Drieëndertig jaar terug lukte het haar dan toch, om te stoppen met leven. Toen snapte ik het, dat het beter was, klaar met de pogingen. Nu doet het meer verdriet dan ooit. Misschien wel door de worsteling bij jonge meisjes en vrouwen, waar ik nu weer vaker over hoor en lees. Brenda was kort mijn vriendin, als je het vergelijkt met de tijd die nu voorbij is. Het waren wel belangrijke jaren, vanaf de brugklas zaten we bij elkaar in de klas en werden we al snel vriendinnen. Ze was mijn beste vriendin op de middelbare. Ik herinner me de slimme, grappige en vrolijke kant, de angstige, bange en onzekere kant nam het over. Ik vind het nu stom. Ze zou nu ongeveer zo oud zijn als Hannie was, haar moeder, toen ik haar leerde kennen. Een prachtige vrouw was ze geweest. In mijn hoofd is ze jong en levend. Misschien daarom ook wel dat het me nu verdrietig maakt. Dat ik (wel) oud word.
Ik werk aan een ekster, ik ben dol op verhalen, sprookjes en extra (verzonnen) betekenis. De ekster staat voor nogal wat symbool. Ook symbool over de verbinding tussen hemel en aarde. In de aarde geloof ik, hemel niet, want dat is voor de boontjes, daar val ik niet onder. Dus ben ik er principieel tegen. Ik vind dat de ekster vandaag symbool staat voor verbinding twee leven en dood. Zo makkelijk regel ik dat. Ik verbind ook graag, zo ook de sporen op het strand. Die komen goed van pas in mijn verhaal. Over zand geschreven. Ik zag ook nog een soort landkaart-dierfiguur op het strand.
