Er is een met zorg ontworpen kleurrijke open overdekte plek waar het goed toeven is. We genieten, drinken heerlijk huisgemaakte citroenlimonade met munt, dineren, lunchen en ontbijten voortreffelijk. Spelen en genieten van elkaar en hebben het goed met elkaar en met Yen en Mischa en hun gasten. Het is hier heerlijk. Ik hoef verder niets. Het is namelijk ook te warm voor mij. Maar Mars en Teun vinden de temperatuur van ongeveer 32 graden heerlijk. Dus gaan we gewoon op pad. Naar het strand. Een half uurtje lopen langs de onverharde weg. Af en toe even stoffig. De mensen zijn heel vriendelijk en dat ze ons groeten en hun hand opsteken maakt de hete wandeling zelfs aangenaam. Ik schreef het al eerder. De mensen in Costa Rica zijn aardig.
We slapen in een mooie tent. Het erf, de tuin van Yen en Mischa is groot. Dus we staan lekker afgelegen op een eigen soort terp. De eerste nacht doet de naam z'n eer aan. Rond vijf uur worden we wakker gebruld door de Alouatta's, de brulapen. Ze hebben niet een vaste boom, wel een vaste omgeving en die omgeving was nu zo'n beetje boven onze tent. Het maakt allemaal niet uit. Eigenlijk maakt het het er nog leuker op. Wakker worden in een tent met het geluid van een groep brulapen. Als ik even later door het gaas van de tent naar buiten kijk zie ik kippetjes rondscharrelen. Gezellig.
Wij vliegen morgen terug. Het was te gek in Costa Rica en zeker bij Yen en Mischa op hun mooie plek waar volgens mij iedereen zich welkom voelt en tot rust komt door de vriendelijke gastvrijheid bij Alouatta met uitzicht op de zeekust van playa Coyota.
Hoe vaker ik het woord Alouatta schrijf, hoe meer zin ik krijg in chocolade. Hier in Costa Rica telen ze ook cacaobomen en Kwatta rijmt op Alouatta. Kwatta is een ouderwets woord en ook merk voor chocolade. Toch niet heel veel chocolade gezien of gegeten hier.
Na een paar fijne dagen gast te zijn geweest gaat Teun nu aan het werk en wij naar de bushalte om de bus naar San José te nemen. De bus komt ongeveer om half twee. Zo leuk, ongeveer. Wij mopperen al als de trein een paar minuten vertraging heeft. Uiteindelijk staan we een uur en drie kwartier op de halte. Wel lekker in de schaduw en of het geluk nog niet op was, wees de eigenaar van de supermarkt naast de bushalte, ons ook nog eens een uil aan, die probeerde te tukken in de boom naast de supermercado. Het blijft leuk om dat liedje van De Jeugd van Tegenwoordig in m'n hoofd te hebben zo tijdens onze vakantie in een Spaanstalig land. Kun je eigenlijk als land Spaanstalig zijn. Ik vind van wel.
Toen de bus in. We gingen op schoolreisje, of naar school. Ja we gingen naar school, want het was immers een oude schoolbus. We rammelden ongeveer een uurtje alles lekker los. We waren al ontspannen, door de fijne tijd en de warmte, maar een beetje extra hulp om te ontspannen kon er nog wel bij.
Na een uur rammelen over de onverharde weg kwamen we aan bij ons overstap punt. We gingen de bus uit. Er werd een enorme deur opzij geschoven en daar achter kwam onze volgende bus te voorschijn. Een moderne, die lekker fris in de schaduw op ons had staan wachten.
Ik tuurde heerlijk door het raam en keek naar de zonsondergang. Alles gezien en de dieren die we niet hebben gezien, hebben we niet gezien.
En je raadt het nooit. Zelfs onderweg zagen we nog meer dieren en ook nog die op de nog te spotten lijst stonden. Zo zag ik bijvoorbeeld ara's. Er vloog er eentje van de tak af zodat het mijn aandacht trok en daardoor zag ik er nog twee op een tak in de boom boven het tankstation zitten. Tja, dat doen ze gewoon hier, ara's.
Helemaal tevreden hervatte ik het zwijmelend uit het raam kijken, met nu al heimwee dat het over was en het nu al weer missen van Teun. Gelukkig heeft ze bij hostel Alouatta een super plek getroffen om een tijdje bij vrijwilligerswerk te mogen doen.
