Vorig jaar schreef ik over de rede tot het begin aan die serie 'soms moet je een beetje kapot gaan om te kunnen bloeien'. Dit aan de hand van de vetplanten die in mijn nieuwe atelier in bloei gingen. Doen ze uit armoede en gebrek om als soort te overleven. Met bloemen zaden produceren. Dat inspireerde mij. Want ja, zonder donker geen sterren.
Ik las dus ooit over het koolmeesje, dat ze soms uit behoefte, vanwege weinig eiwitten of iets, de hersenen van andere vogeltjes eten, ook van soortgenoten. . . . Ik kon dat na het lezen niet meer uit mijn hoofd zetten. Vandaag stik, borduur en naai ik koolmeesjes. Bruut. Ik lijk wel een koolmees. Wel fijne combinatie. Ik hou van de kleurencombinatie geel met blauw. Wel uitkijken voor Pip, die ligt vlak achter me op de strijkplank. Ze deed al een paar keer met haar pootje op mijn schouder. Gezellig, dacht ik nog. Maar ze was de koolmees in mij aan het inschatten, of ze mij kon vangen natuurlijk.
