De klei kick

Met m'n ingewanden blij van de klei. Ja, begonnen. Al een tijdje was er het verlangen om weer eens wat van klei te maken. Vandaag gedaan. Ik zette de eerste kastdeuren van mijn klei atelier open. Daar waar alle gietmallen en engobes staan. Ik voelde me gewoon fysiek dol gelukkig worden. Oude liefde roest niet.

Wat gebakken werk geglazuurd, met transparante glazuur. Glazuur voor dummies. Daarom is die bij het aanbrengen roze. Blijft dus niet roze. De kleurstof is aangebracht zodat je weet waar het glazuur zit.

Ook wat patronen gekwast met engobes. Nu stoken en wachten. Zo spannend en leuk. Die verrassing van de deur van de oven na het stoken openen. Dat is denk ik de kick.

Wel vroeg ik me af waarom ik tijdens een snikhete dag begin met fysiek werk. Gelukkig was er aan het einde ook nog een frisse duik in zee bij zonsondergang.

Schijnen bij Blauwdruck

De verkoop bij Blauwdruck in Zwolle gaat echt goed. Mijn werk is daar sinds eind maart 2020 en verkoopt daar zo goed, dat ik vandaag weer nieuw werk richting Blauwdruck mocht sturen.
Twee meditatiekussens gevuld met boekweitdoppen en dertien kunstwerken van textiel en papier zijn richting Zwolle.
Vier werken uit de serie 'Stofwisseling', geïnspireerd op het werk 'Antonius drieluik' van Jeroen Bosch en negen miniaturen uit de serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. De naam van de serie zegt het al. Het gaat over schijnen, ook daar waar het donker is. Sterren kun je zien stralen als het goed donker is. Want dat ik kwetsbaar ben en machteloos, daar kwam ik na flink wat atelier inbraken, vandalisme en persoonlijke aanvallen wel weer achter. Zo bang was ik, alleen in het oude schoolgebouw van De Rank waar ik tijdelijk atelier had en de jeugd vond dat je de rest van het gebouw best in de fik kon steken, de ramen ingooien en bespuiten met graffiti. Je op het dak kon gaan klimmen, je blote reet aan mij kon laten zien. Stenen door het raam kon gooien. Vuurwerk afsteken terwijl ik aan het werk was. Keiharde muziek draaien. Hangen rondom het gebouw met een flink aantal jongeren. Brandblussers stelen en vervolgens alle binnenramen vernielen.
Daarna mocht ik de kleine ruimte die ik opknapte en huurde van DepARTment van juni '18 tot juli 2018 in het oude schoolgebouw De Brug in Sint Maartensbrug weer huren. Terug verhuisd naar De Brug begon ik, met mijn verdriet en angst nog onder mijn huid, aan een nieuwe serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. Geïnspireerd door Joseph Cornell en de liefde voor het werk uit de serie 'Broken butterflies' van Anne ten Donkelaar ging ik met mijn nare ervaringen aan de slag. Een soort van repareren en er beter uit komen serie. De redder van mezelf serie.
Tussen acht verschillende kunstenaars, met uiteenlopende en sterke meningen over wat hoe te gedragen en wat te doen met het oude schoolpand van De Brug liep ik tegen mijn machteloosheid en kwetsbaarheid aan. Ruzie en op kerstavond werd ik er  uit geknikkerd. binnen twee maanden. De verhuizingen vlogen me om de oren. Wat had ik geroepen? Ik ben dol op klussen, opknappen, sjouwen, schilderen en inrichten?
Wat ik had gewenst, geen idee. Maar wist wel wat ik nu wilde: rust. Na 12 verhuizingen in drie jaar wist ik waar ik het liefste werkte: thuis. Veilig met uitzicht op vogels en groen, de koffie altijd vers en mijn eigen plek. Hoe kwam het eigenlijk dat ik weg moest van waar ik me altijd fijn had gevoeld. Welke wens had ik? Succes? Dichter bij het leven? Dichter bij de klant?
Een beter leven. Ja dat is wel wat ik wenste. Gek. Het kwam door de dood van mijn vriendin Mieke, in 2015. Na haar ziekte en dood nam ik me voor dat alles beter moest. Want ik had het leven. Ik kon kiezen voor leven.
Wist ik toen veel dat ik het eigenlijk heel goed had. Daar waar ik nu weer terug ben. Het waren drie leerjaren, een soort verkorte HBO opleiding. Werken vanuit mijn fijne thuis atelier en als ik onder de mensen wil komen, dan zoek ik die op.
Blij met het succes bij Blauwdruck. Het succes van dat een ander mijn werk verkoopt. Want dat leerde ik ook bij het hebben van een atelier met winkel, eerst in Schoorl en later in Schagen. De wens van het maken en dat een ander mijn werk verkoopt.
Soms moet je gekwetst en geraakt worden om te zien wat je had. Verdriet, frustratie, gevoel van onrechtvaardigheid en leerwerk. Ook dat het prima is om een beetje kapot te zijn. Want zijn we dat niet allemaal, een klein beetje kapot. Dat is oké. Schijnen in kwetsbaarheid.

