Vandaag was het rood, het rood van het achterdoek

Wat plaatjes van het Danspaleis rode achterdoek mega project, gemaakt in mijn eigen atelier en in galerie Wegert & Sadocco, tijdelijk pop-up naaiatelier, dit vanwege de afmeting 3 x 3 meter. Het achterdoek heb ik gemaakt tijdens de 'kerstvakantie', ik moet zeggen, ben wel toe aan vakantie nu. Wel heb ik vanmiddag al een doos gebakjes gehaald, om het eind van het proces te vieren. Mooi ook dat de galerie tijdens de kerstvakantie gesloten was en dat Wilma zo tof is dat ik erin mocht.
En wat zag ik een prachtige luchten onderweg terug van woonzorgcentrum Amsterdam. Genoten. Wat een cadeautjes kreeg ik van de wolken en de zon, mooi na zo'n periode van hard werk. Ik zat op de weg zonder P, dus geen bewijs, geen vastlegging.
Wel foto's van het doek. En ook bewijs van mijn rode kop, die was bijna net zo rood als de stof van het achterdoek.
Van de week schreef ik ook over dat gekke brain, met die slogans en liedjes die zomaar opkomen en niet meer verdwijnen. Vandaar ook de titel van dit blog, een liedje van Marco Borsato dat rond blijft dolen in mijn hoofd. Het zijn dan ook meestal niet de allermooiste liedjes, helaas. Zo zat ik dagen achter de naaimachine, met het merk precies op ooghoogte. Pas vandaag kreeg ik ook daar een tekst bij: 'Lewenstein, Lewenstein een nijvere naaimachien'......... Tja dat fonetisch geheugen. Zo pinkte ik vanmiddag ook nog een traantje weg tijden Het Danspaleis bij het horen van een liedje met de herinnering aan een mooi gezicht erbij.