbottels en die staan er in overvloed. Ook bij ons in de voortuin. Aan zee zijn er meeuwen. Al dacht ik er meer te gaan zien en te horen en dat ik amper mijn ontbijt achter kon laten om koffie te zetten. Dat ze met bord en al weg zouden vliegen. Dat werd me altijd verteld. Nou ik zie hier minder meeuwen dan in de stad. Het geluid vind ik nog steeds mooi. Ook de verschillende klanken en taal met name tegen hun jongen. Soms zorgelijk, soms als waarschuwing en andere geluiden klinken gezellig alsof ze kletsen. Even samen de dag doornemen of nog een verhaaltje voor het slapen gaan.
17 & 18 juli exposeer ik samen met Mirjam Oosterbaan in het Willibrordus kerkje van Haringhuizen. Voor publiciteit haalde ik wat werk te voorschijn. Eén van mijn favoriete kistjes met resten lint ging op de foto.

Tureluur en veldleeuwerik

In de buurt van ons huis in Callantsoog zitten enorm veel vogels, zo ook de tureluur en de veldleeuwerik. Toevallig dat ik die beide vandaag maak in mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid. Ik zag ze vorige week trouwens ook beide in hetzelfde veld. Ze kunnen qua geluid bijna niet verder van elkaar verschillen. Tureluur is eigenlijk een rare vogel, want dat zegt de uitdrukking toch. Er tureluurs van worden. Maakt een eentonig geluid, terwijl de veldleeuwerik een aardig concert kan geven.
Ik maak ze op damast gekregen van iemand uit Anna Paulowna. Ze kende mijn werk en wilde het me graag geven. Mooi gebaar. Blij mee.

Details van dichtbij

Eigenlijk ben ik dol op details, klein en inzoomen. Zou dat de rede zijn dat ik naai? In zoomen? Haha. Ik voel sinds een tijd dat ik op herhaling ga. Ik zie steeds dezelfde dingen en de interesse om het op de foto te zetten verdwijnt. Waar hou ik dan echt van? Kan ik weer eens een foto serie opdraht aan mezelf geven. Zoals toen ik lichtpuntjes op de foto zette. Meteen kom ik op details. En duik meteen het zand van het strand in. Misschien ook omdat het een grauwe dag is en de zee onaantrekkelijk is voor een foto.
Bijen zie ik liggen. Dat is wel vaker. Dat heel de vloedlijn vol licht met bijen of wespen. Vandaag dus weer zo'n dag. Ook andere insecten en torretjes en tot mijn geluk ook iepenzaadjes. Iepenzaadjes aan zee. Dat is toch ook mooi.