Reserve valkuil

De reserves zijn op. En dan is er de valkuil. Dubbel balen. Want ik ga zitten turen en fixeren naar wat er goed verkocht. De moordenaar van creativiteit. Maar ja. Die momenten zijn er soms. Ik weet heus wel hoe het werkt. Ik kan iedereen vertellen hoe het moet. Ook mezelf.
De verkoop, tijdens de crisis, gaat anderhalf jaar gestaag door. De productie ook, die volop. Maar gestaag is niet voldoende. Ik gebruikte stiekem m'n reserves op. Niet zo stiekem. Het was nodig. Het was ook niet heel veel. Das ook weer waar. Ik ben boek over creativiteit aan het lezen en ik geloof alles wat er in staat. Daar las ik dat creatieven in het moment leven. Niet ver vooruit denken en vaak dus ook niet denken aan de gevolgen van leningen of geen reserves. Ik voelde me direct aangesproken en verbonden en oh zo creatief. Het bewijs lees ik in het boek 'Big Magic' van Elizabeth Gilbert.
Wat ga ik dan ook nog eens doen? Rondneuzen in m'n atelier. Daar waar ik al een tijdje niet kwam. In de mislukte hoek. De soort zet je 'Ik ben stout geweest, ezelsoren hoed in de hoek maar op'. Alle werken mislukkingen verspreid over de vloer. Combinaties gemaakt van twee mislukte werken. De werken weer op een stapel, de hoek in. Ga gewoon aan het werk. Dat wat ik altijd doe, zitten en beginnen. Denk ik. Toch weer dat oude werk gepakt. Weer over de vloer uitgespreid en kijken, denken, verleggen. Wat klopt er hier niet aan? Ik gooi wat dingen weg. Valt mijn oog op de achterkant. Interessant. Een oud werk uit nieuwgierigheid naar de achterkant helemaal losgehaald. Best lang met m'n tornmesje mee bezig.
Ik zat op m'n knieën, daarna op m'n kont tussen al dat mislukte werk, de naden los te tornen. Het zat eigenlijk heel fijn. De temperatuur werkte mee, dus kon ik op, de normaal gesproken koude, vloer blijven zitten en het voelde goed. Ik kan het werk altijd nog weggooien. Dus de schaar erin. Dat beviel. Ik knipte de lelijke dingen weg en maakte een soort puzzel, die van vroeger met van die verschuifbare vierkantjes. Het is een prachtige dag. Ik beloofde om rond vijf uur, voor het avondeten, even in de zon te mogen gaan zitten. Dat deed ik. Morgen er mee verder. Of niet. Hopelijk met zonder de valkuil.

Teunis, pinkster en koningsbloem

Teun heeft bijna een jaar terug een arm tatoeage (een zogenaamde sleeve) laten zetten. We vroegen Maartje van den Noort om het te tekenen. Het origineel gaat ze nu ophangen. Dus sneed ik de passe-partouts voor de lijsten. Alle bloemen rond Teun haar naam en lievelingsland zie je terug in de tekeningen voor de tatoeage. Mooi idee. Een pronkstuk aan lijf en muur.

Weekend werk en wandelen

Na dit ontbijtbordje heb ik al m'n beloftes af. Dat klinkt raar. Ha haaa. Het voelt wel als afvinken. Er liepen een aantal dingen door elkaar. Ik heb deel genomen, of eigenlijk doe ik mee aan de wedstrijd 'Niets is wat het lijkt' van museum Coda, en daar ging nogal wat tijd in zitten. In dat maakproces. Ten eerste: dat ik wil meedoen. Dan: hoezo wil ik meedoen? Dan: ja, omdat ik in ver verleden en misschien niet zo heel ver terug wel ander soort sieraden heb gemaakt. Ik heb er wel iets mee. Ik draag ze zelf zelden. Veel te aanwezig. Ik voel ze heel de tijd of ben bang een vinger te verliezen bij het dragen van een ring. Plus energiebanen. Nou ja. Van alles staat me tegen en toch wil ik meedoen. Want het voelt alsof dit mijn ding is. Ze verlangen namelijk een sieraad te maken van ongewone materialen. Speciale materialen die misschien anders zouden zijn weggegooid, eigenlijk hergebruikte materialen. Mijn ding dus.
Wedstrijden zijn voor verliezers. Daar zijn er altijd meer van. Daar val ik onder. Maar deze wedstrijd van Coda, of zoals ze het zelf noemen 'Uitdaging' (ze gebruiken zelfs het Engelse woord Challenge), daar moest ik aan meedoen. Meedoen om gezien te worden. Te laten zien dat dit mijn werk is. Het werken met gebruikte materialen.
En deed dat ook. Met het te maken sieraad in mijn hoofd kwam ik tijdens het wandelen, op de derde zaterdag van de maand, oud papier ophaal dag, een oude wasmiddel-ton vol met hele oude zelfgemaakte huisjes van papier tegen en wist, dit is mijn goud. Hier ga ik het van maken. Een kroon voor iedereen. Soort van Amsterdamse School, paleis voor iedereen. Ingeleverd en nu wachten tot het publiek mag gaan stemmen. Op mijn werk. Natuurlijk.
Vandaag dus weer ruimte. Ontbijt en gebaksbordjes gemaakt. Floortje hielp donderdag al met de voorbereiding van de engobe afdrukken van het zeepaard, en zee-ezel. Kan zij heel goed, luisteren en precies dat photoshoppen wat ik wens. Iets met plezier voor een ander doen kan ze ook heel goed. Mooie eigenschap.
Na het werk nog een fijne wandeling. Het licht viel prachtig op die gekke ontplofte soort van katjes en die roze lieten me zelfs terug lopen. Wat een waanzinnig heerlijke geur geven die af. Leve de lente.

