Samen naar het bos toe(zoete lieve Gerritje... altijd een liedje in m'n hoofd). Met Teun naar het sprookjesbos. Wat is het daar toch prachtig, daar in Bergen. De natuur, de rust, de zwammen, de kasten. Eigenlijk ben ik altijd tevreden met ons huis en dan soms zie ik het ineens, het enorme verschil. Ik denk bijna altijd dat ik het niet wil. Behalve heel soms. Dan wil ik ineens wel dat ze net als bij stijldansen "Varié" roepen en dat ik dan in zo een kast van een huis woon. Of eigenlijk mag huis klein en licht zijn. Dat ik in zo'n groot bijgebouw of schuur mijn atelier heb. Das pas echt een sprookje. Een groot, licht, warm atelier in het bos, vlak bij zee in het bos, met alle soorten vogels en een hond, of twee.
Ik werd er verdrietig van. Wat een ongelijkheid. Daar werd ik dan ook weer verdrietig van, want ik heb het hartstikke goed. Dan mag ik niet nog meer wensen. Behalve dan voor een ander. Zoals een goede verkoop voor Bello wensen. Dus gingen we daar friet eten. Over ongelijkheid gesproken en sprookjes. 21 juli verwoeste een brand de snackbar Bello. Gisteren zijn ze herrezen uit de as. Een stijlvolle container doet tijdelijk dienst als friettent. Sprookjes bestaan. Succes gewenst. De friet was belle.
En als je dan een frietje eet met een houten vorkje, dan zie je ineens ook een vorkje in de gewei zwammen uit het bos. Eet smakelijk.
