Meteen op de feiten gedrukt. Want wil ik dat wel. Altijd maar vieren. Nee, niet als ik er niet op gewezen wordt. Ik zat met mijn nagels in het systeemplafond van mijn atelier en een hartslag van twee duizend slagen per minuut.
Bekomen van de schrik sluit ik mijn atelier-deur om het geluid wat te dempen om mijn nagels te sparen en in de overdekte fietsenstalling zie ik een paar jongeren het leven te vieren.
Het liefst geniet ik van de aanblik en gebeurt er niets met mijn hartslag. Mijn zenuwen zijn alleen nog niet gewend aan de geluiden van mijn nieuwe werkomgeving. Maar gelukkig na een minuut of wat kon ik achter de naaimachine weer rechte lijnen naaien.
