Oké! zei ik. Ik zie er niet uit, maar ik spring direct in de auto.
Allerlei tips kreeg ik, om van mijn negatieve gevoel af te komen. Zo ook stevig zuchten met geluid. Dat deed ik in de auto. Huilend reed ik door Warmenhuizen richting Schoorl. Ik dacht aan dat liedje 'it's my party and I cry if I want to', en tranen reinigen de ziel. Dikke ogen van het huilen, maakt je een puur mens, dat is oké. Ik ging open en het was druk, met allemaal lieve klanten, die complimenteus waren. Alsof ze het wisten, dat dat is wat ik nodig heb. Zelfs iemand die een cadeau kocht voor iemand waar ik vorig jaar mee geëxposeerd heb ik Istanboel. Wat een toeval en een kleine wereld.
Morgen weer uitwaaien. Ook lichaam is net als hoofd nog wat pijnlijk en stroef.
 |
| de Kerstman in Schoorl |
