Net iets moeilijker dan de Billy in elkaar zetten

Van mijn ouders kreeg ik verjaardagsgeld. Ik kocht een lasersnijder, en planten en gekleurde elastieken. De lasersnijder heb ik vandaag in elkaar gezet. Best een leuke puzzel. De Billy van Ikea is een eitje. Hier deed ik een halve dag over.
Na de expositie heb ik weer meer tijd om het ook aan het werk te zetten. Nu staat mijn hoofd er niet naar. Ik kijk naar de Youtube uitleg filmpjes en mijn hoofd zit in mijn atelier. Dat werkt niet. Dus na 6 juli ga ik er voor zitten.
Op verzoek maakte ik een klein werk, een Zee-hertje uit mijn serie Stofwisseling.

Vliegen blijkt ook een gevoelig geheim

Trots vertelde ik dat ik werk heb verkocht in ruil voor een vliegticket naar Lissabon. Bam! Zwiep! Een directe van links, gevolgd door een directe van rechts. Klets! Wat je neerzet kun je terug krijgen. Ik denk vaak dat ik het zo goed doe, qua milleu. Leef bewust, ruim ik dagelijks zwerfafval op. Werk met tweedehands materialen.
Maar kan het niet beter? Ik ben een slecht mens. Dat wordt me duidelijk gemaakt door degene tegen wie ik vertel dat ik een vliegticket ruil voor werk. Ik ging gelijk in de verdediging. Dat ik al jaren niet op vakantie ben geweest. De ander is een (groter) klimaatactivist. Die mij dat graag wil laten weten. Ik doe zelf natuurlijk precies ook altijd dat. Veel te hoog van de toren blazen, hoe het leven allemaal moet. Helder. Kijk naar jezelf. De les was hard. Zeker ook omdat alles in mij openstond in kwetsbaarheid. Dit door mijn deelname aan een kunstproject met als thema een passage uit het boek 'De ontembare vrouw', over geheimen. Uit het boek las ik een aantal stukken. Ik luisterde er podcasts over. Keek naar de spiegel en er in. Keek naar gemaakte en niet gemaakte keuzes. Geheimen schreeuwen muisstil. De opdracht over geheimen heb ik afgerond en ingeleverd. Het was een onderzoek naar geheimen in mijn leven, naar vrouw zijn, trouw zijn, verzet, onbegrip, kracht, opjagen, verjagen, onverschrokkenheid, wild zijn, woest zijn, ontembaar en onbesuisd zijn. Een onderzoek naar vrijheid, vruchtbaarheid en het vermogen tot liefhebben. Familie geheimen, oorlogsgeheimen, oorlogswonden, erfenissen, boosheid, onvermogen, schaamte, verraad en puurheid.
Mezelf door veel emoties voelen gaan. Het was een mooie reis. Grappige woordkeuze, al schrijf ik het zelf.
Met het project van Marianne Duif maken we met een grote hoeveelheid vrouwen een krachtig beeld. Hier is het resultaat van mijn verbeelding van geheim. Het zal te zien zijn van 19 tot 22 juni tijdens SCHOK 2025. Op een strook tweedehands damast naaide ik een vrouw, een harpij, een kruis, twee wolven en een x, mijn handtekening.

Nog meer geheimen

Vandaag verder gewerkt aan mijn bijdrage voor het kunstproject van Marianne Duif. Een proces van beginnen met het boek 'De ontembare vrouw' lenen en een aantal delen daaruit te lezen. Daarna podcasts over dat boek luisteren, voelen, gesprekken voeren, inspirerend beeldmateriaal bekijken, ideeën laten sudderen, druk door naderende deadline voelen en dan aan de slag gaan.
Voor mijn deel van dit kunstwerk heb ik een stuk tweedehands damast gebruikt. Daarop heb ik elementen met roze draad genaaid, of eigenlijk getekend op de naaimachine. Beelden die voor mij geheim, zonde, verzet, onbegrip, oer, kracht, strijd, onverschrokkenheid, vrijheid, vruchtbaarheid, het vermogen tot liefhebben, natuur, wild, woest, onbesuisd en vrouw zijn, uitdrukken. Mijn deel heb ik vanavond afgerond. Het eindresultaat laat ik zien nadat Marianne het in ontvangst heeft genomen.
Nu verder werken aan komende expositie op 5 & 6 juli, met biologie(lokaal) als thema. Plus nog wat klein werk maken voor de Lokale Lente Markt van volgende week zaterdag 17 mei in Breukelen. Daar sta ik dit jaar weer samen met Mariëtte Ciggaar. Alleen al een hele dag met Mariëtte op de markt staan is de rede voor deelname. Het is geen geheim dat ik helemaal niet van staan op beurzen en markten hou. Veel te veel werk voor één beursdag. Want het is: spullen verzamelen en inpakken, in de auto laden, naar de markt rijden, uitladen, kraam inrichten, heel de dag op de markt staan, weer opruimen, inpakken, auto vol laden, terug naar huis rijden, thuis weer uitladen en alle gebruikte en overgebleven spullen weer terug in mijn atelier zetten en opruimen. Maar met Mariëtte is alles een stuk leuker.
Bij het dagelijkse rondje door de tuin viel mij een siamese paardenbloem op. Een dikke stengel en een tweekoppige bloem. Bijzonder exemplaar.

