Met de heldere zonnestralen door het raam denk ik aan vlam in de pan, rook, vuur en actie. Ik begin voor nu met mijn eigen havermoutpap. De heldhaftigheid zit voorlopig alleen tussen de oren, net als de griep, of wat het ook is wat mij zo vast in mijn hoofd, nek, ogen, oren en benen zet. Teun nam het mee uit Amerika. Het is vast een grote griep, want daar is alles groot.
De spreeuw bleek toch nog niet af. En knipte ik de losse witte draadjes af. Nu wel.
