Nieuwe werken voor Artacasa

Vlak voor mijn reis naar Valencia mag ik nog nieuwe werken uit de series Rare vogels en Schijnen in kwetsbaarheid brengen bij Artacasa. Fijn dat mijn werk daar zo goed verkoopt. Morgen lekker op reis, met extra's geld voor traktaties, jeeeeejjjj! Dank Wiebke voor de fijne samenwerking.

Het Dieren bos

In Dieren ging ik mijn werk en nog vier kratten met glaswerk halen. Mijn twee exposities vaste niet in één keer in mijn auto. Onderweg zie je de natuur veranderen. Vandaag had ik tijd. Dus ging ik nog een wandeling maken in het bos. De tip die ik kreeg bleken vele met mij gekregen te hebben. De rit naar De Elsberg was prachtig. Een machtig mooi bos. Bij de parkeerplek aangekomen vond ik het al heel druk. Raar, het was immers zes uur, en dus etenstijd. De berg opgelopen en aangekomen bij de observatiehut zie ik een grote kudde aan telelenzen. Met bijbehorend geluid, prrrr, prrrr, trrrrr, trrrr. Hele tritsen foto's werden er achter elkaar geschoten. Het was blijkbaar erg mooi daar beneden. Met vooral veel herten. Dat nam ik aan. Ik zag immers niks. Want ik stond achter dikke rijen verrekijkers, telelenzen en mensen.
Nog even geprobeerd om op mijn tenen te gaan staan. Ik zag wel een mooie groene vlakte, verder had ik geen zoomlens in mijn eigen ogen. Dus ik stapte uit de hut en zag meteen een vliegenzwam. De eerste, mijn eerste van het jaar. Heel fijn.
Verder terug richting de auto hoor ik een soort fazant, gemixt met het geluid van een kraai….. Zou het? Ja! Ik zie gewoon twee raven vliegen! Zo tof. Nog nooit gezien. Ja, misschien als kind. Maar dat was toen niet heel boeiend, of zo. Was geen bewuste observatie. Aan de andere kant van de raven staan drie mensen, foto's te nemen. Ik blijf staan en word gewezen op de aanwezigheid van reeën. Lukt niet echt ze scherp op de foto te zetten. Heb immers een gewoon klik-klak fototoestel.
Nog verder terug richting mijn auto zie ik in het bos een X van bomen. Liefde in het bos.

Zoete lieve Bossche bol

"Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje." Een mini reünie van de Parade bij Inti. Vesten en truien passen en gezellig bijpraten. Doe dit al jaren en nog niet eerder nam ik Bossche bollen mee terug naar huis. Nu wel, van de beroemde Banketbakker Jan de Groot, hmmmm.
Verder ben ik in een werkproces voor een werk uit de serie Stofwisseling.

Onderscheiding aan zee

Al bijna een jaar ben ik met de vraag bezig hoe het er uit komt te zien, ik ben gevraagd om een award te maken. Nu komt de eind datum in zicht. Zo ook het einde van het proces. In mijn pauze doe ik een strandwandeling. Ik raap elke dag twee stukken zwerfvuil op. Soms is de afvalbak wat ver, dus laat ik het liggen, denk ik. Loop dan toch terug en neem het alsnog mee. Zo gaat dat vaker. Zo ook vandaag. Loop terug en raap het op. Met de gedachte dat als iedereen, elk mens op aarde, elke dag twee stukken zwerfvuil oppakt dat de wereld dan schoon is. Ik doe het niet voor mijn beloning. Toch gaat er vaak een stemmetje door mijn hoofd die fluistert: Wie goed doet, goed ontmoet. Bij de afvalbak aangekomen vliegt er bijna iets tegen mijn hoofd. Ik kijk op, landt er een meeuw dicht bij mij. Ik wacht, en de meeuw komt naar me toe. Even hebben we een zwijgend onderonsje. Dan lopen we door. De meeuw het duin in, ik tevreden richting huis. Ik ben er wel voor, voor dat gezegde.

Kleuren met laatbloeiers

Gisteren twee bloemen, nu heeft de aster er drie. Het lijkt wel alsof de laatbloeiers extra veel kleur hebben en alsof ze licht geven. Om mij een plezier te doen denk ik.

Teken workshop met de Greta Thunberg van de Renaissance

Vandaag was het een mixed media art journal workshop die Mariëtte Ciggaar gaf. Ik scheurde uit een boek met Franse Renaissance kunst en na afloop zag ik ineens dat het schilderij op Greta Thunberg lijkt. Of ben ik dat, die altijd in alles iets anders ziet dan dat het is?
Twee nieuwe zwarte zwanen en een grutto uit mijn serie Rare vogels, na strijken en persen, op karton geplakt.
In de tuin staan nog steeds bloemen. Vanwege onze dochter Teun staan er Teunisbloemen. Ook omdat ik er dol op ben. Op beide, das logisch. Die Teunisbloemen hebben een fel gele kleur en een X/kus als stamper. Dat blijft leuk.

