Papieren stadswandeling

Wandelen doe ik meestal buiten de bebouwde kom, of in de buurt van water en bomen. Dan zie ik van alles om te fotograferen. Vandaag deden José en ik een stadswandeling over de Dorpsstraat van Langedijk. We liepen naar Broek op Langedijk. Het was verbazend prachtig. Alleen maar sprookjeshuizen en lekker veel water. De drempel om huizen (met daarin mensen in hun privé omgeving) op de foto te zetten was te hoog. De enige foto's die ik daar maakte zijn van een grappig bankje. Ik dacht aan de wandelingen van Jan en Jos. Dus nam ik deze foto's voor dat leuke stel.
Ik maakte wel foto's van nieuwe mini's en naaide vlinder slinger. Speciaaltje voor Henny.

Kleine hartjes

Slingers met hartjes in de uitverkoop op mijn papier winkel. Of nee, de webwinkel Op Schoorl en nieuwe miniaturen. Collages van gebruikt papier en -textiel uit de series Stofwisseling en Schijnen in kwetsbaarheid.

Plastic Peeshow

Plakband fantastisch. 'Plastic fantastic' was de inspiratie voor mijn dixi- installatie. Als je ze niet kunt verslaan, doe dan met ze mee. Meestal loop ik warm voor natuurlijke materialen en maak ik graag installaties in de natuur, in de bomen of boven een sloot. Nu had ik te maken met een plastic dixi en zat dat in de weg om geïnspireerd te raken. Tot ik het juist ging benadrukken. Zo ontstond deze plastic, plakband, tape, rubber dixi-installatie. Vandaag deed ik de laatste tape erop. Klaar voor gebruik als eenpersoonstribune voor concert, dans of theatervoorstelling, talkshows of presentaties tijdens Peeshow theater in Hal 25 Alkmaar.

Later in m'n atelier deed ik iets met lavendel en werkte ik met textiel en papier voor nieuwe collage.

Droog onderzoek

Wel mazzel dat het altijd droog is als ik mag wandelwachten. De vogels gedroegen zich alsof het voorjaar was. Er werd gewassen, gebroed en met takjes gevlogen. Rare vogels.

Of nee, die naaide ik.

Zonnig kruid

Zondagse wandeling. Ik ben op het erf van Floortje een kippenfluisteraar. Ze hebben het goed, blijkt. Na de wandeling mutsen met de buuf. Of nee smudgen met Monique. De kruiden die we vrijdag van de tuin haalden hebben we nu opgebonden en kunnen straks in de fik, of in de soep. Heksensoep. Dol op.

Klei wolken

Kleien met Evie en als de zon gaat schijnen wandelen met José. Mooie kleuren tijdens de zonsondergang.

Drie wees

Wandelen, werken en wandelen. De zon schijnt, weer twee keer wandelen vandaag. Het is ook goed voor de nachtrust. Dat zegt mijn buurjongen (inmiddels -man) Björn. Door Jan zijn 'Als je omhoog kijkt dan zie je' ben ik meer bewust dat ik dat vaak doe. Meestal zie ik toppen van de bomen, de vogels daarin en wolken. Vorige week zocht ik gevelstenen. Vandaag hoefde ik niet te zoeken om me te verwonderen. Er hing van alles boven m'n hoofd. Zo ook een AH tas, een dobber en zo'n voet-onderbinder, wat vroeger een blikje was.

De tweede keer wandelen was met de buuf. Zij heeft een volkstuin. Even daar wat snoeien om daar binnenkort heerlijke kruidenstokken mee te binden.

Rare vogels en gebakken vis

Een groot werk of een planning van groot werk of een lange concentratie is er de afgelopen tijd niet. Gelukkig zie het ik maken van de miniatuur rare vogels als schetsen. Het doet iets. Het is de pruttelpot die op staat tot het idee gaar is. Tot de volledige concentratie en inspiratie daar is. Soms gaat dat sneller dan nu. Het is oké. Ik voel dat het in zicht is.

