Voor de aanmelding van onze gemeenschappelijke expositie, van Marcel, Monique de Leeuw en mij, kwam er vandaag atelier bezoek. Om alles in beweging te zetten, of los te laten, of helder te krijgen, deed ik eerst een rondje door het Kooi bosch. Heel veel spechten. In de tuin van museum Kranenburgh sprak ik vorige week iemand die zei dat je spechten nooit ziet. Ik zie ze vaak. Vandaag weer twee en meerdere gehoord.
Op zoek naar lichtpuntjes kon ik niet kiezen. Wat een prachtig licht vandaag. Inzoomen op details, kan ik die mossen verwerken in mijn werk? Vol vragen en antwoorden liep ik daar.
Daarna kwam het bezoek mijn atelier in. Vanwege dat gesprek had ik zes nieuwe werken van Monique hier. Zou ik er gewoon stiekem eentje zelf houden? Drie werken zijn mijn nieuwe favoriet.
Het gesprek was overigens waardeloos. Nou ja, dat ook weer niet. Tijdens de telefoongesprekken was ik al onhandig. Dat heb ik soms. Of vaak, das net aan wie je het vraagt. Mislukkingen op sociaal gebied. Die zijn er om te leren. Misschien was het wel een raar gesprek. Want waar je aandacht aan geeft, dat groeit. En wat heb ik een aandacht voor mijn serie Rare vogel. Wat je zegt ben je zelf. Haha. Met je kop door de helf(t). Ik deed vanmorgen nog een huppeltje in het bos. Daar denk ik dan maar aan terug. Aan die vrijheid in het heldere licht van deze ochtend.