Oud Hollandse kleuren

Als bedankje kreeg de jury van het Bloemencorso in Winkel een mand met lekkers. Daarin zaten ook frambozen snoepjes en kaneelstokjes, wij namen ze bij de thee. Fotogeniek en lekkere ouderwetse smaken, met een kapotte tong en verhemelte als gevolg. Dat hoort er ook bij. Het deed me denken aan de smaak van de grote roze wijnbal van de kermis. De laatbloeiers in de tuin doen ook nog even zoet mee.

Gifgroen Bloemencorso in Winkel

Gifgroen is een raar woord, tegenstrijdig misschien wel. Vandaag was er ook zo'n tegenstrijdigheid, het Bloemencorso van Winkel. Ook dit jaar mocht ik weer jurylid zijn. Mijn verstand heeft een hekel aan snijbloemen, vanwege de grote hoeveelheid gif die er wordt gebruikt. Mijn gevoel maakt sprongetjes van geluk, want wat is het een bijzonder fenomeen daar in dat dorp in de Noordkop. Hele families, vriendengroepen, individuen, rivalen, dorpsgenoten, buren, geliefden, kennissen en huisgenoten werken bijna het hele jaar naar dit corso toe. Een enorme saamhorigheid brengt dat teweeg. Fanatisme en gelukkige gezichten, alles komt bij elkaar op deze zondag in september. Een hoogtepunt met techniek, dahlia's, kermis, markt, foodtrucks, dansmariekes, drumbands, steelbands en fanfares. Het bloemencorso doet goed.
Het was dan ook weer onmogelijk om een winnaar te kiezen. Niet aan mij. Gelukkig mag ik punten geven met een groep juryleden. De einduitslag is de som van die punten. Wel zo fraai, net als deze kleurrijke zon dag.

Klaar licht

Vandaag werk opgehaald bij Kunstuitleen Alkmaar. Expositie Ode aan het licht is weer voorbij. Net als mijn expositie met installatie met flessen. De flessen liggen in kratten in de tuin, om schoongemaakt te worden, te drogen en een plek te krijgen. Waar is nog de vraag. Voorheen werd de plek alsnog de glasbak. Nu de etiketten er zo moeilijk afgaan twijfel of ik al die honderden potten en flessen de glasbak in kiep.

Imperfecte voeten

Vandaag met m'n voeten in mijn eigen dummy. De online art-journal workshop van Mariëtte Ciggaar bracht me in tranen. Ik wil tolerant zijn, aardig, lief, begripvol, behulpzaam, geduldig, respectvol en sociaal. Dat is wie ik ben. Maar ik ben ook wreed. Soms kan ik in groepen zo mezelf in de weg zitten, dan komt er een woede op, een ergernis, afschuw ook, gruwelijk vind ik dat van mezelf. Geleerd dat woede slecht is, dus stromen de tranen over mijn wangen. Ach, na weinig slaap en veel werk en indrukken liggen de emoties net onder het oppervlak. Een beetje wroeten en ze komen boven. Ik ben nu eenmaal imperfect en das ook goed. Zeg ik nu de emotie is weggeëbt. Het doet me denken aan een verhaal van Annie M. G. Schmidt, Kwade gedachten. Een prins die moest trouwen met een prinses zonder kwade gedachten. Die waren door een kamerheer te zien als zwarte gevleugelde insecten, die bij kwade gedachten boven het hoofd van de persoon in kwestie vliegen. Natuurlijk weet je al met wat voor prinses er getrouwd wordt. Eentje met een zwarte wolk van insecten boven haar hoofd. Dol op Annie M. G. Schmidt.
Maar toch vind ik het een stomme reactie van mezelf. Liever ben ik perfect en saai.

Opgeruimd met bonus soep

Het plan was om vannacht thuis te slapen. Maar vergat weer even dat het knetterdonker is in de hal met zonder verlichting. Dus rond half negen rende ik met flessen en kratten de hal in en uit zonder te struikelen over losliggende tegels of mijn eigen werk. Met zweet op m'n kop alsof het een marathon was, waar ik me naar mijn idee niet voor had ingeschreven, rende ik met mijn flessen om in het laatste restje licht mijn werk buiten de Turnhal te krijgen. Ik zou dan met hulp van de lantaarnpalen het werk in mijn auto kunnen laden. Dacht ik.
Die palen stonden best ver van het gebouw en zo kwam het dat ik het inladen op moest geven. Ik zag werkelijk niets. Deed nog een poging om mijn koplampen van mijn auto in te zetten, niet alleen een poging, ik draaide de auto en scheen op het portaal. Nam nog de Mozartkugel die ik vanmorgen meekreeg van Simone, als verrukkelijke energieboost. Maar gaf het op, vanwege angst om zonder stroom in mijn accu te komen zitten. Dus logeerde ik nog een nachtje in Villa Elize. Gezellig op zolder naast de ridder op de gevel. Ik niet, de ridder zit op de gevel. Ik lag heerlijk op een zacht matras met dekbed en zalig kussen. De ridder deed wat een ridder hoort te doen, die was ridderlijk aan het doen op de voorgevel van de Villa.
Terug aan zee dacht ik maar aan één ding: De Saoto soep van Struin. Dus ik gooide samen met Mars de auto leeg en trakteerde ons op een heerlijke late lunch aan zee. Opruimen komt later.

