Eerst was mijn atelier in de aanbouw, maar met kat en inloop zit ik boven fijner, heel fijn. Ik herhaal het nog even voor mezelf. Want ergens in mijn achterhoofd zit er een stemmetje, en die zegt, jij bent echt zo geen deelnemer aan het leven, zo alleen in het atelier. Jij met je gekke sprookjes hoofd. Be real.
Dan moet ik zo af en toe, en of vaak mezelf confronteren met het atelier-geluk van nu. Kijk eens om je heen. Wat een rijkdom en ik doe gewoon alsof ik in de torenkamer zit van een groot sprookjeskasteel met lakeien en personeel die het huishouden doen en mijn bed elke dag fris opmaken.
Een koningskind met een heel rijk. Das rijkdom, huh dom? Das Rijk. Fantasierijk.
Zoveel vogels komen er in de tuin. Ik zie ze graag vanachter mijn naaimachine en herken de geluiden van de stemmingen, honger, paniek, bedtijd en meekomen nu.
Ik moet ze nu stiekem voeren, al is dat onmogelijk met het lawaai van de jonge kauwen die honger hebben en komen eten in onze tuin. Mijn buurvrouw sprak me vorige zomer aan. Of de berken gekapt kunnen worden, want het maakt drie keer per jaar zo'n troep en of ik wil stoppen met het voeren van de vogels, want ze poepen op mijn dure kussens. Ik ontwijk graag ruzie, dus ik zei ja, en haalde al de voersilo's uit de tuin. Stopte met voeren. Zucht. Dat hield ik toch best een maand of acht vol. Ik voer ze nu weer, maar iets minder.
De bomen hebben we, voor de buurvrouw, door een tuinman flink laten snoeien. Minder berk-overlast en beetje minder vogelpoep overlast.
Ik bedoel het goed. Voor iedereen, en in eerste instantie voor mezelf. Nog een herhaling voor het besef van eigen geluk. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Of, nee, dat is wat ik doe. Heerlijk in mijn torenkamer van mijn thuiskasteel achter de naaimachine.
Wat een mooi toeval dat ik een merel aan het maken ben en er komt er eentje in mijn blikveld zitten. Ik gelukkig, de vogels ook. Wie is er de uilskuiken en geluksvogel.
