Mijn dochter werd op school gepest, wij vroegen om over plaatsing, maar het bleek dat de school het een groepsproces vond. Experimenteel pesten, zo leek het. Ons kind was bereidwillig en deed overal aan mee, wat de school ook aan haar vroeg. Ook wij, mijn grote lief en ik, gingen steeds in gesprek en werden voorgehouden dat wij ongelijk hadden en zelfs dat er geen sprake was van een diep ongelukkig kind, zij zagen het immers nooit. Ze lachte altijd vrolijk en rende in de pauzes rond over het schoolplein.
Het uitte zich bij ons thuis. We moesten haar dwingen en duwen om naar school te gaan. Toen we nogmaals met hangende pootjes gingen vragen voor overplaatsing naar een andere bovenbouw groep, Teun had immers aangegeven dat als ik naar een andere groep ga, ik ze niet zie, die pestmeiden, dan heb ik er geen last van. En dan zit ik in een bovenbouw groep met meer vriendinnen.
Het mocht niet. Ze stelden voor dat onze dochter in therapie kon, er zou dan iemand komen kijken in de groep naar haar gedrag.
Wij waren tegen en het therapie verhaal hebben we zelf geregeld, iets om haar zelfvertrouwen mee te redden, want wat is en blijft ze mooi, ook in een gestoorde volwassen wereld, waarin niemand je geloofd en iedereen hun eigen verhaal ziet en heeft. Ze blijft goud, prachtig en het proberen.
Tot vorig jaar mei, om 8 uur zei ze 'ik ga naar een andere school'. Om 10 uur hadden we een andere school. Vijf dagen later ging ze mee op schoolreis met haar nieuwe school. Wat een kanjer. Ze verzint zelf wel de oplossing.
Maar waarom dit verhaal? Nou ja de kop geeft het al aan. Dinsdagavond, na de pijn in de morgen van het 8e jaars afscheidsfeest, hoorde ik dat de zoon van een van de interne begeleiders is overgeplaatst naar een andere middenbouw groep. De interne begeleidster is ook verantwoordelijk voor de jaarslijkse indeling van de groepen.
Mijn reactie was wel, misschien hebben ze iets geleerd van Teun.
Maar bij mij komt heel de week dat wel overplaats verhaal terug. Mede ook door al de speurtochten en vossenjachten van de Keerkring die deze week langs ons huis komen komt dat verhaal van wel overplaatsing zoon terug. Ik wil er iets mee.
Om het luchtig af te sluiten, want je laatste klanken zeggen immers alles: het konijn heeft een hartje op zijn kont.
 |
| 20 juni |
 |
| 20 juni dubbel |
