vrijdag 22 maart 2013

Witte wah

Gister, tja ik ben echt heel serieus, dat heb ik met vlagen, zit ik vast in mijn kop, zoek overal een verklaring voor. Nou goed, gister was ik op weg naar mijn rustige meditatie bosje, om in het lijf te komen, en zag ik net buiten Schagen een omgeploegd land waar de damp vanaf kwam, prachtig: Delen. Maar ja er zat op mijn bumper al een auto, dus remmen ging niet zo. Ook goed. Ik heb het gezien. Toch zat het beeld op mijn netvlies en vond ik het bijzonder en wilde het vastleggen. Ik na een aantal kilometer gekeerd. Dik donker wolkenpak boven Schagen, sneeuw. Auto geparkeerd op officiële plek en lopend naar het stuk land. Niets meer van over. De dikke sneeuwwolken hadden de zon verstopt en het land dampte niet meer.
Ik keek om me heen. Waarom was ik hier? Want ja, ik wil verklaringen. Redenen. Ik zag prachtige bomen met mos waar ik dol op ben. Misschien wel mooier mos dan op de bomen in mijn meditatie bosje. Oh dat is het dus? Dit moest ik zien? Het begon te sneeuwen en ik dacht aan het verhaal van de mislukte hema foto's van Voebe Gruyter, die mislukking voegde eigenlijk iets toe aan haar foto's want daar was ze mee bezig, met witte vlekken. Sneeuw? Kou? Waarom loop ik juist hier? Geleid door de zon. Dat doe ik vaker, de zon achterna. Ik liep verder en zag een grote witte dubbele schelp (zoetwaterkokkel schelp? kan dat?) nam die mee en keek meteen verder zonder eigenlijk echt te genieten van mijn vondst. Altijd meer. Ik wil altijd meer. Stom. Dus ik dacht ik kijk nu naar wat ik heb gevonden. Liep verder zonder meer te willen en kwam op een stuk allemaal oude scherven, stuk bot, stukje oude pijp tegen: een prachtige vondst.
Wit. Ja!!! dat gehannis met dat kruis. Ik hou van wit en vergaan. Nou ja dingen die vergaan, zo ook van de gat in het schort van Pipi, waarom ik nou op Pipi uit kwam is een raadsel, dat stukje stof op dat schort is het. Ik hou van wit, oud, gerepareerd. Met verhaal.
En ik hou van meer. Ik hou van meeeeeer. Herhaling en veel. En al lagen er wel 100 keramiek scherven ik nam ze toch niet allemaal mee. Dus er is een grens. Das dan wel fijn om te weten. Weten.
343

343 dubbel

343 dubbel

343 dubbel