Wonderen, verwonderen, werken. Want dat las ik. Verwonder. Mooie woorden. Pip gezellig op de vensterbank terwijl ik werk maak met vissen. Hoe dan, in haar bontjas?
Naast het werk mopper ik een beetje van binnen. Dan heb ik weer van alles gelezen over beter leven. Als ik dat soort teksten niet lees heb ik een veel beter leven. Toch lees ik ze. Over zegeningen, over spelen, over dat alles er al is. Je hoeft het alleen maar te zien en te plukken. Daar word ik dus stront chagrijnig van. Mijn onkunde. Ik draag al een bril en nog zie ik het niet. En dat frustreert nog meer. Want waarom wil ik meer? Waarom wil ik een camper, een groot atelier, meer exposities bezoeken, meer mensen zien, een bijbaan met leuke collega's, heel goed kunnen dansen, sportief zijn, dat het huishouden doen me gemakkelijk afgaat, allemaal liefdevolle contacten, spontaan, meer lachen, meer extase, dat ik goed kan communiceren, met iedereen.
In de avond wandelen. Ook om de frustratie van mijn lichtpuntje weg te lopen, te verwerken. Festival Into the great wide open heeft bekend gemaakt ook niet door te gaan dit jaar. Let it not happen.
De kauwen zoeken hun slaapplaats in de bomen bij de haven. De beweging met de gouden zonsondergang doet me goed.
