Letterlijk leeg

Vandaag was de laatste dag van mijn atelier leegverkoop. Dat werd wel erg letterlijk genomen. Tot een half uur voor sluiting was er nog niemand in mijn atelier. Ik besloot om een uur langer te blijven en maar om aan het werk te gaan. Ik hing keep vogels op en ging aan het werk achter de naaimachine.
Gelukkig kwamen er nog wel fijne gasten en verliet ik mijn atelier pas om zes uur na fijne bezoeken en gesprekken. Ik neem mee wat mooi is, Marjon. De nare herinneringen aan drie jaar Op laat ik achter en met de aanblik en gedachte van Op een roze wolk nam ik afscheid van mijn martelaarsgang.

9

Dans school

Vandaag dag twee van drie. Het was ongeveer net zo druk en het ging een stuk beter met het verdelen van de aandacht. Morgen dag 3.
Appeltaart is nog niet in de maak. Dat stel ik even uit tot morgenochtend. Nu bankhangen met Dance, dance dance..... was ik maar een geluksvogel als deze deelnemers, in een maand of 4 zoveel danslessen. Wat een doorzetters en wat knap zijn ze zeg.
Vroeger wilde ik altijd balletdanseres worden. Beetje gek, voor een stevig kind, ik stelde me dat wel altijd voor, dat ik danste in de kantine van de Huishoudschool bij ons op de hoek. Tja, je moet ergens beginnen.
Jaren terug kwam ik door Marlouke Theeuwen NIA dansen in aanraking. Ik ging lessen bij haar volgen in Zaandam en dacht, dit is wat ik wil. Ik wil ook die danslessen gaan geven in Schagen. Ik deelde het met een aantal vrienden, geen enthousiasme, één vriend lachte me zelfs uit.
Tja, ik heb niet echt de bouw van een danseres. Wat dacht ik wel? dacht ik en zette het uit mijn hoofd. Trek je niets aan wat anderen zeggen. Hoor ik iedereen nu denken. Maar dat doe ik wel. Net als dat er twee zomers terug iemand zei dat je op een gegeven moment beter niet meer naar het (naakt) strand kunt gaan. Voor de ander is dat echt onaangenaam. Nooit eerder dacht ik aan de mening van een ander bij het zien van mijn (bijna) naakte lichaam. Ik hield het altijd bij mezelf. Mijn lichaam, daar heb ik een mening over. Wel dat ik me ging schamen voor mijn ouder wordende lichaam. Nooit bezig geweest met dat er ook mensen zich stoorden, dat ik iemand iets aandeed zelfs door mijn lichaam op het strand te tonen. Ik ben al twee zomers niet meer in bikini op het strand geweest. Ik ben echt triest, ik weet het. Maar het is niet anders. Wie weet groei ik nog over de opmerkingen van vrienden heen. Het past wel goed in de Wabi Sabi serie, imperfectie met een gouden randje.
Nu fijn genieten van het dansen van een ander: Dance dance dance finale kijken.

wabbeli sabbeli serie - 7

Zon, taart, atelier geluk

Dat was een fijne dag, vandaag in mijn atelier, tijdens uitverkoop en leegverkoop atelier. Bijna perfect met een gouden randje. De zon scheen en vriendinnen en familie kwamen langs. Zo perfect dat ik daar een foto van vergat te nemen. Wel van de kat, vanmorgen tijdens het klaarmaken voor de dag, lekker afleidend zo'n mafkees en na afloop een foto van een lege plank en verlaten koffietafel.
Eigenlijk had ik helemaal geen tijd, ik ben echt een kluns, een in het middelpunt staan kluns. Bekaf maar zeker voldaan. Weer een nieuwe appeltaart is klaar, om morgenochtend te worden gebakken. Zodat hij lekker vers gebakken zo mee het atelier in kan.

