Tja, zo ging dat, in november. Ik stopte abrupt. Klaar mee. Terwijl ik er zoveel plezier aan beleefde. Ook omdat ik met veel mensen contact had door de verkoop van de mondkapjes.
Het voelde wel fijn, dat monotone werk van het naaien van een mondkapjes. Ik ga het afwachten of ik het weer oppak. Al denk ik het antwoord al te weten. Nee.
Hoe werkt dat dan? Is het mijn patroon? Al mijn aandacht geven en er dan ineens mee ophouden. Niet een beetje het blijven doen. Ik doe iets fanatiek of niet. Een beetje doen vind ik heel mijn leven al moeilijk. Delen, verdelen, aandacht verdelen. Combineren. Samen.
Het liefst focus ik op één iets. Het komt in periodes. Dan is het dit, dan dat. Door elkaar werken lukt mij slecht. Het begon zo rond mijn vierjarige leeftijd, met handboogschieten. Dat deden mijn ouders fanatiek. Deden immers ook mee aan Wereld Kampioenschappen en Olympische spelen. Das dan wel handig als je dagelijks traint. Mijn zus en ik deden al op hele jonge leeftijd aan boogschieten. Trainen moest veel, vaak en jaren lang. Toen kwamen de pony's. Hup weg focus op boogschieten en over naar paardrijden. Weer hetzelfde fanatisme. Veel, vaak en jaren lang. Interesse weg. Paard weg (heel gek en soms nog steeds schaam ik me hier kapot voor). Het zo ineens losscheuren van je paard. Saxofoon gaan spelen. Jaren fanatiek dagelijks en veel geoefend, geleerd en genoten. Deed zelfs voor conservatorium en voor Muziek-therapeut opleiding toelatingsexamens. Ik ging naar de Hogeschool voor de Kunsten en ben abrupt gestopt. Nooit meer saxofoon gespeeld.
Hoe dan? Dat dit terugkerend is. En is het erg? Nee. Of, ja. Ook dat maakt niet uit. Het is zo. Wat blijft ben ik. Fanatiek in periodes. Vol d'r in. Tja, de cirkel is rond. Als het me interesseert dan gaat de beuk d'r in. Een beuk geeft kleine vruchten, voor in je bakkes.
