Vieren, vliegen, spelen, leven en dood. Geconfronteerd met de dood van Ellis kijk ik naar mijzelf. Doe ik het goed? Ben ik goed? Wil ik hier zijn, of is het zo ontstaan? Wil ik ergens naartoe? Leef ik bewust? Geniet ik bewust? Ben ik aardig voor mezelf? Leef ik goed? Veel vragen gaan door m'n hoofd. Ellis haar jongste, en overleden, zus Brenda zei vroeger over mijn saxofoon spelen: 'Jij kunt tenminste iets'. Doe ik genoeg met mijn creatieve en muzikale talent? Ben ik genoeg onder de mensen? Haal ik er alles uit? Is mijn leven net zo traag als mijn bloed? Mars vloekt wel eens met 'slome'. Is langzaam leven erg? Kan ik het langzaam goed doen? Dans ik wel genoeg? Bestaat langzame passie? Lach ik genoeg? Veel vragen. Van Jonaske leerde ik dat het langzame vragen zijn. Daar hoeft niet direct nu een antwoord op te volgen. Fijn dat ik dat ben.
Of ik dat ben, geen idee. Gelukkig kan ik het in mijn werk kwijt. Rennen, huppelen, spelen, verbinden en vliegen.