Goudvlinder

Goudvink en vlinders opgespannen. Hele kleine werken, uit klein en fijn bovenkamer atelier. Het zagen doe ik op de eettafel. Want mijn keramiekatelier, die ook een fijne tafel heeft, ligt vol met nieuwe ontbijtbordjes.
Het nieuwe werk staat al in de webshop van Op.

Met je naaktslak door de vogelpoep

Kom er maar eens los van. De verwachtingen, je eigen verwachtingen, geen verwachtingen. Vandaag weer wandelwachten. Voor het eerst met wat miezer. Best bijzonder. Ik bracht verschillende vrienden voor afspraak naar het ziekenhuis en dit was de eerste keer met regen. Het was wel vaak koud, of het had geregend. Meestal had ik mazzel met het weer. Nu evengoed na de grootste druppels uitgestapt en een rondje, of drie, door het park gemaakt.

Een geluk voor mij. Want er was bijna niemand. Behalve wat honden-uitlaters, tja het was ook immers hondenweer. Laat ik nu in de Chinese astrologie een Hond zijn. Komt dat even goed uit. Zie ik ook nog eens een loopeend over het gras gaan. Dat maakt mij echt gelukkig. Tijdens mijn eindexamenjaar van de Rietveld was ik veel aan het filmen en fotograferen in het Rembrandtpark, vlak bij mijn huis op de Van Spilbergenstraat. Uiteindelijk maakte ik naast diepe (lees depressieve) teksten mijn eindexamenwerk over de Indische loopeend. Zo een komisch geval, die eend. Dat maakte mij gelukkig, daar in dat park in Amsterdam. Een eenvoudig leven in het drieluik van de loopeend: lopen, wassen en slapen.

Van dat gevoel kom ik gelukkig nooit los. Daar ben ik ook van, weg met het loslaten. Weg met de mode. Ik ben lekker uit de mode. Ook dat gelukkig zijn. Laten we gewoon voelen. Ook als je je mismaakt, vast, los of je misselijk voelt. Laat dat gelukkig moeten zijn los. Ik ben daar voor. Laat dat los. Voel je rot. Los dat gelukkig zijn op. Ben wat je bent. Mislukt is ook mooi. En zo voel je je al. Das toch een geluk. Je kunt ook een naaktslak zijn die over de railing van de brug gaat en vogelschijt zo groot als jezelf tegenkomen. Wel heel poëtisch, poep romantiek met een zwarte zwaan.

Woelige maan en zeevlinders

We moesten even naar zee tijdens de volle maan van vanmiddag! Even een werkbreak. Uitwaaien aan zee. Dat was goed. Daarna met volle kracht weer aan het werk. Nog meer nieuwe voorraad 'Enjoy the little things' slingers gemaakt, want het is zo'n lekker werk. Korte concentratie voor nodig. Want het wandelen tijdens de volle maan deed me goed, wel sterk spul die super maan van vandaag.

Goudvink moest er ook even uit. Net als een aantal vlinders.