wabbeli sabbeli dag - 6

wabbeli sabbeli dag - 6

Blauwe scherf

Wat is de school toch mooi als de zon schijnt. Even wat glasscherven op de foto gezet voor mijn 30 dagen serie over goud en imperfectie en ook nog een aantal van mijn favoriete Becel melkflessen, nagemaakt in klei, naar het atelier gebracht, voor de leegverkoop.

wabbeli sabbeli dag - 5

wabbeli sabbeli dag - 5

Gouden rug

Ook al is de kitten perfect, toch doet ze het, samen met de gouden gloed op de bomen, goed in mijn Wabbeli Sabbeli serie. Het imperfecte is goud.

wabbeli sabbeli dag - 4

Het genot van de vallende tranen in de herfst

Je zei het nog, Maartje Jaquet, 'oh ik moet je niet aan het huilen maken', na de dikke knuffel die je gaf bij binnenkomst. Nou, dat hoef ik niet, zei ik nog. Met de al gevloeide tranen in mijn achterhoofd. De band met Maartje Arizona Highways begon.
Het ging goed. De eerste nummers waren gespeeld, in dat prachtige miniatuur Torpedo theater. Bas speelt één pingeltje op zijn bijzondere gitaar en daar lopen de tranen over mijn wangen. Het lijkt ook wel alsof ik Marokkaans versta. Samira Dainan en Bas Gaakeer spele een liedje dat als een ritueel gespeeld kan worden, wel negen uur lang. Om in een soort trance of hysterie te komen. Ik voel het en hoor het allemaal en helemaal.
Wat zou ik een schone ziel krijgen zeg.

Na de pauze komen twee personen, waarvan ik niet het vermoeden had dat ze vader, Christophe Chaplet, en dochter, subthema van thema herfst deze avond, zijn op. Ik had ze al Nederlands en prachtig Frans tegen elkaar horen spreken. Met name de dochter, Marie Chaplet, waarvan ik niet wist dat ze de dochter was, heeft een prachtige stem, is mooi en heeft een vrij voorkomen.

Stikjaloers eigenlijk. Wat een schoonheid in heel haar zijn. De zin in de kaassnacks op de bar, de manier waarop ze communiceert met de barman (en eigenaar Carel Helder, ook zo'n mooi mens). Ik had geen idee dat ze later zo veel moois ging doen op het podium. Wat een mooie liedjes. Wat een mooie combinatie. Wat een liefde.

Dank je wel Maartje. Precies op het juiste moment kreeg ik een reminder van haar om te komen naar het Torpedo theater. Het geluk, plezier en liefde, humor wat ik zie geeft mij moed om te beseffen dat het goed is dat ik uit mijn dagelijkse worsteling kom.

Op Vlieland voelde ik het al na het zien van de kunstroute en de mooie verhalen van de kunstenaars zoals Claudy Jongstra, Martijn Engelbregt en duo Miek Zwamborn en Rutger Emmelkamp. Het festivalbandje van Into The Great Wide open heb ik daarom om gehouden. Een reminder.
Mijn leven is te serieus en te worstelend geworden. Ik ben vrijheid en zit al een tijdje serieus in de val. Mijn eigen val om succesvol te willen zijn met mijn werk als kunstenaar. Wat ik steeds als een struisvogel negeerde was dat ik totaal niet sociaal ben en ook niet zakelijk. Ik ga niet netwerken om mijn werk aan de man te brengen. Ik ben een maker. Ik ben veel meer dan dat. Dat zag ik de afgelopen tijd alleen niet zo heel erg. Omdat ik een worstelaar was geworden, zelfs mijn lichaam deed mee, ik ging er uit zien als een sumoworstelaar.

Tijd voor verandering. Beter in mijn lijf en hoofd. Want ik ben namelijk ook een genieter. Ik hou van dat wat ik gisteravond in het Torpedo theater zag. Ik word graag geraakt door muziek en kunst en verhalen. Ik ben geraakt. Nu op naar de volgende stap. Bewustwording is er, nu nog zien dat ik kan genieten. Niet zoals nu in de mode is, alleen maar gelukkig zijn. Nee ik weet heus wel dat er dalen zijn. Maar wat hield ik mezelf voor de gek. Ja, gelukkig werd ik van het maken. Maar ik ga het maken bij Claudy Jongstra, en ik heb sinds gisteravond, kijkend naar Choux, nog iets achter de hand. Ik ga bij Merijn werken. Bloemetjes op de borden leggen of de moestuin verzorgen.

