Dubbel, ik gebruik het om mijn leven te vereenvoudigen, of eigenlijk m'n beslissingen te vergemakkelijken. Wat een lang woord. Bestaat het eigenlijk wel? Niet kunnen kiezen, of niet willen kiezen. Hoe dan ook door te werken met dubbel valt het me ook meer op. Vandaag mag ik afscheid van Ellis nemen, op de verjaardag van Hannie. De moeder van Ellis en Brenda. De tiende van de tiende.
Ik brak twee naalden. Wat gek is. Want ik breek er nooit niet eens eentje. Vervang ze regelmatig. Werkt namelijk fijn, scherpe naalden. Het weer doet ook aan dubbel, regen en stralende zon. Mijn verdriet is ook dubbel, met het afscheid van Ellis neem ik weer een stukje meer afscheid van mijn vriendin Brenda Looij. Dat afscheid is al weer meer dan dertig jaar terug. De herinneringen vervagen en zelfs haar stem hoor ik niet meer helder in mijn hoofd.
Toen we ongeveer zestien jaar oud waren hebben we eens een bandje opgenomen met dat wij zongen op 'Don't leave me this way' (1986) van The Communards met Sarah James Morris en oww wat vond ik haar knap en stem prachtig laag. Maar niet te doen zo slecht als ik kon zingen. De kwaliteit van het zingen van Brenda weet ik niet meer, want tja, dat is wat je doet, alleen maar de focus op je eigen, slechte, zang. Wat zou ik dat cassettebandje toch graag terug willen vinden en luisteren. Ergens in al die verhuisdozen, die nu op onze nieuwe zolder staan, zit het. Het duurt nog wel een tijd voor ik daar aan toe ben.
Vandaag naai ik witte vlinders op tweedehands witte kussenslopen. Met vlekken. Imperfectie en verhalen, dat roert mij. Boeit mij. Vlekken van de geschiedenis, verleden. Vlinders en wit zijn verbonden met Brenda, Hannie en Ellis. En ruimte. Dansen in de lege woonkamer, een platenspeler in de boekenkast, niet van het aanrecht eten, want kat liep daar ook. Uitwaaien aan zee, dansen in de Lantaern, Piet Pann en de Boerderij, David Bowie, Parijs, New York, Schagen en Amsterdam en ook Ajax en Feijenoord onder dat meidendak.
Doei Ellis.