Melk is voor kalfjes

Opgegroeid met deze wetenschap dronken wij thuis geen melk. Als kind deed ik mee aan de folkloristische Westfriese markt. In de zomer tien weken elke donderdag. Aangekleed en op klompen liep ik mee in de optocht. Vaak mocht ik mee in één van de koetsen, ook wel eens in de sjees van mijn overgrootouders opa en oma Westerman. Na de optocht gingen eerst de kinderen dansen, na ons kwamen de volwassenen. Misschien is het nog zo, behalve natuurlijk afgelopen jaar. Na het dansen was er een kindermaaltijd. Heerlijk vers en knapperig van de bakker. Echte harde bolletjes. Met roomboter en kaneel en suiker, hmmmmmm. Er was ook melk, beh, oh nee boe, koe. Dat wilde ik niet. De regel was dat als je genoeg had gedronken, dan zette je de beker op z'n kop. Dan wisten de vrouwen die brood en melk schonken dat ook. Daar begon ik mee. De beker ging direct op z'n kop.

Aan dat ritueel dacht ik net toen ik mijn vers gebakken bekers in mijn atelier op z'n kop zag staan. Zo mooi, eigenlijk wil je er helemaal niet uit drinken en ze gewoon zo laten staan. Met zonder melk.

De serie Zeee is geïnspireerd op de Noord Hollandse zeekust, hier vlak bij Schagen.

Spiegel bekers

De oven mocht weer open. Zoek de verschillen. Ongelofelijk toch! Tovermachine die keramiekoven. Maximale temperatuur voor deze gietklei gestookt. Mooi donker geworden en mijn zelfgemaakte recycle gietklei is ook mooi van kleur geworden. En zie ze eens glimmen. Ik moest ze wel van boven op de foto zetten, want ze spiegelen zo dat ik mezelf er in terug zag.

Slapen op papier

Heel blij met het nieuwe werk van Melissa Halley. Omdat ik zelf goed had verkocht bestelde ik kunst bij Melissa. Vandaag ontving ik het. Zo mooi ingepakt. Had ik het bijna niet uitgepakt.

Met dit weer zou ik bijna naast het slapende geitje gaan liggen knorren. Eerst het sieraad afmaken en opsturen. Deadline wedstrijd Coda is 24 mei. Daarna ga ik ook even liggen, zzzzzzzzz.

Toverbekers proces

Glazuren, oven inpakken en werken aan sieraad voor wedstrijd Coda. Als de glazuur goed droog is, morgenochtend, het werk stoken. Heel benieuwd. Ik heb een nieuwe blauw. De glazuurstook gaat op maximale temperatuur voor de zwartbakkende gietklei. Dan sintert hij helemaal dicht en wordt het heel donker. Ook experiment met pigmenten gedaan, door de gietklei geroerd en ook bekers gegoten met resten, recycle, gietklei. Ik bewaar immers alles. Zelfs de afwerk randjes van alle bekers. Die bewaar ik, droog ik en maak er nieuw gietklei van. Zondagavond gaat de oven pas weer open. Kan niet wachten. Duimen maar. Op een goeie stook. Het blijft boeiend dat toveren met klei en oven. Na de stook ziet het er totaal anders uit. Hopelijk mooi, heel en glimmend.

Droog koekje

Biscuitstook uitpakken, dat is hoe je de eerste stook noemt, heeft niets met koekjes te maken, en alles uit de kast voor de wedstrijd 'Niets is wat het lijkt' van Coda. Mijn sieraad voor die wedstrijd is een proces. Vandaag liep het stroef. Is het de bevestiging die ik niet kreeg? De maanstand? Of toch het artikel van Rutger Bregman die ik als podcast luisterde, vanmorgen bij de koffie. In dat artikel refereert hij naar Einstein. 'maar misschien had Einstein toch gelijk toen hij zei dat genieën hun beste werk voor hun dertigste doen, als ze nog durven waar ze later te belezen voor zijn." Die zin leek me te blokkeren. Ik moet zeggen dat ik dat woord genieën voor het gemak even buiten beschouwing liet.

Dus gingen alle deuren open. De wedstrijd verlangt namelijk werk wat je niet zal verwachten als sieraad. Nou ik bewaar en verzamel (van) alles. Dus genoeg te vinden. Veel verschillende combinaties kwamen langs. Uiteindelijk was het sieraad zo'n beetje precies als het was voor het luisteren naar het artikel van Rutger Bregman. Het was namelijk uit een goede flow ontstaan. En deze dag was een vermoeiende. Wel leerzaam. Plus ik weet weer waar ik voor sta. En waar alles ligt.

Om de frustratie en de vermoeidheid uit het lijf te krijgen een avondwandeling. In de regen. Spoelt meteen al het zware van me af.