Veel herinneringen in kleurplaatjes

Duizenden foto's te verwerken, wellicht straks duizend plaatjes geknipt. Dat zou een feest zijn. Het is in ieder geval heel meditatief en repetitief. Mijn oude Mac moest nodig opgeruimd, er zat weinig sap nog in die tweedehands appel.
Ik ga door heel wat belevenissen. Hele mooie. Ohwww wat verlang ik terug naar Portugal en Costa Rica. Wat is op reis zijn toch heerlijk voor je leven.
Ook niet zulke beste, zoals de verhuizingen van atelier en winkel van 2015 tot 2018. Twaalf verhuizingen in drie jaar tijd. Ik kreeg er spontaan pijn van in mijn nek. Of kwam dat van dagen achter de computer zitten selecteren en terug te vinden documenteren. Of van dat geknip in al die bladzijdes uit oude prentenboeken. Gelukkig is het knippen dan weer rustgevend en met een heerlijk vooruitzicht op het maken van nieuwe collages. Of misschien hou ik het wel zo. Gewoon een mooi bergje uitgeknipt papier. Ik hou wel van veel.

Bergen opslag ruimte

Mijn oude Mac is nogal traag. Helemaal vol. Dus tijd om gestructureerd op te slaan. Gezien de traagheid van het overzetten kan ik er iets naast doen. Knippen uit tweedehands prentenboeken. Lekker bergje nieuwe plaatjes voor mijn collages.

Vijftig worden en alles is oud roze

Sinds dat ik vorige maand vijftig ben geworden lijken de nieuwe bloemen in de tuin wel allemaal oudroze te zijn. Vreemd. Wel blij mee, want nooit eerder was de tuin zo kleurrijk. Als cadeau en regel-overtreder geef ik mezelf water. Niet over mezelf. Ik geef de planten in de tuin, tegen al het advies in, water. Lekker punk! zo op m'n vijftigste. Anarchisme ten top. Verder dan dat ga ik ook niet in het overtreden van de regels.
Toch voelt het als een soort van compensatie voor alles waar ik me aan moet houden zodra ik de poort uit ben. Als ik die poort al uit ga. Want jeetje, wat bleven die kasteelpoorten aan het Doornenhof vaak dicht. Wel werkte ik me thuis drie keer in de rondte in m'n torenkamer. Ook wel bekent als atelier. Koninklijke plek. Nu voel ik wel weer de behoefte om wat draken te verslaan in die rare tijden buitenwereld. Voor nu geniet ik als vijftig jarige Koning van de oudroze bloemen in onze paleistuinen.

Bloem op de rare tijden

Bloemen op je bestelde mondkapje en bloem in het park richting brievenbus. Rare tijden. Ik las het net weer. Ik vind het niet zo raar. Wel rustig en ik mis van alles, met name exposities. Eens snel maar eens een museumbezoek reserveren. Raarrr

Heerlijke mondkapjes

Voor een vriendelijke heer maakte ik twee zwarte mondkapjes. Speciaal koos ik deze luxe patronen.
Door het geroezemoes of we net als landen om ons heen nu op meer plekken een mondkapje zullen gaan dragen trekken de bestellingen mondkapjes ook direct weer aan.
Hier de link naar Op, mijn webshop. Op verzoek maak ik ook graag speciale handgemaakte mondkapjes.

Wonderlijk licht vanaf de rijbaan

We reden een stukje en het licht was super mooi. Zelfs de windmolens vingen het licht prachtig. Ik genoot van de stilstaande wieken. Gek. Terwijl ik ze altijd verspilling vind en uitzicht-vervuiling. Een miniatuur regenboog tussen de wolken maakte de rit compleet. Geen foto stop gedaan. Dus thuis nog even van de wolken tegen het raam.

Pannenkoek voor ontbijt

Pannenkoeken voor ontbijt om mijn liefje wat extra liefde en aandacht te geven. Bij vier graden, in een vochtige ruimte, acht uur per dag, wisseldiensten, vijf dagen in de week fruit en groente snijden met schreeuwende machines bij Vezet is een knap staaltje werk van haar.
Daarom ik bak ze vanmorgen bruin voor mijn lief. Want was is ze toch knap.