En als je niet op vakantie mag, dan doe je toch alsof. Vroeger gingen we best vaak met de auto en caravan naar de overkant varen. Mijn ouders hadden dan een wedstrijd handboogschieten in Engeland. Ook een keer alleen mijn moeder en wij gingen dan met m'n pa, zus en Tante Jo, haar achterna met de caravan. Dat was heel bijzonder en toch was het voor ons heel gewoon. Mijn pa deed dat gewoon. Hup de boot op en aan de andere kant aan de andere kant rijden. Zo veel leuke herinneringen daar aan. Zo ook het eten van een zachte kadet met een stuk gebakken vis. Hmmm. Die had ik vandaag ook en direct zit ik met mijn ouders, zus en Tante Jo, aan de overkant. Ergens op een bankje in een straat van een dorp in Engeland. Reizen is mooi. Maken je en je herinneringen.

Drie k raaien

Bij mijn ouders zitten er drie. Twee keer per dag krijgen ze een speciaal maaltje van mijn pa. Ik merk dat ik ze, ondanks dat mijn pa ze dagelijks voert en ik ze daar dus vaak zie, niet zo goed ken. Waarschijnlijk omdat mijn moeder het altijd heeft over die mislukte. Mijn pa denkt dat dat niet zo is. De jonge kraai roept wanneer hij mijn vader in beweging ziet komen. Volgens mijn moeder omdat hij dom is. Mijn pa denkt daar anders over. Zo leer ik mijn ouders hun mening wel kennen, maar kan ik zelf niet echt goed kijken wat een kraai nu kraai maakt. Ze hebben een grote snavel en zijn groot en ze slim zijn. Dat weet ik uit boeken. Maar ja dat zijn kauwen ook. Dat weet ik uit observatie.

Ze observeren mij ook. Zo ook maandag in Alkmaar tijdens het wandelwachten. Ik had nog wat walnoten in mijn zak. Ik zie kauwen. Ze zien mij ook. Zien dat ik frutsel in mijn jaszak. Breek noot open en gooi stukjes walnoot. Ze weten gewoon dat er voer komt. Ze vangen het op met de snavel. Ze (ge)noten, gniffel. Ze vertrouwen me en ik heb voer. Dat helpt ook.

Door contact met oud collega Diederick Kraaijeveld en we het over vogels hebben en ik de vogel in zijn achternaam spot, zet dat me aan het naaien van kraaien. Rare vogels met kraaienpootjes. Tja, dat denk ik dan. Ik naai kraaienpootjes en hoe gaat dat met naamgeving?

Omdat ik kraaien niet goed ken zijn ze nu dus eigenlijk best goed mislukt. Mislukt imperfect. Soms lukken ze zo goed. Soms niet. En wanneer is het dan imperfect? Wanneer is het dan precies imperfect, het imperfecte wat ik nastreef?

Na twee pogingen ga ik verder met een putter. Die blijft sinds de dag dat ik een zwerm op de stoep bij de buren zag mijn favoriete tropische mus. Vandaag naai ik nog een kraai. Drie kraaien vandaag. Drie x raaien. Drie k raaien.

Green monday

Als je dan de dag een kleur gaat geven dan was de mijne groen. Tijdens het wandelwachten in het park naast het ziekenhuis vielen de groenen mij op. Overal was het. Groen op de takken, de stammen, het mos, zelfs in de vorm van een hartje, m'n Inti vest, het hoofd van het mannetje uit de boom en de wortels. Eigenlijk hou ik wel van bomen met zonder bladeren. 

's Avonds naaide ik nog twee kraaien,. Want zo werkt mijn hoofd. Als er ergens een woord is dat me triggert, dan bijt zich dat vast. Verder ging mijn hoofd nog op hol over 'Woordblind'. Dat verhaal moet nog even broeden. Dat komt. Ik kan al wel vertellen dat het 'Woordrijk' zou moeten zijn. Het trigger woord was de achternaam van oud collega Kraaijeveld. Ze zijn nog niet af, de kraaien. Want ik ging wandelen met de buuf. Het idee dat de aanstaande avondklok roet in het avond-wandelen met de buuf gaat strooien maakt de dag dan wel weer blauw. Eigenlijk ook wel mijn lievelingskleur. Blue monday, blue moon. Mooi toch blauw, blue en rond. Want wandelen met buuf Moon.

