Daarna naar het depot van museum Boijmans van Beuningen. Wat een indrukwekkend gebouw. Ik had geen idee. Bij depot had ik per ongeluk archiefkasten en van die gaasrekken bedacht. Dit was werkelijk een prachtig gebouw, met daarin zoveel werk en tentoonstellingen verwerkt. Bij elke trap omhoog bekroop mij echter steeds een beetje meer het gevoel van hoogtevrees. Wat als dat transparante gebouw ineens instort. Het is immers Rotterdam. Tja, dat doet angst. Ik heb het bijna nooit. Voor zover ik weet is dit de derde keer in mijn leven dat het zo stevig omhoog komt (goede woordkeuze). Toch tot aan boven alle trappen genomen. Als de vloer bedekt is is de hoogtevrees er gelukkig bijna niet.
Trots, als ik dat mag zijn, want wanneer kun je trots zijn? Trots omdat het vrouwen zijn die ik wel eens van dichtbij heb ontmoet? Goed, ik was enthousiast om het glaswerk van Atelier NL in de expositie 'Huilend glas' in het depot te zien.
Daarna haalde ik Teun op, met een mooie nieuwe tattoo. Haar wilde ik graag museum Brutus laten zien. Want ik was daar eerder toen de expositie van Ossip er was. Een bijzonder museum in een excentriek gebouw. Sodeju, dat was confronterend die expositie. Waar had ik mijn dochter mee naartoe genomen zeg?! Bruut en hartverscheurend. 'Everything is true - Nothing is permitted' is een aangrijpende tentoonstelling over geweld, extremisme, racisme, macht en ongelijkheid. Gelukkig was ik deze dag al heel gelukkig, in Rotterdam. Kon ik mijn gevoel wat compenseren met deze heftige tentoonstelling.
Vandaag viel het me ook op hoe groen Rotterdam is. Hielp ook in verwerken exposities. Veel parken met hoge bomen, fris in het blad, bloeiende fruitbomen in het wild en ik zag kleine pulletjes van de nijlgans.
