Dit weekend mag ik jurylid zijn van Bloemencorso in Winkel. Toen ik werd gevraagd als jurylid voor het corso zat ik nog midden in mijn vakantiebaan op De Parade. Vereerd en verrast besloot ik om mijn enthousiasme nog even in te houden. Na De Parade kwam ik er op terug en zei ja, want het leek me nog steeds heel bijzonder. Bijzonder om dat te mogen doen en eervol.
Nooit eerder heb ik een bloemencorso gezien, dus om in de woorden van Pippi Langkous te spreken, ik heb het nog nooit gedaan/gezien, dus ik denk dat ik het wel kan. Ter voorbereiding keek ik van de week nog even op internet een filmpje van het corso van 2017, en was onder de indruk. Ik had geen idee dat ze in Winkel zulke enorme karren bouwden.
De eerste taak was gisteravond. De jury Mike Newbridge, Rutger Jan Bredewold, Bea Smit, Ad Vermeulen en ik mochten bij de deelnemende groepen langs om het werkproces te bekijken en de verhalen over thema en ontwerp te horen. Wat een intiem, bijzonder, grappig, mooi, liefdevol en enthousiaste toer langs, voor dit evenement speciaal vrij gemaakte, garages, loodsen, schuren, werk- en bedrijfsruimtes.
Hele families en vriendengroepen zitten te werken met de dahlia's die donderdagavond opgehaald zijn. Het is een documentaire waardig. Prachtig licht, Rembrandt zijn licht is er niets bij. Wel toevallig dat ik aan Rembrandt denk, zijn Nachtwacht heeft in de oorlog een tijdje verstopt gelegen ergens in het dorp Winkel. Bij binnenkomst in een koeienstal bijvoorbeeld waar gewerkt wordt aan een Tiny House van dahlia's werd mijn aandacht, natuurlijk, getrokken naar de prachtige joekels van koeien op links, rechts werd gewerkt. Ik liep een rondje om de kar in wording, want daar kwam ik voor, en zag aan de achterkant een box staan, met daarin een baby van net aan een jaar, die rechtop tegen de spijltjes van de box omhoog stond te oefenen met staan. Toen keek ik de gang van de schuur in, waar de box aan grensde en zag een enorme lange tafel in een prachtig verlicht tafereel. Met in het midden een hele mooie vrouw die precies het licht ving van een van de weinige lampen. Wat een mooi schouwspel. Overal zulk soort wonderlijke taferelen.
Iedereen, jong en oud aan het werk voor de jonge mensen die 'de kar trekken'. Want dat viel me ook op. Er werd echt gewerkt voor de jongeren. Met volle arbeidslust aan het werk om de kar van de jonge mensen te laten schitteren.
Ook mooi, in één van de loodsen zat ook een jonge man apart te konten, das het puntje van de bloemknop aan de achterkant, de kont, er af halen zodat de dahlia goed geplakt kan worden, oppervlakte vergroting. Ook in de groepen mag je dus apart gaan zitten en alleen werken. Dat is ook respectvol. Niet iedereen hoeft mee te doen aan die grote lange werktafels. Dat viel mij natuurlijk op, want dat lijkt mij moeilijk, inschikken tussen de groep. Sociaal gehandicapt als ik ben.
In mijn voorwerk las ik dat de dahlia ook wel de boerenroos of de armeluis-roos werd genoemd, niks van dat al, grote rijkdom in dat dorp Winkel met hun unieke Bloemencorso.
De presentatie werd ook bij elke groep zo goed gedaan. Ook al waren ze nog maar net tien jaar, elke groep had een juiste persoon om op persoonlijke manier over hun kar te vertellen
Nooit eerder was ik getuige van zulk moois in de vorm van samenwerking. Respectvol, gezellig en serieus hard werken.
