Sterrentijd

Wachten duurt bij afkoelen van de keramiek-oven altijd enorm lang. Haha, dat doet me denken aan toen alles anders moest na de dood van Mieke. Ergens tijdens de avondvierdaagse heb ik opgeslagen wat vriendin Astrid na ontslag zei 'ik begin gewoon bij het meest rottige werk, dan kan het altijd beter worden'. Dus ik ging bevroren snacks inpakken. Drie weken hield ik dat vol. Wat een hel. Het leven kon na Albert van Zoonen alleen maar beter worden inderdaad. Elke vijf minuten keek ik op de klok en elke keer schrok ik van de traagheid van de tijd. Zo triest ook, die meisjes die van weet ik wie, misschien UWV, daar moesten werken. Elke dag zat er wel weer een meisje te huilen in de kleedruimte. Wat triest om daar te moeten werken. Daarna at ik ook nooit meer mini loempia's. Die moet je per 10 pakken. Dus 5 per hand, per graai. Werkelijk onmogelijk voor mij en wat een verspilling ook daar. Zo veel plastic en etenswaren werden er verspild. Plus mijn tenen en vingers vroren er dagelijks af.
Gelukkig mag ik nu wachten op mijn eigen tijd, heerlijk, afkoeltijd van de keramiek-oven is fijn! Zonder donker geen sterren. Ik bak ze zelf, mijn sterren.