Dank je wel Maartje Jaquet voor de bijzondere muzikale avond.

En oh ja, pas nadat ik de tranen niet meer aan het onderdrukken was en na de tranen kon genieten van het Marie & Christophe Chaplet, vader dochter duo, dacht ik er aan om wat foto’s te nemen. Dus helaas geen foto’s genomen van Elizabeth Venicz en Bas & Samira. Wel haar boek mee "Veertig dagen: mijn zoektocht naar troost." want ook dat was perfect in timing.

wabbeli sabbeli dag - 4

Dag gouden randje

Vandaag kwam ik tot het besef dat het tijd is voor het aankijken van mijn zwakte. Dat bracht me direct op een nieuwe toekomst. Een verdrietige dag, wel met een gouden randje.

wabbeli sabbeli dag - 4

wabbeli sabbeli dag - 4

wabbeli sabbeli dag - 4

Goud gewikkel

Ze maakte me het wel heel gemakkelijk om het imperfecte van mijn 30 dagen serie Wabbeli Sabbeli op de foto te zetten vandaag.
Ik ging op weg naar mijn atelier, lopend, met een extra bocht vanwege het mooie weer. Vlak bij de school zag ik een brandblusser in de bosjes...... Ja, weer ingebroken. Brandblusser heb ik later uit de bosjes gevist.

Gelukkig weer van mijn ruimte weg gebleven. Wat een geluk. Ook verdriet. Want ik wil blijven in mijn droom atelier. Jaren in piepkleine werkruimtes gewerkt en nu is mijn atelier enorm. Alles heeft een plek gekregen in mijn nieuwe atelier. Een heuse drie-in-één werkplek is het: ruimte voor mijn papier-, textiel- en keramiekwerk.
Het lijkt wel de heilige drie-eenheid. Een beschermheilige heb ik in ieder geval. Komt vast doordat er een Rooms katholieke basisschool in heeft gezeten. Dat is fijn en het lijkt er op dat de indringers weten dat ik aan deze serie ben begonnen, want wat lag er buiten voor mijn atelier? Snippers van goud van een partypopper en een gouden wikkel.

wabbeli sabbeli dag- 3

wabbeli sabbeli dag - 3

wabbeli sabbeli dag - 3

wabbeli sabbeli dag - 3

Appelmoest

Als je dan Marika van de Wildplukwandelingen bij het kopen van appelmoes tegenkomt voelt dat toch nogal gek met een appelboom met zo'n tweehonderd heerlijke knoeperts van appels er in. Wel een pot gekocht, maar bij thuiskomst de boom in gegaan en appelmoes gemaakt.

wabbeli sabbeli - dag 2

Wabbeli Sabbeli serie

Wabi Sabi serie. Vandaag begin ik aan een nieuwe serie. Ik neem me voor om 30 dagen foto's te nemen van het perfecte imperfecte. Al jaren ben ik geboeid door Japan, de manier van inpakken, het eten, de aandacht voor het geschenk, keramiek en zo meer. Zo heb ik vorig jaar eindelijk een tube New kintsugu repair Kit gekocht om de gebroken schaal van Pauline Hoeboer te repareren. Goed excuus, want ik wilde de Kit al tijden.
Niet wegdoen wat kapot is. Geef het aandacht en maak het uniek. Plak er met lijm een gouden rand omheen en het wordt begeerlijk.
Ik gun het mezelf. Wabi Sabi gaat mij rust geven en genieten van mijn imperfecte leven. Niet klagen dat mijn atelier imperfect is, maar het een gouden randje geven en het aantrekkelijk om er te werken en te zijn maken.
Hoe ik het precies ga invullen weet ik niet. Ik begin in ieder geval met het fotograferen van goud. Want zo leerde ik Wabi Sabi kennen.