Het geheim

Voor een kunstproject van Marianne Duif ben ik gevraagd om een onderdeel te maken. Al maanden stort ik me op het boek 'De ontembare vrouw' van Clarissa Pinkola Estés. Eindelijk heb ik een besluit genomen, onderwerp en vorm gekozen en een begin gemaakt. Het is een pittig project en proces. Over kracht en geheimen, over liegen, stelen, fouten, foute geheimen, oorlogs geheimen en familie geheimen. Het zou de vrouw goed moeten doen, dat boek. Mij valt het zwaar. Ik kom zoveel pijn tegen. Ik ben niet voor niets graag bezig met lichtpuntjes en het delen van schoonheid. Die maken het leven voor mij dragelijk. Ik moet ze de afgelopen tijd bij elkaar schrapen. Dus blij dat ik nu bijna klaar ben met mijn kleine stukje van dat grote geheel. Waar ik natuurlijk weer veel te diep in ben gedoken. Zo werkt dat bij mij nu eenmaal. Vol er voor gaan of vol er tegenin.
In mijn onderzoek kom ik veel pijnpunten tegen. Die van huis uit verzwegen worden. Alsof ze er dan niet zijn. Want anders doet het zo'n pijn.
Mijn werk gaat over verzet, onbegrip, oerkracht, onverschrokkenheid, natuur, wild, woest en onbesuisd zijn, vrouw zijn, vrijheid, vruchtbaarheid en het vermogen tot liefhebben.

Hanen

Op verzoek maak ik uit mijn serie Rare vogels een haan. Omdat ik het zelf fijn vind dat er wat te kiezen valt maak ik er meer dan één. Vier is nu eenmaal mijn lievelingsgetal, toevallig heb ik er vier gemaakt. Over vieren gesproken, 's avonds naar Amsterdam voor een Koninklijke (ver)bouw borrel bij vrienden. Wat is het toch fijn om in Amsterdam te zijn, zelfs met de oranje gekte van Koningsnacht.

Exposeren als een cameleon

Nachtegaal en twee roodborstjes uit de serie Rare vogels gemaakt. Een roodborstje op verzoek. Dan maak ik er (bijna) altijd meer, want dan is er wat te kiezen en heb ik geen last van dingen, die veel te veel energie wegtrekken. Zoals twijfels of dit is wat ze bedoelen. Dan kunnen ze zelf kiezen en nemen ze de twijfels weg en hou ik de energie bij mijn werk.
In galerie De Kapberg is een nieuwe expositie. Leuk om te zien hoe de ruimtes telkens weer veranderen als een cameleon. Hoe vluchtig het ook is. Het was een heel ding, de expositie waar ik jaren in voorbereiding was en er een heel jaar aan heb gewerkt. Op vrijdag 21 februari begon de expositie en zondag 30 maart weer mijn werk opgeruimt. Nu exposeren Cor Krijt, Rob Stolte en Margot Verhoeven hun werk.

Tulpen aan tafel

Voor een verjaardag kreeg ik een mooie opdracht, om een tafelloper met tulpen te maken. Vandaag laatste details genaaid, de oplosbare vlieseline in water opgelost, werk gestreken en ingepakt. Mooie timing nu ook de bollenvelden weer vol komen te staan met tulpen. De omgeving van Callantsoog staat niet alleen vol bloeiende tulpen, het staat hier ook vol met de bloemen van de bloesems van de krentenbomen op de Nollen in het Kooibosch.
Bij het ophalen van het werk met tulpen kreeg ik ook nog een mooie bos tulpen cadeau.

