Voor een kunstproject van Marianne Duif ben ik gevraagd om een onderdeel te maken. Al maanden stort ik me op het boek 'De ontembare vrouw' van Clarissa Pinkola Estés. Eindelijk heb ik een besluit genomen, onderwerp en vorm gekozen en een begin gemaakt. Het is een pittig project en proces. Over kracht en geheimen, over liegen, stelen, fouten, foute geheimen, oorlogs geheimen en familie geheimen. Het zou de vrouw goed moeten doen, dat boek. Mij valt het zwaar. Ik kom zoveel pijn tegen. Ik ben niet voor niets graag bezig met lichtpuntjes en het delen van schoonheid. Die maken het leven voor mij dragelijk. Ik moet ze de afgelopen tijd bij elkaar schrapen. Dus blij dat ik nu bijna klaar ben met mijn kleine stukje van dat grote geheel. Waar ik natuurlijk weer veel te diep in ben gedoken. Zo werkt dat bij mij nu eenmaal. Vol er voor gaan of vol er tegenin.
In mijn onderzoek kom ik veel pijnpunten tegen. Die van huis uit verzwegen worden. Alsof ze er dan niet zijn. Want anders doet het zo'n pijn.
Mijn werk gaat over verzet, onbegrip, oerkracht, onverschrokkenheid, natuur, wild, woest en onbesuisd zijn, vrouw zijn, vrijheid, vruchtbaarheid en het vermogen tot liefhebben.
