Vre(es)de

Ga je mee naar Rotterdam? Vroeg Teun aan me. Ze ging een tattoo zetten bij Joost, haar vaste tatoeëerder. Ik ging mee. Ik reed door Rotterdam en was instant gelukkig. Jaren was ik er jarig. Door mijn werk bij Theaterfestival de Parade heb ik er ook weken gekampeerd, midden in de stad. Nu bezocht ik drie musea. Ik begon bij de Kunsthal. Gelukkig was ik vandaag zo gelukkig, anders kon ik sommig werk echt niet aan. De fotoserie ‘The Adventures of Guille and Belinda’ van Alessandra Sanguinetti sloeg indrukwekkend bij me binnen. Verderop was nog een indrukwekkende tentoonstelling 'Lebensborn' van fotograaf Angeniet Berkers. Programma Lebensborn, gestart in 1935, had als doel de ‘rassenkwaliteit’ te verbeteren in het nationaalsocialistisch imperium. De eremedaille met hakenkruis, zie foto, was voor vrouwen die vijf of meer kinderen kregen. Een ere medaille in goud als ze er acht kregen. Ik heb net gisteren mijn deel van project 'Strijdrok' uit het boek 'De ontembare vrouw' over geheimen ingeleverd bij Marianne Duif en ook daarin verwerkte ik oorlogsgeheimen, oorlogswonden. Het moest zeker nog even ingedrukt, dat stille schreeuwende geheim.
Daarna naar het depot van museum Boijmans van Beuningen. Wat een indrukwekkend gebouw. Ik had geen idee. Bij depot had ik per ongeluk archiefkasten en van die gaasrekken bedacht. Dit was werkelijk een prachtig gebouw, met daarin zoveel werk en tentoonstellingen verwerkt. Bij elke trap omhoog bekroop mij echter steeds een beetje meer het gevoel van hoogtevrees. Wat als dat transparante gebouw ineens instort. Het is immers Rotterdam. Tja, dat doet angst. Ik heb het bijna nooit. Voor zover ik weet is dit de derde keer in mijn leven dat het zo stevig omhoog komt (goede woordkeuze). Toch tot aan boven alle trappen genomen. Als de vloer bedekt is is de hoogtevrees er gelukkig bijna niet.
Trots, als ik dat mag zijn, want wanneer kun je trots zijn? Trots omdat het vrouwen zijn die ik wel eens van dichtbij heb ontmoet? Goed, ik was enthousiast om het glaswerk van Atelier NL in de expositie 'Huilend glas' in het depot te zien.
Daarna haalde ik Teun op, met een mooie nieuwe tattoo. Haar wilde ik graag museum Brutus laten zien. Want ik was daar eerder toen de expositie van Ossip er was. Een bijzonder museum in een excentriek gebouw. Sodeju, dat was confronterend die expositie. Waar had ik mijn dochter mee naartoe genomen zeg?! Bruut en hartverscheurend. 'Everything is true - Nothing is permitted' is een aangrijpende tentoonstelling over geweld, extremisme, racisme, macht en ongelijkheid. Gelukkig was ik deze dag al heel gelukkig, in Rotterdam. Kon ik mijn gevoel wat compenseren met deze heftige tentoonstelling.
Vandaag viel het me ook op hoe groen Rotterdam is. Hielp ook in verwerken exposities. Veel parken met hoge bomen, fris in het blad, bloeiende fruitbomen in het wild en ik zag kleine pulletjes van de nijlgans.