Tulpen en tekenen

Op verzoek naai ik tulpen. Ik gebruik daarvoor nieuw naaigaren en tweedehands damast, door mijn moeder meegenomen uit de kringloopwinkel. De tulpen komen ook op in de bollenvelden rond Callantsoog. Tijdens mijn wandelingen zie ik ze gewoon groeien.
In de avond teken ik, tijdens een les bij Rob de Vries in de Zaanstreek, drie koppige narcissen.

Elephanti award 2025

Vriend Björn de Vries vroeg me een jaar terug om voor zijn nieuwe bedrijf Elephanti Academy een award te maken. Een heel jaar in ontwikkeling geweest, daarom misschien ook dat er nu twaalf zwaluwen op staan. Sowieso zit het vol symbolen, spelen, huppelen en spelen. Hoe het er precies uit ziet laat ik aan Björn over.

Swiette koekjes bakken en avondwandeling

Voor en met de jarige Anna zou ik zaterdag zoete koekjes bakken, want ze werd 16 jaar. Sweet 16 dus zoete koek, zo werkt mijn hoofd. Plus we zijn beide dol op bakken. Helaas nergens een kniepertjes ijzer te vinden. Terwijl we voor de verhuizing toch echt drie van die gevallen hadden. De bolletjes had ik al gedraaid en lagen te wachten in onze koelkast. Nu vond ik het tijd om ze te bakken. Dus bakte ik ze in de oven. Niet te vergelijken met kniepertjes uit het ijzer, maar toch een prima koekje.
Een tijdje terug kreeg ik een verzoek om een zittende blauwe reiger uit mijn serie Rare vogel te maken. Op onderzoek uit en zo kwam het dat ik er vijf maakte. Nu zijn er nog vier.
Van mijn nieuwe buuf Mirjam kreeg ik een Avondwandeling van Staatsbosbeheer cadeau. We gingen de duinen van Sint Maartenzee in. We hadden dezelfde gids, vrijwilliger Bob van Staatsbosbeheer, als vorige week in het Kooibosch. Nu weten we weer meer van wat er groeit en leeft in onze (nieuwe) woonomgeving. Mirjam is hier ook redelijk kort geleden komen wonen. Bob bracht het weer leuk en wij zijn na vanavond heuse groupies.

Rood vierkantje

Hanen in de stad. Zou het kunnen dat ze er niet echt passen dat ik ze verkoop. Zelf vind ik ze mooi, statig, sierlijk en een beetje eng. Toen ik een jaar of tien was had mijn zus zes eitjes meegenomen, van school denk ik. In de kast onder een lamp, op haar slaapkamer. Dat werden vijf hanen en één hen. Onze buren waren er niet heel dol op. Zeker omdat ze aan het oefenen waren om de kukelen.
Deze haan gaat naar Artacasa in Amsterdam, een bestelling.
Ook de roodborstjes, groot en klein gaan naar de Kerkstraat. Verder lekker bezig voor expositie Honderd vierkante cm, georganiseerd door Brievenbuskunst, in Deventer.

Vlaams en fraai

Op verzoek maak ik een Vlaamse gaai. Vreemd, volgens mij nooit eerder gemaakt, waarom is dat? Terwijl ik wel erg blij word als ik ze zie vliegen. Heel herkenbaar. Vreemde kleur hebben ze, merk ik nu ik beter kijk. Ik kijk eigenlijk altijd naar de vlucht en de beweging tijdens het vliegen. Wat volgens mij een bijzonder herkenbare manier van vliegen is. De kleur daar keek ik nooit zo naar. Ja, natuurlijk kijk ik uit naar dat blauwe in de Vlaamse gaai. Absuluut geluk om zo'n klein veertje in blauw, wit en zwart te vinden. Ik heb zelfs een stukje papier met een tekening in mijn atelier liggen. Gewoon uit een prentenboek geknipt. Lijkt ook op een vondst.

Af

Het werk voor de wedstrijd Kleurenpracht met als thema Bloeiende bollenvelden is af, en ik ben ook af. Nou ja. Het werk is afgewezen. Met als rede dat het niet voldoet aan het thema.
Deelnemen aan kunst wedstrijden blijft voor mij een drama. Ook een soort van zelfkastijding. Want waarom doe ik toch steeds weer mee? Gelukkig heb ik mijn naam mee. Dus even mopperen en boos zijn, verdrietig en teleurgesteld, in heeel de wereld. Kroontje oprapen, rechtzetten en weer door.

