Het blijft mij confronteren wanneer ik op een andere manier werk. Werk maken voor een wedstrijd zoals nu bijvoorbeeld. Met allerlei vragen van de commissie in het achterhoofd. Waarom gebruik je bepaalde kleuren, hoe werk je, waar word je door geïnspireerd, waarom doe je het. Waarom dit, waarom dat?
Het werk word dan veel anders en dat is ook wel eens goed, althans ik denk nu dat het anders wordt, want alleen al dat ik er op een andere manier aan werk maakt dat het werk anders wordt. Er gaat dan ook altijd een soort van knopje om, in de weerstand, want ik denk dan steeds, hoeveel vragen kun je van te voren hebben over beeldend werk. Het woord zegt het toch al. Het is beeldend werk. Geen woordend werk. Waarom woorden vragen als het een wedstrijd is voor beeldend werk.
Het is mijn proces en ik kan best een verhaal over mijn werk houden, gek genoeg kan ik er geen constant verhaal over houden. Geen monoloog. Ik ben dan ook geen voordrager. In gesprek ligt het er net aan met wie ik het gesprek voer over mijn werk.
Uiteindelijk gaat het over mijzelf, toch, en die is ook niet zo constant. Bij elke unieke situatie en in elke unieke samenstelling van mensen, vrienden, familie, onbekende, collega's heeft iedereen een andere rol. Zo ook ik, zo ook mijn werk. Het is maar net hoe en met wie je er tegen aan kijkt en over praat.
Het is ook aan de kijker om aan te vullen waar het werk over gaat. Dat vind ik eigenlijk best interessant. Waar een ander denkt waar het over gaat. Leerzaam.
Ik maak. Ik verzamel. Het gaat over zoeken. Over dansen, over licht, over donker, over sterren, over ritme, herhaling, lijnen, schoonheid en grappen. Ik maak werk van verzamelingen, verzamelingen in allerlei vormen, ook verzameling gedachten en gevoelens, niet alleen materiële verzamelingen en morgen denk ik daar weer heel anders over.