Vliegen blijkt ook een gevoelig geheim

Trots vertelde ik dat ik werk heb verkocht in ruil voor een vliegticket naar Lissabon. Bam! Zwiep! Een directe van links, gevolgd door een directe van rechts. Klets! Wat je neerzet kun je terug krijgen. Ik denk vaak dat ik het zo goed doe, qua milleu. Leef bewust, ruim ik dagelijks zwerfafval op. Werk met tweedehands materialen.
Maar kan het niet beter? Ik ben een slecht mens. Dat wordt me duidelijk gemaakt door degene tegen wie ik vertel dat ik een vliegticket ruil voor werk. Ik ging gelijk in de verdediging. Dat ik al jaren niet op vakantie ben geweest. De ander is een (groter) klimaatactivist. Die mij dat graag wil laten weten. Ik doe zelf natuurlijk precies ook altijd dat. Veel te hoog van de toren blazen, hoe het leven allemaal moet. Helder. Kijk naar jezelf. De les was hard. Zeker ook omdat alles in mij openstond in kwetsbaarheid. Dit door mijn deelname aan een kunstproject met als thema een passage uit het boek 'De ontembare vrouw', over geheimen. Uit het boek las ik een aantal stukken. Ik luisterde er podcasts over. Keek naar de spiegel en er in. Keek naar gemaakte en niet gemaakte keuzes. Geheimen schreeuwen muisstil. De opdracht over geheimen heb ik afgerond en ingeleverd. Het was een onderzoek naar geheimen in mijn leven, naar vrouw zijn, trouw zijn, verzet, onbegrip, kracht, opjagen, verjagen, onverschrokkenheid, wild zijn, woest zijn, ontembaar en onbesuisd zijn. Een onderzoek naar vrijheid, vruchtbaarheid en het vermogen tot liefhebben. Familie geheimen, oorlogsgeheimen, oorlogswonden, erfenissen, boosheid, onvermogen, schaamte, verraad en puurheid.
Mezelf door veel emoties voelen gaan. Het was een mooie reis. Grappige woordkeuze, al schrijf ik het zelf.
Met het project van Marianne Duif maken we met een grote hoeveelheid vrouwen een krachtig beeld. Hier is het resultaat van mijn verbeelding van geheim. Het zal te zien zijn van 19 tot 22 juni tijdens SCHOK 2025. Op een strook tweedehands damast naaide ik een vrouw, een harpij, een kruis, twee wolven en een x, mijn handtekening.

Nog meer geheimen

Vandaag verder gewerkt aan mijn bijdrage voor het kunstproject van Marianne Duif. Een proces van beginnen met het boek 'De ontembare vrouw' lenen en een aantal delen daaruit te lezen. Daarna podcasts over dat boek luisteren, voelen, gesprekken voeren, inspirerend beeldmateriaal bekijken, ideeën laten sudderen, druk door naderende deadline voelen en dan aan de slag gaan.
Voor mijn deel van dit kunstwerk heb ik een stuk tweedehands damast gebruikt. Daarop heb ik elementen met roze draad genaaid, of eigenlijk getekend op de naaimachine. Beelden die voor mij geheim, zonde, verzet, onbegrip, oer, kracht, strijd, onverschrokkenheid, vrijheid, vruchtbaarheid, het vermogen tot liefhebben, natuur, wild, woest, onbesuisd en vrouw zijn, uitdrukken. Mijn deel heb ik vanavond afgerond. Het eindresultaat laat ik zien nadat Marianne het in ontvangst heeft genomen.
Nu verder werken aan komende expositie op 5 & 6 juli, met biologie(lokaal) als thema. Plus nog wat klein werk maken voor de Lokale Lente Markt van volgende week zaterdag 17 mei in Breukelen. Daar sta ik dit jaar weer samen met Mariëtte Ciggaar. Alleen al een hele dag met Mariëtte op de markt staan is de rede voor deelname. Het is geen geheim dat ik helemaal niet van staan op beurzen en markten hou. Veel te veel werk voor één beursdag. Want het is: spullen verzamelen en inpakken, in de auto laden, naar de markt rijden, uitladen, kraam inrichten, heel de dag op de markt staan, weer opruimen, inpakken, auto vol laden, terug naar huis rijden, thuis weer uitladen en alle gebruikte en overgebleven spullen weer terug in mijn atelier zetten en opruimen. Maar met Mariëtte is alles een stuk leuker.
Bij het dagelijkse rondje door de tuin viel mij een siamese paardenbloem op. Een dikke stengel en een tweekoppige bloem. Bijzonder exemplaar.

