Juwelen in de wolken

Buiten karton snijden en hout schilderen. Tijdens het aftekenen op kijken en dan een mooie zonsondergang zien boven de duinen. Koud maar fijn.
Daarna nog een laagje lakken en afsluiten met een Art Journal workshop van Mariëtte Ciggaar.

Ik hou zelf van elf

Wie er nu meer plezier heeft van Keuvelen, Sint Maarten, betwijfel ik. Sinds ik uit Amsterdam terug ben naar de Noordkop verheug ik me altijd al dagen van te voren op 11 november. Om een excuus te hebben om er iets speciaals mee te doen, gebruik ik de aanwezigheid van buurkinderen. Twee buurjongens en vier buurmeisjes wonen in de buurt. Daar vul ik een zakje van papier met snoep voor en stik die op de naaimachine dicht met rode garen. De andere kinderen krijgen gewoon één snoepje.
Vandaag was er lekker veel wind, voor de kinderen natuurlijk stom, ik zag een aantal verwaaide lampionnen. Ach het hoort er ook een beetje bij, nat en koud weer tijdens Sint Maarten. Vanmiddag dus, genoot ik van de wind, de golven, de wolken en het licht. Ik kon niet stoppen met foto's maken.

De poten van het nijlpaard

Een opdracht die toch geen opdracht was. Ik was er al wel aan begonnen. Dus maak ik er vrij werk van. Via via kreeg ik het verzoek om werk op ongebleekte katoen met vaste afmetingen en soort van vaste afbeelding te maken. Want die persoon had ergens mijn werk gezien en wilde dat ook. Beleefd zei ik ja, want ja. Als je ja zegt kan het zo zijn dat het je ergens brengt. Soms op stomme punten, maar meestal goed en bovenal leerzaam. Ik zat eigenlijk enorm te mopperen, dat het me was overkomen, die opdracht. Waarom zeg ik niet direct nee op een opdracht? Ik ben dol op de vrijheid van zelfstandig werken. Op creëren en dat op eigen kracht en op me zelf. Niet geheel toevallig was het dus dat de opdracht toch geen opdracht was. Het bleek een bijzondere uiting van enthousiasme te zijn geweest.
Nu ik het toch maak ga ik er maar mee spelen, nu aan het spelen met de poten van het nijlpaard.

Roer me niet

Roerdomp zit stokstijf in het riet. Heeft een goede schutkleur ook en een goede verstophouding, staat als een stok die lijkt op rietstengels. Mijn werk is als een tekening met draad op de naaimachine. Het is één lijn. Het is anders dan tekenen met een potlood. Een potlood haal je vaker van je werk af. Bij het maken van mijn Rare vogels volg ik één lijn. Het voetje zit op het werk. De naald en draad gaan in het werk.
Storen. Ik word gestoord. Het is kort. Maar waar was ik? Na het storen wil ik weer verder gaan. Maar waar precies was ik? Ik was bij een poot. Mijn naald staat in een poot. Ga verder. Maar zie poot. Die is mislukt. Nu wil ik ook rare en imperfecte vogels maken. Speels als een kind. Maar niet zo. Of toch? Is dat het? Gestoord willen worden? Imperfect werken. Ik begin bijna in manifesteren te geloven. Door imperfectie in mijn vogels na te streven, roep ik het misschien ook op tijdens het werk? Uit de werkflow getrokken worden. Willen worden? Interessant. Ik denk toch van niet.
Verder vandaag nog een vlinder voor Artacasa gemaakt uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid en beide opgespannen. Ik ben toch bezig met vlinders van papier. Dus dan gaat dat zo bij mij. Altijd meer. Dit keer meer vlinders.

Grote beer in het bos

Vlinder aan het maken uit mijn serie Schijnen in kwetsbaarheid. Een grote beer is het. In het bos zag ik mooi mos.

Helder herfst

Vorige week waren de dagen grijs en nu al dagen helder. Wat is dat toch fijn. Windstil ook. Das ook zo bijzonder aan zee. Gelukkig kan ik in mijn pauze wandelen aan zee. Het zeewater lijkt wel te kabbelen als een beekje. Hoe zit dat met kwallen? De laatste tijd liggen er zoveel grote op het strand, dood. Zijn die oud? Ze zijn zo groot, gek genoeg vind ik dat zielig. Misschien zieliger dan wanneer ze klein zijn en op het zand liggen. Ik heb geen idee hoe oud zo een grote kwal nu is.
Eind van de middag weer een fijne Art journal workshop van Mariëtte Ciggaar.
Op Etsy heb ik nu drie werken uit mijn serie Rare vogels staan. Dacht, laat ik eens kijken of ze me kunnen vinden daar.

Serieus lijnenspel

Het ziet er mooi uit, ik kan niet stoppen met foto's maken. Overal in de lucht worden lijnen getrokken. De zonsondergang geeft er een mooie goud, oranje en rode kleur aan.
Maar tja, het zijn wel de strepen van vliegtuigen. Heel veel strepen. Kan ik dan wel genieten van het lijnenspel? Mag dat? Zo wandel ik naar huis. Naar de soep. Een knalrode bietensoep, borsjt.

Light festival Den Helder

Weer bezoek ik een light festival. Dit keer in Den Helder. Mijn eerste keer. Per toeval zag ik eens wat werk toen we naar een dansvoorstelling op Willemsoord gingen. Nu heel de tour. Wat was het mooi, sprookjesachtig, verrassend, en inspirerend. Den Helder ook trouwens. Er word enorm hard gewerkt, gebouwd en gerenoveerd. Dol op de oude gebouwen van de stad. Goed om te zien dat die een nieuwe bestemming krijgen.

