Twee meditatiekussens gevuld met boekweitdoppen en dertien kunstwerken van textiel en papier zijn richting Zwolle.
Vier werken uit de serie 'Stofwisseling', geïnspireerd op het werk 'Antonius drieluik' van Jeroen Bosch en negen miniaturen uit de serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. De naam van de serie zegt het al. Het gaat over schijnen, ook daar waar het donker is. Sterren kun je zien stralen als het goed donker is. Want dat ik kwetsbaar ben en machteloos, daar kwam ik na flink wat atelier inbraken, vandalisme en persoonlijke aanvallen wel weer achter. Zo bang was ik, alleen in het oude schoolgebouw van De Rank waar ik tijdelijk atelier had en de jeugd vond dat je de rest van het gebouw best in de fik kon steken, de ramen ingooien en bespuiten met graffiti. Je op het dak kon gaan klimmen, je blote reet aan mij kon laten zien. Stenen door het raam kon gooien. Vuurwerk afsteken terwijl ik aan het werk was. Keiharde muziek draaien. Hangen rondom het gebouw met een flink aantal jongeren. Brandblussers stelen en vervolgens alle binnenramen vernielen.
Daarna mocht ik de kleine ruimte die ik opknapte en huurde van DepARTment van juni '18 tot juli 2018 in het oude schoolgebouw De Brug in Sint Maartensbrug weer huren. Terug verhuisd naar De Brug begon ik, met mijn verdriet en angst nog onder mijn huid, aan een nieuwe serie 'Schijnen in kwetsbaarheid'. Geïnspireerd door Joseph Cornell en de liefde voor het werk uit de serie 'Broken butterflies' van Anne ten Donkelaar ging ik met mijn nare ervaringen aan de slag. Een soort van repareren en er beter uit komen serie. De redder van mezelf serie.
Tussen acht verschillende kunstenaars, met uiteenlopende en sterke meningen over wat hoe te gedragen en wat te doen met het oude schoolpand van De Brug liep ik tegen mijn machteloosheid en kwetsbaarheid aan. Ruzie en op kerstavond werd ik er uit geknikkerd. binnen twee maanden. De verhuizingen vlogen me om de oren. Wat had ik geroepen? Ik ben dol op klussen, opknappen, sjouwen, schilderen en inrichten?
Wat ik had gewenst, geen idee. Maar wist wel wat ik nu wilde: rust. Na 12 verhuizingen in drie jaar wist ik waar ik het liefste werkte: thuis. Veilig met uitzicht op vogels en groen, de koffie altijd vers en mijn eigen plek. Hoe kwam het eigenlijk dat ik weg moest van waar ik me altijd fijn had gevoeld. Welke wens had ik? Succes? Dichter bij het leven? Dichter bij de klant?
Een beter leven. Ja dat is wel wat ik wenste. Gek. Het kwam door de dood van mijn vriendin Mieke, in 2015. Na haar ziekte en dood nam ik me voor dat alles beter moest. Want ik had het leven. Ik kon kiezen voor leven.
Wist ik toen veel dat ik het eigenlijk heel goed had. Daar waar ik nu weer terug ben. Het waren drie leerjaren, een soort verkorte HBO opleiding. Werken vanuit mijn fijne thuis atelier en als ik onder de mensen wil komen, dan zoek ik die op.
Blij met het succes bij Blauwdruck. Het succes van dat een ander mijn werk verkoopt. Want dat leerde ik ook bij het hebben van een atelier met winkel, eerst in Schoorl en later in Schagen. De wens van het maken en dat een ander mijn werk verkoopt.
Soms moet je gekwetst en geraakt worden om te zien wat je had. Verdriet, frustratie, gevoel van onrechtvaardigheid en leerwerk. Ook dat het prima is om een beetje kapot te zijn. Want zijn we dat niet allemaal, een klein beetje kapot. Dat is oké. Schijnen in kwetsbaarheid.