Goudgroene bomen

Na de sneeuw voelde het vanmiddag toch als winterwonderland. Mooi licht tijdens mijn wandeling naar de thuis-brievenbus met een bestelling mondkapjes.

Peper in je nek

Het sneeuwt! De hoeveelheid slaat werkelijk nergens op. Zeker als je het vergelijkt met de dikke pakken in bijvoorbeeld Spanje. Hier is echt niet heel veel gevallen. Toch maakt het mij blij. Er wordt een kind in mij wakker. Ik werk boven in mijn atelier.

Op de daken van de auto's ligt een dik pak poedersneeuw. Daar kun je elkaar lekker mee inpeperen. Gelukkig wilde de buurmeiden en jongens dat wel. Precies toen ze daar voor in waren was ik klaar met de twee bestelde mondkapjes. Dus ik snelde naar beneden en besloop ze met twee met sneeuwballen geladen handen van achteren. Pats! The game is on! Preceis het goede sneeuw voor goed uit elkaar spattende sneeuwballen. Deed ik nooit eerder, maar als je niet al te hard knijpt in de sneeuw, dan spat hij goed uit elkaar. Dat ontdekte de buuf ook. Het zat overal. Achter m'n bril, in mijn sokken, via capuchon over m'n ruggengraat. En maar gillen, gooien en rennen. Alsof je niet geraakt wilt worden. Echt wel.

Lekker was het! Wat? Het was heerlijk!

Beuk op je bakkes

Beuken ze zijn overal. Of is dit een andere boom op het mondkapje. Maakt het uit. Het bekt wel lekker 'Beuk op je bakkes'. Vandaag sinds november weer mondkapjes genaaid. Ik had er door het commentaar wat ik kreeg, over de te lage prijs van mijn mondkapjes, geen zin meer in. Zag het nut niet meer, ze waren immers overal voor weinig te koop. Vond mezelf ook ondergewaardeerd.

Tja, zo ging dat, in november. Ik stopte abrupt. Klaar mee. Terwijl ik er zoveel plezier aan beleefde. Ook omdat ik met veel mensen contact had door de verkoop van de mondkapjes.

Het voelde wel fijn, dat monotone werk van het naaien van een mondkapjes. Ik ga het afwachten of ik het weer oppak. Al denk ik het antwoord al te weten. Nee.

Hoe werkt dat dan? Is het mijn patroon? Al mijn aandacht geven en er dan ineens mee ophouden. Niet een beetje het blijven doen. Ik doe iets fanatiek of niet. Een beetje doen vind ik heel mijn leven al moeilijk. Delen, verdelen, aandacht verdelen. Combineren. Samen.

Het liefst focus ik op één iets. Het komt in periodes. Dan is het dit, dan dat. Door elkaar werken lukt mij slecht. Het begon zo rond mijn vierjarige leeftijd, met handboogschieten. Dat deden mijn ouders fanatiek. Deden immers ook mee aan Wereld Kampioenschappen en Olympische spelen. Das dan wel handig als je dagelijks traint. Mijn zus en ik deden al op hele jonge leeftijd aan boogschieten. Trainen moest veel, vaak en jaren lang. Toen kwamen de pony's. Hup weg focus op boogschieten en over naar paardrijden. Weer hetzelfde fanatisme. Veel, vaak en jaren lang. Interesse weg. Paard weg (heel gek en soms nog steeds schaam ik me hier kapot voor). Het zo ineens losscheuren van je paard. Saxofoon gaan spelen. Jaren fanatiek dagelijks en veel geoefend, geleerd en genoten. Deed zelfs voor conservatorium en voor Muziek-therapeut opleiding toelatingsexamens. Ik ging naar de Hogeschool voor de Kunsten en ben abrupt gestopt. Nooit meer saxofoon gespeeld.

Hoe dan? Dat dit terugkerend is. En is het erg? Nee. Of, ja. Ook dat maakt niet uit. Het is zo. Wat blijft ben ik. Fanatiek in periodes. Vol d'r in. Tja, de cirkel is rond. Als het me interesseert dan gaat de beuk d'r in. Een beuk geeft kleine vruchten, voor in je bakkes.