Gouden vlaktes tijden

Rond en in Callantsoog zijn veel tulpenvelden en nu is het weer tijd om ze te bedekken met stro. Met bepaald soort licht is het net of er goud op het land ligt. Ik vind het prachtig.
Het gif wat bij reguliere bollenteelt wordt gebruikt vind ik dan niet zo prachtig. Dat kan ik sinds ik het weet niet meer los van elkaar zien. Als kind zat ik gewoon heel de zomervakantie in de bollenschuur bollen te pellen. Wat een gruwelijke gedachte. Zeker ook nu hier om mij heen zoveel oude mannen zijn met Parkinson.
Omdat het hier zo landelijk is, aan zee, zie ik vogels nog veel meer van dichtbij dan voorheen. Zo keek ik nooit echt goed naar een land vol ganzen. Dat was gewoon een feit. Grazende ganzen. Nu wel en ik vind ze nog mooi ook, zeker op een bedje van gouden stengels stro. Ik maak ze ook graag in mijn serie Rare vogels en ik ken het verschil tussen eend en gans. Deze miniaturen lagen nu eenmaal in de buurt.

Plakkerig

Een trui en een vest van wol aan en nog kippenvel. Duf, vol, snot hoofd. Ook vol hoofd met beelden van auto's op z'n kop, meegesleurd door water en modderstroom in Valencia. Wat erg, een onbegrijpelijke ramp. Dan mag ik niet me rot voelen door een verkoudheid.
Ontevreden over mijn pagina in mijn dummy ga ik dan maar spelen met papier, schaar en lijm. Een ziek zijn excuus. Daarna mijn atelier opgeruimd. Vol hoofd vind dat fijn, een leeg atelier.

Besmet

Tja, waar je mee omgaat, daar word je mee besmet. Zelf ben ik dol op uitdrukkingen en gezegde, behalve als het gaat over verkoudheidsbesmetting. Gelukkig geloof ik nog niet in god. Dat zou nog een rottigerder besmetting zijn. Dit kan ik uitleggen. Zaterdag bij de uitvaartdienst zat een vrouw naast me te hoesten en proesten, ze bleef er bijna in, serieus. Nu mijn werk af is en de foto's zijn opgestuurd overvalt een snotneus en zere keel mij. Bah.
Fijn excuus om lekker het bed te verschonen en straks vroeg te gaan slapen. Even vielen de zonnestralen mijn werkruimte binnen. Mooi laag licht, met lange schaduwen.
Vanuit mijn atelier is de zonsondergang weer mooi te zien. Ik hoef even nergens heen.

Door stikken

Voor mijn werk bestaat er niet echt een gezellig woord. Ik naai en ik stik. Omdat ik er naar streef om op elke expositie nieuw werk te tonen ben ik nu nieuw werk aan het maken, voor de flyer van de expositie, in februari bij De Kapberg. Het is gelukt. Morgen nog de oude gebruikte houtjes van schoolposters er aan bevestigen, foto's nemen en versturen.
Tussendoor kreeg ik nog een fijne Art journal workshop van Mariëtte Ciggaar. Een streepgedicht. Tekst wegstrepen zodat er een gedicht ontstaat. Eigenlijk zoals de regering en de belastingdienst dat deed met vertrouwelijke stukken tijdens de Toeslagen affaire. Alles zwart weg pennen. Dus ik ging voor wit. Want zo gezellig was die affaire niet. Daar associeer ik het anders toch mee. Morgen nog een laagje wit, want nog steeds zie ik de tekst van de pagina. Dat wil ik natuurlijk anders.

Soelaas aan zee

Twintig oktober bezocht ik het project Tuin van Soelaas in de Katoen drukkerij in Amersfoort. Een inspirerend project, speels, grappig, wonderschoon, puur, imperfect en toch perfect werk van Maartje van den Noort, Mariëlle Schuurman en Vanessa Oostijen. Drie kleine schoonheden gekocht, van elk eentje. Zodat ik elke dag herinnert word hoe leuk het is als je een beetje lijkt te prutsen, maar toch precies weet wat je doet. Das klasse, het kinderachtig doen lijken, en ondertussen een professioneel zijn.

Windstil wandelen en werken

Een mooie windstille herfstdag. Een boekenmarkt voor de muziekvereniging Wieringerwaard. Wandeling door Kooijbosch en Nollenland van Abbestede. Even rust genomen bij dromerige paarden en via het VV bosje weer terug. Koffie met vers gebakken boterkoek, recept van Ank, hmmmm verrukkelijke zondagmiddag traktatie. Plus werken aan werk voor flyer expositie bij De Kapberg Egmond. Terwijl ik in mijn atelier werk zie ik bijzondere wolken boven de duinen. Even op het balkon om foto's te maken.

Mistige liefde loslaten

Only love werd er gespeeld op het kerkorgel vanmiddag tijdens een afscheid in Anna Paulowna. Tja, voor mij verbonden met mijn jeugd, een dame met een veel te grote bril en romantische gevoelens om mij heen. Ook vast aan de ziekte en de dood van Mieke. Ik herkende het nummer van Nana Mouskouri direct. Ach de tekst werd niet verwoord, de klanken, af en toe wat vals, zorgden er voor dat ik het de rest van de dag in mijn hoofd heb. Morgen misschien ook nog wel. Een mistig vaarwel.
Nog even gewerkt aan een uil. Voor een expositie bij De Kapberg moet ik foto's aanleveren. Dus alvast bezig voor volgend jaar. Das nieuw voor mij. Ik werk altijd korter op de expositie. Dan lijkt het meer verbonden en voor de plek ontstaan. Nu ontstaan uit een drukwerk deadline.

Zeewandeling

Weer zulk fijn herfstweer. Dus tussen het werken door even een fijne wandeling met De Leeuw.