Inpakken, stoken versus bakken

Keramiek oven inpakken en stoken. Cadeaus inpakken en taart voor Evie bakken.

 

Weeees

Weer drie wees. Werken, wandel en wachten. Eigenlijk had ik er één woord van gemaakt, wandelwachter. Maar komt nu goed uit. Drie w-s. Eigenlijk is werken en wandelwachten ook prima. Twee w-s. Dol op dubbel. Anders blijf ik in die drie te laat ontdekte R-en vallen. Twee wees dus. Of toch nog eentje erbij? De w van wauw, ik zie een pauw! Of de w van wekers van weramiek. Of de w van weer in het gras. Of de w van een wens doen. De waardenbloem uitblazen. Of van wit. Veel wees. Dat zeker.

Pip, palen en petten

De drie P's vandaag. 'Die pet past ons allemaal' of wat ik denk 'Die petten passen ons allemaal'. Waarom denk ik dat toch altijd als ik in Petten ben? Het zit er echt ingebrand, die reclame van vroeger. Die van de politie. Of was het van de NS? Ik ga dit toch niet echt opzoeken? Toch?

Ja dus toch even opgezocht. Het ging inderdaad om de pet van Bromsnor. Gek dat die zin wel zit vastgebrand in het geheugen, maar het detail waar die pet dan van is niet.

Werkbezoek aan basisschool in Petten. Dan moet ik de dijk over om een frisse neus te halen en wat aangespoelde stukken hout. Alvast ter voorbereiding van de lessen. Thuis vindt Pip dat wel gezellig. Boven op het drogende hout gaan liggen.

Weer wees

Weekend, wandelen, werken. Ik zit er op. Op de drie W-s. Zeker op de twee wees van wandelen en werken. Keramiek aan het gieten en slingers knippen. Goed te combineren. Want gieten betekent ook wachten, namelijk de droogtijd van de gietklei en leeggiettijd. Tussendoor klein en kort concentratie werk werktijd. Dat is nu weer even slingers. Want verslingerd ben ik wel. Wat ook tijdens het gieten door kon was werk kopen van Melissa Halley. Vaak als ik iets verkoop moet er geld naar een andere kunstenaar. De serie slapende dieren zijn favoriet. Ik hou van haar lino drukwerk en haar eenvoudige of eigenlijk pure tekeningen. Ik viel vandaag voor een slapende ezel. Bij het kopen bleek het een geitje te zijn. Nou ik hou er wel van. Dubbele dieren. 

Na het werk nog lekker wandelen met Teun. Ze woont vlak bij een groot park. Met zelfs een eigen boswachter. Dat wil ik ook in Schagen. Met terras in het groen, terras op het gras. Lijkt me wel nodig, een echt groot stadspark. Om te wandelen, spelen, ontspannen, bewegen of alles tegelijk. Een groot wandelpark met veel bomen, bloemen en water wens ik voor Schagen.

Thuis na het wandelen kwam Pip lekker op tafel liggen. Net als een vosje of de Slapende Fennek van Melissa Halley. Waar je aandacht aan schenk groeit. Neem een kijkje op haar site en shop en laat je collectie groeien.

Wandelen, werk en wijn

Vandaag de drie W-s. We sloten af met een D. De D van dansen. Al was mijn wijn bier en gin-tonic. Dat van mijn danspartners was het wel. Fijn dat rijmt op de wijn van de derde W.

Laatste hand gelegd aan een grote bestelling 'Enjoy the little things' slingers van papier. Die vandaag werd opgehaald.

Tijdens het wandelen een goede vondst gedaan, daar later meer over en de broedende kieviten hadden het druk. Want de B hing in de lucht. De B van buizerd. De foto van mij bij de tulpen is gemaakt door Monique de Leeuw. De zilverreiger ving een vis en ging er daarna ook met de W van wandel vandoor.

Waterkristallen

De drie R-en. Rond, ritme en regelmaat. Wat je aandacht geeft groeit. Over groeien gesproken. Toen Teun vijf was hoorde ik het eerst over de drie R-en. Ik moet om mijn onwetendheid van de Reinheid, regelmaat en rust altijd nog lachen. Gelukkig wist ik wel van de grote L. De L van liefde. Die liefde voor Teun krijgt dagelijks aandacht en groeit voor altijd.
Bij het halen van de groene bak viel mijn oog op glimmende ronde waterdruppels op de planten in de gemeentegrond. Al een paar dagen bezig met het maken van 'Enjoy the little things' slingers in een doosje en dus zie ik de spiegel in het groen eerder. Dat geeft mij joy.