wabbeli sabbeli - dag 1

wabbeli sabbeli - dag 1

Angst is mijn grootste etter

Ingebroken. Mij is niets aangedaan. Mijn werk ook niet, mijn kunst ook niet, mijn spullen ook niet. Het enige wat frustreert is mijn angst die, met de tijd dat ik in mijn nieuwe atelier in dependance van de oude basisschool De Rank zit, toeneemt.
Over de negatieve dingen wilde ik niet schrijven. Want ik denk altijd 'Alles wat je aandacht geeft groeit.' Zo ook over mijn angst. Nu toch nu een verhaal over angst.
Het begon al toen ik Ed van DepArtment vertelde dat ik weg ga uit atelier in Sint Maartensbrug. 'Pas wel op' of 'Kijk wel uit' zei hij. Ik vroeg niet wat hij bedoelde.
Sinds ik er zit hangen er vaak jonge mensen rond het oude schoolgebouw. Het atelier heb ik sinds 17 juli en meerdere malen kreeg ik van een aantal mannen te horen, na ramen ingooien school of graffiti spuiten, 'Het wordt alleen maar erger' en vrouwen 'Het is wel Schagen hè'. Weer vroeg ik niet wat er bedoeld werd.
De conciërge van De Rank vertelde dat er in de weekenden altijd ramen ingegooid werden en dat er vlak voor de sluiting school brand was gesticht in het lokaal wat nu mijn atelier is.
Tijdens de kermis was er ook brand stichting geweest, pand van de bakker vatte vlam nadat het oud papier in de fik gestoken was.
De angst werd gekweekt. Al na een paar weken werd ik met de gedachte dat de school in brand stond wakker als ik 's nachts de brandweer hoorde.
Ik postte al eens dingen over party poppers, onschuldig vuurwerk, maar je schrikt je kapot. Als ik geconcentreerd aan het werk ben komen harde geluiden pittig binnen. Ik schrok een aantal keren al behoorlijk heftig. Vuurwerk gooien op het metalen dak van de fietsenstalling. Ballen tegen de ruiten schoppen. Over het metalen hek klimmen van schoolplein. Putdeksel op schoolplein gooien.
Ik nam het niet heel serieus, vond de schrik ook best grappig. Dat kende ik niet van mezelf. Waarom schrik ik zo? Niets aan de hand. Ik besloot tegen mijn werkwijze in om muziek te gaan draaien. Dat hielp tegen de kleine geluiden. Ook hield ik de deuren dicht, zelfs met die hitte, dat hielp ook.
Woensdag ontdekte ik dat er is ingebroken in de school. Gelukkig niet in mijn atelier. Na het ontdekken heb ik alles in gang gezet om verder te kunnen. Politie was snel bij mij, heel fijn gesprek. Iets langer wachten naar mijn zin op de glaswacht, en binnen drie uur was alles weer achter de rug. Iets over negen was ik thuis, kon eten en slapen.
Donderdag was ik klaar om de dag te beginnen toen angst en verdriet me om de oren sloeg. Trigger was natuurlijk weer muziek. Er draaide een liedje op de radio en daar stond ik, in de keuken. Doodsbang en verdrietig.
Waar ben ik bang voor? De angst om te schrikken. De angst om het pand in te komen en mensen tegen het lijf te lopen terwijl ik nu nog de enige huurder ben in het pand.
Heel de zomer kwam ik in de school al mannen tegen zoals de conciërge, meneer die bouwkundig rapport kwam maken en onderhoudsmonteur van de gymzaal. Ik was altijd op mijn hoede bij het betreden van het pand of het verlaten van mijn atelier.
Gister kwamen er vragen op. Waarom steek ik er tijd in? Hoe nu verder? Nooit eerder had ik zo'n tof en groot en rustig atelier. Kan ik blijven? Kosten de rand zaken te veel tijd?
Met vrienden besprak ik al eens wat voor tijd ik investeer in het schoon houden van het schoolplein. Dagelijks ruim ik zwerfafval zoals blikjes, flesjes, peuken, sigarettenpakjes, beker, petflessen en ander plastic op. Ik nam me voor om me er niet aan te storen. Twee minuten van mijn dag opruimen en ik kom vast in de Hemel. Of niet. Maar het nodigt misschien minder uit om meer troep te maken. Dat was mijn idee.
Maandag lag het schoolplein vol bierflesjes en veel nieuwe graffiti. Ik krabde wat graffiti weg en veegde het plein. Een uur deed ik er over. Ik voelde dat ik bijna over een grens ging. Maar twintig minuten later hoorde ik in de verte een schoolklas van De Ark aankomen lopen. Tevreden dat ik dat uur had geïnvesteerd. Want ze konden, zonder glasscherven, veilig de gymzaal bereiken.

