Immer imperfectie

Vleugels zie ik liggen op het strand, ik hoef ze alleen maar te pakken. Vliegen en hop weer door. Ik zie het wel. Maar vandaag is mijn zelfmedelijden groter. Ik heb werkelijk zo een hekel aan oude muziek dat ik er van moet janken. Met name rock. Waar het vandaan komt weet ik niet. Mijn zus en moeder waren er vroeger gek op. Misschien komt het daar wel vandaan. Pure bagger vind ik het. Echt pure bagger. Bagger en ik vraag me steeds af waarom dat is. De laatste week voor het nieuwe jaar zijn, sinds de Top 2000 hier in de woonkamer aanstaat, afschuwelijk. Sinds 5 of 6 december als de lijnen sluiten verlang ik al naar 1 januari. Dat die week van hel weer voorbij is. Sentimenteel gejank. Ik haat het. Wat ik dan ook weer haat en misschien is dat nog wel sterker, dat ik mezelf haat dat ik het haat. Wat een stomme domme cirkel kun je in gaan zitten. Vanmorgen waren de buren buiten muziek aan het draaien. Gister was er een buiten feest met veel harde muziek en vuurwerk. Ik voelde de bass m’n trommelvliezen bewegen. Doodop werd ik wakker.
Het was stil. Tot 10 uur. Toen ging het eerste vuurwerk af. Bij het ontbijt ging de radio aan. De combinatie van oude kut ruk ohm hardrock en de muziek van de box buiten maakte dat ik me niet kon concentreren op de cryptogram van de Volkskrant. Hoezo erger ik me toch zo aan muziek van een ander? Ergernis naar mezelf toe. Daar gingen de tranen. Nog meer ergernis, want dat veroorzaakt nu eenmaal ergernis bij mij, als ik me aan mezelf zit te ergeren. Dus cirkel is rond. Ja logisch een vierkant is vierkant. Geen speld tussen te krijgen. Dus dan maar mediteren in mijn atelier. Ik wil altijd snelle oplossingen, hup weg tranen, en weer door. Mediteren lukt niet. Want vuurwerk en geluiden. Plus de kat, wil nooit op schoot, nu wel. Dan kan ik niet echt naar mezelf kijken. Want ben niet met mezelf bezig. Dan maar een Tibetaans waterval muziekje opzetten. Dat werkt. De kat verdwijnt en ik kan even zakken. Zakken in mijn niks. Niks. Niks. Niks. Niks. Hoe zou het zijn om perfect te zij? Geen ergernis, geen stress, geen vergelijkingen met anderen. Hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn om in stilte te kunnen leven? Waar kan ik heen? Niet naar Noord-Ierland…. Tja, muziek. Het is overal. Ook zelfs in mijn hoofd. Altijd een liedje in mijn kop. Nu is dit. Morgen is nu. Laat ik zwelgen in de opmerking. Janken om muziek.