Door werken en door stikken

Het werk voor de wedstrijd Kleurenpracht is nu bijna af. Zelfs en weer vind ik de achterkant ook mooi.

Glimmend uit de oven

Oven uitpakken na transfer stook. Een derde stook. De eerste is biscuit op 960 graden, dan glazuurstook, die ik op 1130 doe en dan de laatste stook om de transfers in te branden op 830 graden. Ze staan er weer mooi glimmend op.
De collage Beermann vind ik nog altijd mooi, net als Bart. Mis hem mooie, grappige, lieve, maffe, Keerkring vriend. Nu het weer bijna april is zeker. Bart is en was op dezelfde dag jarig als Mars. Deze maakte ik voor hem, om geld op te halen tijdens een groot feest. Borrel voor Bart. Dat zegt toch alles. Laten we het leven vieren en ik denk met veel plezier terug aan die mooie vriend. 6 april viert Schagen Paasvee, das toch een mooi eerbetoon. Heel Schagen drinkt dan op Bart.
Deze bekers zijn nu ook bij Blauwdruck Zwolle te koop.

Klei fijn

Kleien doe ik liever dan dat ik een huis verkoop. Gelukkig kan ik dat nu weer. Het huis is verkocht. Alle spullen het atelier weer in. Nu weer tijd om te werken. Klei fijn.

In de olie set

Soms word ik verleid tot het doen van een opdracht. Zoals deze set voor olie dip brood in het paars en diepe borden voor pasta. De diepe borden zijn ook te koop bij Kunstuitleen Kranenburgh Bergen. (Hopelijk) vanaf half januari weer te bezoeken. Misschien zet ik ze binnenkort ook wel in mijn webwinkel Op Schoorl. 
Pip kozen we uit op soort, een kattenras gericht op mensen. Das gelukt. Wat een grappig beest hebben wij.

Vol in de weg

Keramiek drogen bij de kachel, avondwandeling en papier knippen voor collages met de kat op tafel. Of eigenlijk, met de kat midden in en op mijn werkruimte. Tijd om te knuffelen. Gelijk heeft ze. Daar knapt iedereen van op.

Grom barst

Als ik nu net doe alsof de barsten scherven zijn, dan heb ik weer voor heel het jaar geluk. Nou zo voelt het niet. Al tijden heb ik bij elke stook van borden barsten. Al tijden maak ik weer nieuwe borden. Laat ze lang drogen. Laat ze langzaam drogen. Dek ze af. Maar dat was het niet. Want wederom open ik de keramiekoven vanmorgen en op drie na zijn alle borden gebarsten.

Het laat me niet los. Ik ga het nog eens proberen. Nooit eerder had ik dit. Wat doe ik anders. Het is niet de klei, want het zijn twee soorten klei. De ene is gietklei, de andere fijne chamotte. Doe ik iets anders bij het stoken? Misschien. Want ik heb een ander dekstel die ik op 200 graden over het koelgat leg. Dat ga ik nu nog uitproberen. Het blijft een puzzel proces. Vandaag met een grote grom.

Bijgelovig als ik ben heb ik zelfs op de oven gekeken. Staat er iets anders op, wat het barstproces beïnvloed? Het waren Harry Potter items, gemaakt van porselein, toen we een middag met het buurmeisje Harry Potter dingen gingen kleien. Die heb ik in de prullenbak gemieterd. 

Het is een verzoek, een opdracht, Is het dat? Dat ik me teveel in een ander verlangen, in het verlangen van een ander, verplaats? Overal zoek ik de oplossing voor de barsten. Ook zoiets. Heb ik iemand laten barsten? Liet iemand mij barsten? 

Het zal het bord voor mijn kop zijn. Hahaaaaa. Opgelost. Heerlijk. Zo gemakkelijk kan het zijn.

Racewolken

Nieuwe gietmallen maken en racewedstrijd van wolken. Eentje op verzoek, een grote schaal, en de ander als cadeau, als aandenken. Een mal gemaakt van een Looza fruitsap glas uit de kast van de vader van een lieve vriendin. Ik ga er een keramiek mokje van maken, een borrelglas, om op het leven te drinken. Met mooie en liefdevolle herinnering. Mij geeft dat een mooi gevoel. Dat ik op deze manier iets van troost kan bieden bij het verlies.