Over de negatieve dingen wilde ik niet schrijven. Want ik denk altijd 'Alles wat je aandacht geeft groeit.' Zo ook over mijn angst. Nu toch nu een verhaal over angst.
Het begon al toen ik Ed van DepArtment vertelde dat ik weg ga uit atelier in Sint Maartensbrug. 'Pas wel op' of 'Kijk wel uit' zei hij. Ik vroeg niet wat hij bedoelde.
Sinds ik er zit hangen er vaak jonge mensen rond het oude schoolgebouw. Het atelier heb ik sinds 17 juli en meerdere malen kreeg ik van een aantal mannen te horen, na ramen ingooien school of graffiti spuiten, 'Het wordt alleen maar erger' en vrouwen 'Het is wel Schagen hè'. Weer vroeg ik niet wat er bedoeld werd.
De conciërge van De Rank vertelde dat er in de weekenden altijd ramen ingegooid werden en dat er vlak voor de sluiting school brand was gesticht in het lokaal wat nu mijn atelier is.
Tijdens de kermis was er ook brand stichting geweest, pand van de bakker vatte vlam nadat het oud papier in de fik gestoken was.
De angst werd gekweekt. Al na een paar weken werd ik met de gedachte dat de school in brand stond wakker als ik 's nachts de brandweer hoorde.
Ik postte al eens dingen over party poppers, onschuldig vuurwerk, maar je schrikt je kapot. Als ik geconcentreerd aan het werk ben komen harde geluiden pittig binnen. Ik schrok een aantal keren al behoorlijk heftig. Vuurwerk gooien op het metalen dak van de fietsenstalling. Ballen tegen de ruiten schoppen. Over het metalen hek klimmen van schoolplein. Putdeksel op schoolplein gooien.
Ik nam het niet heel serieus, vond de schrik ook best grappig. Dat kende ik niet van mezelf. Waarom schrik ik zo? Niets aan de hand. Ik besloot tegen mijn werkwijze in om muziek te gaan draaien. Dat hielp tegen de kleine geluiden. Ook hield ik de deuren dicht, zelfs met die hitte, dat hielp ook.
Woensdag ontdekte ik dat er is ingebroken in de school. Gelukkig niet in mijn atelier. Na het ontdekken heb ik alles in gang gezet om verder te kunnen. Politie was snel bij mij, heel fijn gesprek. Iets langer wachten naar mijn zin op de glaswacht, en binnen drie uur was alles weer achter de rug. Iets over negen was ik thuis, kon eten en slapen.
Donderdag was ik klaar om de dag te beginnen toen angst en verdriet me om de oren sloeg. Trigger was natuurlijk weer muziek. Er draaide een liedje op de radio en daar stond ik, in de keuken. Doodsbang en verdrietig.
Waar ben ik bang voor? De angst om te schrikken. De angst om het pand in te komen en mensen tegen het lijf te lopen terwijl ik nu nog de enige huurder ben in het pand.
Heel de zomer kwam ik in de school al mannen tegen zoals de conciërge, meneer die bouwkundig rapport kwam maken en onderhoudsmonteur van de gymzaal. Ik was altijd op mijn hoede bij het betreden van het pand of het verlaten van mijn atelier.
Gister kwamen er vragen op. Waarom steek ik er tijd in? Hoe nu verder? Nooit eerder had ik zo'n tof en groot en rustig atelier. Kan ik blijven? Kosten de rand zaken te veel tijd?
Met vrienden besprak ik al eens wat voor tijd ik investeer in het schoon houden van het schoolplein. Dagelijks ruim ik zwerfafval zoals blikjes, flesjes, peuken, sigarettenpakjes, beker, petflessen en ander plastic op. Ik nam me voor om me er niet aan te storen. Twee minuten van mijn dag opruimen en ik kom vast in de Hemel. Of niet. Maar het nodigt misschien minder uit om meer troep te maken. Dat was mijn idee.
Maandag lag het schoolplein vol bierflesjes en veel nieuwe graffiti. Ik krabde wat graffiti weg en veegde het plein. Een uur deed ik er over. Ik voelde dat ik bijna over een grens ging. Maar twintig minuten later hoorde ik in de verte een schoolklas van De Ark aankomen lopen. Tevreden dat ik dat uur had geïnvesteerd. Want ze konden, zonder glasscherven, veilig de gymzaal bereiken.
Woensdag inbraak. Veel glasschade en voor de derde keer uren wachten op de glaswacht.
Allerlei ideeën en gedachten heb ik over mijn angst en het omzetten in vruchtbare of zelfs duurzame daden. Zo'n mooi pand, staat tot de sloop nog een tijd leeg. Iedereen is welkom om te komen huren. Er zaten misschien wel tweehonderd leerlingen. Dan kunnen 20 jongeren er toch ook best bij in. Ook denk ik dat er best een werkruimte kan worden ingericht als naaiatelier voor allochtone vrouwen. Een kwekerij met prachtige eetbare bloemen en kruiden voor de buurt.
Zo veel is mogelijk. Ik hoop op mooie initiatieven. Een goed gebruik van een groot leegstaand pand.
(foto verslag vanaf 18 juli tot 19 september)
