Omdat ik werk met tweedehands textiel, theedoeken, servetten, tafelkleden, komt het vaak voor dat er vlekjes op mijn werk zitten. Ik hou daar van. Nu maak ik knuffels, zeepaardjes, van die stoffen en sta er bij stil of er mensen zijn die er afschuw voor hebben. Ik ga er een tekst bij schrijven voor ze de winkel Mandami in gaan. Dit om uit te leggen dat ik er juist zo op val, op die vlekjes uit de geschiedenis van het gebruikte textiel. Misschien voelt het nostalgisch of zelfs romantisch. Precies weet ik niet. Misschien zelfs het asiel in mij, een asiel voor achtergelaten schoonheden. Ik adopteer ze en geef ze nog een kans om te schijnen.
De speld met de parel vind ik ook mooi trouwens. Dat zie ik nu pas op de foto.
Nooit eerder werkte ik in een ruimte met luxaflex. Het geeft wel weer andere, leuke foto's. En foto van de achterkant van klaproos, dol op losse draadjes. Wat een hoop favorieten.
