Na dit ontbijtbordje heb ik al m'n beloftes af. Dat klinkt raar. Ha haaa. Het voelt wel als afvinken. Er liepen een aantal dingen door elkaar. Ik heb deel genomen, of eigenlijk doe ik mee aan de wedstrijd 'Niets is wat het lijkt' van museum Coda, en daar ging nogal wat tijd in zitten. In dat maakproces. Ten eerste: dat ik wil meedoen. Dan: hoezo wil ik meedoen? Dan: ja, omdat ik in ver verleden en misschien niet zo heel ver terug wel ander soort sieraden heb gemaakt. Ik heb er wel iets mee. Ik draag ze zelf zelden. Veel te aanwezig. Ik voel ze heel de tijd of ben bang een vinger te verliezen bij het dragen van een ring. Plus energiebanen. Nou ja. Van alles staat me tegen en toch wil ik meedoen. Want het voelt alsof dit mijn ding is. Ze verlangen namelijk een sieraad te maken van ongewone materialen. Speciale materialen die misschien anders zouden zijn weggegooid, eigenlijk hergebruikte materialen. Mijn ding dus.
Wedstrijden zijn voor verliezers. Daar zijn er altijd meer van. Daar val ik onder. Maar deze wedstrijd van Coda, of zoals ze het zelf noemen 'Uitdaging' (ze gebruiken zelfs het Engelse woord Challenge), daar moest ik aan meedoen. Meedoen om gezien te worden. Te laten zien dat dit mijn werk is. Het werken met gebruikte materialen.
En deed dat ook. Met het te maken sieraad in mijn hoofd kwam ik tijdens het wandelen, op de derde zaterdag van de maand, oud papier ophaal dag, een oude wasmiddel-ton vol met hele oude zelfgemaakte huisjes van papier tegen en wist, dit is mijn goud. Hier ga ik het van maken. Een kroon voor iedereen. Soort van Amsterdamse School, paleis voor iedereen. Ingeleverd en nu wachten tot het publiek mag gaan stemmen. Op mijn werk. Natuurlijk.
Vandaag dus weer ruimte. Ontbijt en gebaksbordjes gemaakt. Floortje hielp donderdag al met de voorbereiding van de engobe afdrukken van het zeepaard, en zee-ezel. Kan zij heel goed, luisteren en precies dat photoshoppen wat ik wens. Iets met plezier voor een ander doen kan ze ook heel goed. Mooie eigenschap.
Na het werk nog een fijne wandeling. Het licht viel prachtig op die gekke ontplofte soort van katjes en die roze lieten me zelfs terug lopen. Wat een waanzinnig heerlijke geur geven die af. Leve de lente.