Het geheim

Voor een kunstproject van Marianne Duif ben ik gevraagd om een onderdeel te maken. Al maanden stort ik me op het boek 'De ontembare vrouw' van Clarissa Pinkola Estés. Eindelijk heb ik een besluit genomen, onderwerp en vorm gekozen en een begin gemaakt. Het is een pittig project en proces. Over kracht en geheimen, over liegen, stelen, fouten, foute geheimen, oorlogs geheimen en familie geheimen. Het zou de vrouw goed moeten doen, dat boek. Mij valt het zwaar. Ik kom zoveel pijn tegen. Ik ben niet voor niets graag bezig met lichtpuntjes en het delen van schoonheid. Die maken het leven voor mij dragelijk. Ik moet ze de afgelopen tijd bij elkaar schrapen. Dus blij dat ik nu bijna klaar ben met mijn kleine stukje van dat grote geheel. Waar ik natuurlijk weer veel te diep in ben gedoken. Zo werkt dat bij mij nu eenmaal. Vol er voor gaan of vol er tegenin.
In mijn onderzoek kom ik veel pijnpunten tegen. Die van huis uit verzwegen worden. Alsof ze er dan niet zijn. Want anders doet het zo'n pijn.
Mijn werk gaat over verzet, onbegrip, oerkracht, onverschrokkenheid, natuur, wild, woest en onbesuisd zijn, vrouw zijn, vrijheid, vruchtbaarheid en het vermogen tot liefhebben.

Potlood op gekleurd papier

Ik leer met potlood tekenen van Rob de Vries. Soort van doelloos volg ik de lessen, ze zijn immers voor Marcel zijn verjaardag bedoelt. Die zit in Oostzaan op olieverf schilderles. Rob neemt ook voor mij de tijd en zo ga ik zonder plan naar de lessen en vult Rob die zinvol voor mij in. Vandaag tekende ik ogen na, in een aantal stappen.
Grappig genoeg tekende ik daarna een iris, een bloem. Ook in een aantal stappen. Maar voor ik alle stappen doorlopen had was de les om. Dus nog wat stappen te gaan.

Woest en waterig

Zo voel ik me en de zee doet mee, een gesprek in de ochtend. Verwerken van een verlies. Alles van dertig jaar terug tot nu komt even langs. De Parade verbindt, er is een band, een rood lint, als een rode draad door mijn leven. Dan doet het pijn als er weer iemand wordt weggetrokken. Dag Erik.
's Avonds een fijne online tekenles van Mariëtte.

Kievit, haan en roodborstje

Er is weer een afspraak gemaakt en nagekomen in de natuur. Op 2 mei gaan de rozen van de rozenbottels open. Hier in onze voortuin en in de duinen staan ze ineens allemaal in bloei en vol in knop. Straks als ze allemaal open zijn ruikt heel Callantsoog verrukkelijk naar rozenblaadjes.

Kunstenaarsduo bij Artacasa

In opdracht van een klant van Wiebke van Artacasa maakte ik een haan, ik maakte er vier, om uit te kiezen. Gebracht, gekozen en er is er één in de galerie terecht gekomen. Plus nog vier nieuwe werken uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid. Een flamingo, ik heb hier altijd de gedachte dat ik het verkeerd schrijf en dat ik het dan over een dans zit te hebben, over flamenco. Een vogel flamingo dus en een roodborst, een wielewaal en een ooievaar. Marcel reed direct mee met zijn olieverf schilderijen en ook dat is aangevuld. Een hele serie wolken landschappen in olieverf is weer op voorraad. Samen bij Artacasa maakt mij denken aan dat we een kunstenaarsduo zijn. Ben ik weer iets meer dan wat ik al was.
Na het bezoek aan Artacasa las ik op de app dat ik bij mij atelier ook bezoek had gehad. Dat ze een tas gebruikt kant en ander tweedehands wit textiel voor me achterliet. Thuis bij de koffie pakte ik het uit. Zo lief dat mensen dit doen. Mensen die ik amper ken, zoals deze mevrouw. Dat is toch echt een aardig gebaar.
Na het werk was ik van plan om mijn eerste duik in zee te nemen. Zo dichtbij, op de foto zie je waar ik vanuit ons huis en mijn atelier op uitkijk, de duinen met daarachter zee. Maar ik zat veel te lang te werken. Dus kwam het er vandaag niet van.