Het genot van de vallende tranen in de herfst

Je zei het nog, Maartje Jaquet, 'oh ik moet je niet aan het huilen maken', na de dikke knuffel die je gaf bij binnenkomst. Nou, dat hoef ik niet, zei ik nog. Met de al gevloeide tranen in mijn achterhoofd. De band met Maartje Arizona Highways begon.
Het ging goed. De eerste nummers waren gespeeld, in dat prachtige miniatuur Torpedo theater. Bas speelt één pingeltje op zijn bijzondere gitaar en daar lopen de tranen over mijn wangen. Het lijkt ook wel alsof ik Marokkaans versta. Samira Dainan en Bas Gaakeer spele een liedje dat als een ritueel gespeeld kan worden, wel negen uur lang. Om in een soort trance of hysterie te komen. Ik voel het en hoor het allemaal en helemaal.
Wat zou ik een schone ziel krijgen zeg.

Na de pauze komen twee personen, waarvan ik niet het vermoeden had dat ze vader, Christophe Chaplet, en dochter, subthema van thema herfst deze avond, zijn op. Ik had ze al Nederlands en prachtig Frans tegen elkaar horen spreken. Met name de dochter, Marie Chaplet, waarvan ik niet wist dat ze de dochter was, heeft een prachtige stem, is mooi en heeft een vrij voorkomen.

Stikjaloers eigenlijk. Wat een schoonheid in heel haar zijn. De zin in de kaassnacks op de bar, de manier waarop ze communiceert met de barman (en eigenaar Carel Helder, ook zo'n mooi mens). Ik had geen idee dat ze later zo veel moois ging doen op het podium. Wat een mooie liedjes. Wat een mooie combinatie. Wat een liefde.

Dank je wel Maartje. Precies op het juiste moment kreeg ik een reminder van haar om te komen naar het Torpedo theater. Het geluk, plezier en liefde, humor wat ik zie geeft mij moed om te beseffen dat het goed is dat ik uit mijn dagelijkse worsteling kom.

Op Vlieland voelde ik het al na het zien van de kunstroute en de mooie verhalen van de kunstenaars zoals Claudy Jongstra, Martijn Engelbregt en duo Miek Zwamborn en Rutger Emmelkamp. Het festivalbandje van Into The Great Wide open heb ik daarom om gehouden. Een reminder.
Mijn leven is te serieus en te worstelend geworden. Ik ben vrijheid en zit al een tijdje serieus in de val. Mijn eigen val om succesvol te willen zijn met mijn werk als kunstenaar. Wat ik steeds als een struisvogel negeerde was dat ik totaal niet sociaal ben en ook niet zakelijk. Ik ga niet netwerken om mijn werk aan de man te brengen. Ik ben een maker. Ik ben veel meer dan dat. Dat zag ik de afgelopen tijd alleen niet zo heel erg. Omdat ik een worstelaar was geworden, zelfs mijn lichaam deed mee, ik ging er uit zien als een sumoworstelaar.

Tijd voor verandering. Beter in mijn lijf en hoofd. Want ik ben namelijk ook een genieter. Ik hou van dat wat ik gisteravond in het Torpedo theater zag. Ik word graag geraakt door muziek en kunst en verhalen. Ik ben geraakt. Nu op naar de volgende stap. Bewustwording is er, nu nog zien dat ik kan genieten. Niet zoals nu in de mode is, alleen maar gelukkig zijn. Nee ik weet heus wel dat er dalen zijn. Maar wat hield ik mezelf voor de gek. Ja, gelukkig werd ik van het maken. Maar ik ga het maken bij Claudy Jongstra, en ik heb sinds gisteravond, kijkend naar Choux, nog iets achter de hand. Ik ga bij Merijn werken. Bloemetjes op de borden leggen of de moestuin verzorgen.

Dank je wel Maartje Jaquet voor de bijzondere muzikale avond.

En oh ja, pas nadat ik de tranen niet meer aan het onderdrukken was en na de tranen kon genieten van het Marie & Christophe Chaplet, vader dochter duo, dacht ik er aan om wat foto’s te nemen. Dus helaas geen foto’s genomen van Elizabeth Venicz en Bas & Samira. Wel haar boek mee "Veertig dagen: mijn zoektocht naar troost." want ook dat was perfect in timing.

wabbeli sabbeli dag - 4