Ik koop nooit snoep. Ik kom nooit in dat pad, of bij dat stuk van het pad. Dus kom ik ze niet tegen, spekkies. Drop en snoep vind ik heel naar aan mijn tanden. Het plakt en trekt tijdens het kauwen m'n tanden bijna uit mijn mond. Ik hou van chocola, chips, toast, koek, taart, cake. Dit rijtje noem ik op omdat ik het heb over snoep. Eigenlijk word ik het meest gelukkig, als we het over eten hebben, van rijst en alles met rijst en een goed gevulde warme havermoutpap. Van sperziebonen, couscous salade met pompoen, bietjes en feta, pecannoten en de curry van Mars.
Maar die spekkies dus. Ik moest er een mondkapje van maken! Dinsdag kocht ik de roze stof. Geel had ik zelf in m'n atelier. Vandaag naaide ik het spekkie voor mijn bekkie.
Van het idee werd ik meer gelukkig. De aversie voor mondkapjes liep weer op. Het komt misschien door de kou. Dan is alles minder leuk. Zo stookte ik net de kachel lekker hoog op. Van 19,5 graden was het binnen een uur 24 graden. Das ook wel een spekkie voor m'n bekkie.
Goed. Vrijheid. Mondkapjes. Anderhalve meter. Protesten. Moord. Demonstreren. Voor en tegen. Oproer. Het rommelt. Kleine vulkaantjes staan op springen. Wat willen we. Wat wil ik? De dood of de gladiolen? Is er een tussenweg. Zelf ben ik niet zo van de compromis. Of wel? Ik weet het niet. Zoals wij allemaal. We weten het niet. Laten we veel en snel leren. Want tijd voor vrijheid en vrede en spekkies voor in hun bekkies. Zij die Halsema willen afzetten. We zitten nog in de kinderziekte tijd als het gaat om Corona crisis. Bij elke nieuwe stap hoort een valpartij. Geef ons vrijheid om te leren demonstreren.
Over vrijheid en mislukken gesproken. Ik ben ook begonnen met het maken van een trouwjurk, die ik kreeg na de scheiding. Wat een geluk voelde ik bij het openen van de doos. Prachtig cadeau. Zulke sjieke stof. Ik ga er een mooi mondkapje voor mijn nichtje van maken en de trouwjurk hoop ik ooit in te zetten in één van mijn installaties.
