De schoonheid van de imperfecte boom en de moeder

Het bos weer in. Woede, onmacht, imperfectie, trekken, duwen, schreeuwen, pijn doen en pijn hebben. Dan maar het bos in. Petten trok. Het bos in Petten met het meertje en de steiger en ook de zee, de wind  die mijn gezicht schoonveegde en de wind die mijn hoofd leeg maakte, al was het maar voor even. Ik liep langs het meertje en keek naar een van mijn lievelingsbomen, ik hou van die boom, een imperfecte boom, met door de zeewind afgehakte takken, krom buigt hij schuin naar voren en ook veel te kort voor het soort boom. Met het genieten van de boom kwam ook het besef, ik worstel met mijn imperfectie terwijl ik het bij een ander bewonder en er graag naar kijk. Hoe waardevol ik het bij een ander zie hoe hard dat ik ben voor mezelf, ik en mijn imperfecte moederschap. De onzekerheid over macht en moederschap over wat wel mag omdat ik nou eenmaal haar moeder ben en waar zij het zelf mag bepalen. De angst om haar te beschadigen met mijn imperfectie en het niet weten. Wat is ze mooi en wat een heftige spiegel hield ze me weer voor.
Lopend in het bos van Petten was ik wel wat tot rust gekomen en er was het besef dat ik mezelf moet accepteren etc, maar ook nog steeds de woede om de onmacht: ik wil niet boos zijn, ik wil geen agressie voelen, ik wil rustig zijn en alles weten en gezien worden en goed doen. Thuis deed ik een korte meditatie en sloeg de video-meditatie op. Tijdens het opslaan kwam ik op een video van Nick Vuijcic uit 'Look at yourself after watching this'. En keek daarna de lange versie om me een hart onder de riem te laten steken door Nick Vuijcic, en hij zegt: 'Tranen maken de ramen van je ziel schoon', nou ik geloof dat mijn ramen erg vies zijn. En nu iemand liften, wie wil?!?!?

246

reminders in mijn atelier

246 dubbel