Woensdag inbraak. Veel glasschade en voor de derde keer uren wachten op de glaswacht.
Allerlei ideeën en gedachten heb ik over mijn angst en het omzetten in vruchtbare of zelfs duurzame daden. Zo'n mooi pand, staat tot de sloop nog een tijd leeg. Iedereen is welkom om te komen huren. Er zaten misschien wel tweehonderd leerlingen. Dan kunnen 20 jongeren er toch ook best bij in. Ook denk ik dat er best een werkruimte kan worden ingericht als naaiatelier voor allochtone vrouwen. Een kwekerij met prachtige eetbare bloemen en kruiden voor de buurt.
Zo veel is mogelijk. Ik hoop op mooie initiatieven. Een goed gebruik van een groot leegstaand pand.

(foto verslag vanaf 18 juli tot 19 september)

Lolbroek in huis

Deze kan ik gebruiken, scherven.

Nieuwe schoonheid

Daar is ze dan, onze nieuwe kat. Gister opgehaald. Wat een leukertje. Ze is precies goed, lief, speels, snel, schattig, snoezig en poezig. Een echt drolletje.
Teun en Mars keken al een lange tijd naar een nieuw huisdier, hond en kat. Deze schoonheid is het geworden. Bij binnenkomst was ik verliefd. Eigenlijk op al de kittens, ook uit het andere nest en kroelende moederpoezen. Het is dat het andere nest van negen nog te jong was om van de moeder weg te gaan, anders hadden we er nu waarschijnlijk meerdere gehad.
Hoe doe je dat ook al weer? Terwijl Teun en Marcel zochten deed ik enorm mijn best om het langs mij heen te laten gaan. Het mocht hun keuze worden. Zo had ik me ook niet voorbereid. Een kitten of pup in huis was al weer even terug. Daf was de laatste en die was uit 2010. Die mocht de eerste paar nachten in bench naast mijn kant van het bed. Dus waarom bij deze nieuwe aanwinst niet. Kat is anders dan hond, met als gevolg dat ik vannacht op de bank sliep, met een kitten naast mijn kussen, onder mijn warme hand.

Stelling nemen

Op naar de Hemel en daar voorbij ! Vandaag gingen we, eindelijk, Mars en ik, met flinke wind en helder weer op naar de Hemel. Dat deden we via de steigers die rond De Grote Kerk van Alkmaar zijn gezet.
Gecontroleerd je telefoon en fototoestel uit de tas halen was een vereiste. Wat een storm daar op dat kerkdak. Beetje spannend zo hoog de steiger op en daardoor nog meer bijzonder. Ook in de kerk staat een steiger. Zo kun je van dichtbij zien dat de Grote Kerk echt 500 jaar oud is, want daar hangt aan het plafond een rood bordje met het jaartal 1518.
Ga het ook doen. Het kan nog even.
Daarna gingen we naar de kattenhemel, om een kitten te halen. Met nog steeds zeven levens.