Expositie in Villa Elize Open Monumentendag

Twee exposities heb ik tijdens Open Monumentendag. De ene met mijn installaties in de Turnhal in Ellecom en de andere in Villa Elize in Dieren. Hoe mooi die naam met mijn mixed media werk combineert. De Villa combineert ook goed met mij. Ik logeer namelijk ook in de Villa van Simone en Paul. Heerlijk onder de ridder en wat is het mooi. Alles is smaakvol gerestaureerd en ingericht. Enorm genoten van de gastvrijheid, gezelligheid, de mensen, de andere gasten, de kippen en de baby pauwen. Wat was het een fijne tijd.
Een deel van de expositie is overigens blijvend. Als je de B&B van Villa Elize huurt voor een overnachting kun je in het trappenhuis de expositie die Simone met mijn werk heeft gemaakt bewonderen.

Expositie in Turnhal Ellecom Open monumentendag

Maanden voorbereiding en nu is het zover. Mijn grote solo expositie in de Turnhal van Ellecom. Omdat ik gisteravond niet meer door kon werken door gebrek aan elektrisch licht begon ik vandaag heel vroeg. De bezoekers zijn hier vanaf twaalf uur welkom. Dus ik kan nog wat extra vlinders van papier in de muur timmeren. Zo vroeg in de morgen en met een stralend zonnetje moet ik oppassen dat ik niet vergeet mijn installatie Traveling North van honderden vlinders af te maken. Ik neem elke seconde een foto van mijn werk en de lichtbundels door de Turnhal. Wat een mazzel met het weer.
Het lukt me om de installatie af te maken. Zelfs nog een stuk witte muur meegenomen om te vullen met mijn werk Traveling North.
Frans de Boer komt rond elf uur de vlag van Open monumentendag ophangen en de bezoekers druppelen ook direct binnen. Vanaf dan heel de dag bezoekers. Veel interesse in de Turnhal uit 1942 en mijn expositie. De meeste bezoekers kennen de geschiedenis een beetje. Elk uur komt er een vrijwilliger uit het dorp om de bezoekers te vertellen over de geschiedenis. Inmiddels weet ik het ook. Voor de expositie heb ik me ingelezen. Hoe de SS-ers een sportcomplex met turnhal in 1942 ontwikkelen, onder andere met 139 Joodse dwangarbeiders. Die gruwelijk worden misbruikt. Afschuwelijke gebeurtenissen, een les om daar zacht mee om te gaan, te respecteren en er van te leren. Voor mij was het daardoor ook best spannend. Is het oké om hier te exposeren? Ik denk het wel. Mijn werk gaat over verhalen, natuur, beweging, fantasie en schoonheid. Dat wil ik graag hier delen. Fijn dat ik die kans kreeg nadat Simone Carée mij het vroeg.

De expositie laten groeien

Twee weken terug was ik al een dag in de Turnhal in Ellecom om mijn expositie met installaties in te richten. Toen wist ik al dat de installaties nog groter werden. Vanwege vervoer van, de onderdelen van, mijn installaties in onze Volvo personenauto, en tijd was dat nu eenmaal zo dat ik twee keer ging inrichten. Want ik ging tussendoor naar lekker naar Vlieland, voor festival Into the great wide open. Vanmorgen de auto weer helemaal vol geladen met keramiek, glazen flessen en mixed media werk voor mijn duo expositie met Bho, in Villa Elize georganiseerd door Simone. Ook een monument dat dit weekend tijdens Open monumentendag (weekend) te bezoeken is. Natuurlijk nam ik mijn lievelingscadeau mee, biologische saffraan krokussen van Huiberts.
Zo gewend aan de lange zomeravonden. Even niet opgelet dat het al weer herfst wordt. Voor ik het wist was het donker. Geen verlichting in de Turnhal. Ik had wel wat lampjes op batterijen meegenomen, maar die gaven veel te weinig licht. Bho en Simone kwamen nog met avondeten en even wat hulp. Het schoot toen wel goed op. Maar toen ze weer weg waren en ik nog even heen en weer aan het lopen was met water voor mijn installatie Groei briljant werd het me toch te donker. Nou, donkerder kon niet. Ja, wel met zonder de zaklampen. Te donker om nog een fles goed te kunnen vullen en neerzetten. Morgen vroeg de wekker zetten werd het plan.
Zo kon ik nog gezellig met Bho en Simone een afzakkertje doen in de Villa. Zij hadden samen daar de expositie ingericht. Dus zij moesten ook nodig beloond aan de keukentafel. Heerlijk iemand die goede smaak heeft, in alles eigenlijk, ook in rode wijn, hmmmmm fijn.