Haha! Of wellus? Ja. Nee. Beide. Ik hou wel van dubbel. Wat ik mis is dat losse, blije, vrije, onnozele, complete, pure, naïeve, speelse, onafhankelijke, dromerige, van jongen mensen. Toen ik zeventien was dacht ik, en ik weet nog waar ik liep, op het schoolplein van de middelbare, deze leeftijd is goud. Voor altijd wil ik zeventien jaar blijven. 
Misschien voelde ik toen aan wat er ging gebeuren. Drama's volgden elkaar snel op. Een zelfmoord poging (haar eerste) van mijn beste vriendin. Gedwongen opnames van vrienden in psychische nood. Meer zelfmoord pogingen. Verdenking van sex met een docent. Twee keer in een trein met dodelijk ongeval. Waaronder twee meisjes van een jaar of tien, en als treinpassagier alles kon zien van het opruimen van het spoor.
Voor mijn zeventiende was ik vast te dromerig en met mijn fantasiewereld bezig om de drama's om mij heen te zien, te herkennen. Ik zag op die leeftijd ook vaak geen ernst in de dingen. Vanmorgen een moment van bewustwording. Terug fietsend, met ontbijt van de supermarkt, zag ik slingers en ballonnen in een raam. Een verjaardag, drie jaar. Dat maakte me sentimenteel. Puur kind zijn. De spanning, de aandacht, de tijd voor de verjaardag, iedereen die bezig is met de jarige, de liefde en vriendschappen en families bij elkaar om samen feest te vieren.
De croissantjes waren weer heerlijk en daarna kon ik mijn thuis giet fabriek weer opstarten. Vier onderdelen van het servies Zeee is nu ook bij de museumwinkel van Kranenburgh, Bergen, te koop. Mijn voorraad aanvullen. Zo ging ik weer fijn aan het werk. Meters gieten en daarvan genieten. Want zo is het ook, ik ben blij met klein geluk. Heerlijk werken in mijn thuis atelier. Laat die stokoude roze lekker laat bloeien. En we eten spruitjes, die vind ik nu dus heerlijk, als kind niet. Dus, is dat dan een winstpunt op ouderdom?
