Werkproces van een bijzondere opdracht. Dit oma, moeders, zussen, baby erfstuk vermaken tot een kunstwerk. Hou ik de vorm in de soort van hoefijzer? Eerst wel. Toch de schaar er in. Poeh, dat doen voelt nog moeilijker dan het knippen in iemands arm. Kijken, verstellen, kijken en naaien. Nog niet tevreden. Weer terug in de vorm van die halve cirkel. Ja zo? Nee. Even nachtje over slapen. Even iets anders doen. Later weer kijken wat ik wil met de vorm.
De kant rand los gehaald en gaan werken met rechte lijnen. Klaar om op te spannen. Frame van hout zagen. Opspannen, blijkt er een knoest van het frame af te breken. Nog een latje zagen en weer vast nieten en weer opspannen. Het bleek een acht stappen proces. Soms is vierkant rond.
Het was een eer om dit te mogen doen. Ik voelde het door heel het proces heen. Liefdevol met een traan.