Oudroze stok in mijn tuin

De eerste stokroos bloem in de tuin! Vorig jaar gekregen van Dorien. Dit jaar dacht ik dat het onkruid was en de konijnen vonden de reuze bladeren verrukkelijk. Die knabbelde de onderste bladeren weg en ik voerde de grote bladeren dan ook scheutig.
Tot ik bij Dorien de stokrozen zag staan, oi, ohja...  Stiekem als toetje gat ik het konijn nog wel af en toe een vers klein blaadje, maar niet meer die joekels. En kijk nu! Oud roze bloemen!! Heerlijk ouderwetse schoonheid.

Achtentwintig jaar verkering op de Markt in Schagen

Social media is handig voor van alles. Niet alleen welke vorm billen in zijn en welke dingen je vrienden doen. Het is ook een fijne reminder.
Al wordt er wel eens niet zo positief over gesproken. Tijdverspilling. Of dat je beter in het nu kunt zijn dan je vergapen aan foto's en verhalen van een ander. Nou vandaag was mijn getuur op social media weer reuze handig. Mars en ik weten wel dat het er ergens aan zit te komen. Toch vergeten we het bijna altijd. De dag dat Mars mij verkering vroeg. Zaterdagnacht 18 juli 1992 voor De Gouden Engel op de Markt in Schagen. We studeerde en woonden in Amsterdam.
Dus gingen we vanavond spontaan met z'n drieën uit eten bij Stiel op de Markt in Schagen. Het was weer een feest van compositie, aandacht en kleuren.
Op de foto gaan op je verkeringsdag is zelfs na 28 jaar nog komisch.

Bijige bezige ik

Wat een heerlijk gezicht als een bij zich tegoed doet in een bloem vol stuifmeel en nectar tijdens de vrijdagmiddag verjaardagsborrel in een tuin in Dirkshorn. Badend in het gele bloemen goud probeer ik de bijen en hommels in een foto te vangen.

Rijstnoedel geluk

Het hing in de lucht

De buren houden bouwvak in de tuin en daar moet Sky Radio bij aan... grrrr. dus begon de dag met ergernis. Ik hou van stilte in de tuin. Dan kan ik zelf lekker de liedjes in mijn hoofd neuriën.
Om mijn humeur op te vijzelen ging ik de kauwen onze oude cruesli voeren. Dat werkte direct. Want toen ik omhoog keek zag ik dat een piloot even gezellig een paar rondjes in de lucht had getrokken.
Ik was niet de enige die er gelukkig van werd. Op social media vlogen de getrokken rondje me om de oren.
Over lucht en vliegen gesproken. Naast Sky Radio, de rondtrekkende piloot was er nog meer luchtigheid op deze dag. We gingen zweef foto's maken. De zweefmolen van De Parade was neergestreken bij Pompet in het Noorderpark. Dat was een fijne fotosessie ontmoetingsmiddag.

Piep paf poefen

Nog meer nieuwe meditatiekussens. Goed gevulde kussens. Goed in de zin van boekweitdoppen. Een beetje yogakussen zit er vol mee. Geen idee waarom. Misschien omdat het piepkleine schilletjes zijn die goed om elke vorm van kont voegen. Ik hou van veel en ook van veel. Als ik dan ergens plezier aan beleef dan wil ik dat verlengen. Dat doe ik ook met meditatiekussens maken. Ze vallen ook nog eens in de smaak. En zo maak ik ze in opdracht. Dus das twee kussens in één klap, vliegen. Maar kans dat ik twee vliegen doodsla is nihil. Mooi woord nihil. Soms vind ik een woord ineens heel mooi. Sommige woorden gebruik ik ook echt niet in spreektaal. Dan is het dubbel leuk als ik er zelf ook nog van geniet. Nihil.

Feest in Hintergarten

Ja! daar is hij. Ik deed vanmorgen de gordijnen open en zag het direct! Er staat iets roods. Dat betekend maar één ding. Klaproos. Al weken zag ik dat dit geen geel slaapmutje zou worden. Wel een heuse klaproos. Heel soms staat er ineens een rode klaproos in de tuin. Er zitten namelijk door de jaren al meer dan honderdmiljoenduizendtriljard zaadjes van de rode klaproos in de grond van onze achtertuin.
Pot op het konijnenhok gezet, in de hoop dat de naaktslakken geen zin hadden in apekooien en dus niet via de spijlen van het hok naar de klaproos in wording zouden slakken voor een nachtelijke snack. Dat is gelukt. Niet van gesnoept. Hij staat er. Knal rood te klappen. Wat een feest.