Overdag rukt zij het tapijt er uit en 's avonds werkt zij aan haar kunstwerken in haar atelier. Aan twee kanten slopen en opbouwen. Ontevreden over een kunstwerk betekent als je het werk naait dat je met een tornmesje het werk los moet maken. Ruk werk en voelt altijd soort van zonde van de tijd. Maar ergens tijdens dat tornen besef ik dat het bij het proces hoort en dat het het werk vaak beter maakt. Of in ieder geval dat het mij bewuster maakt van het proces. Tornen gaat langzaam en ik moet me goed concentreren. Gaat het de goede kant op of niet? Als dingen stagneren is dat meestal een signaal dat er iets met het werk anders kan. Maar hoe? Ik moet af en toe nog leren luisteren.
Weer een heel toevallige gebeurtenis vandaag in Callantsoog. Rukken Mars, Teun en ik het tapijt uit de woonkamer in Callantsoog, komt daar de 'Parade' onder vandaan. Het festival kruipt niet alleen onder onze huid, het zit zelfs onder het tapijt.
