woensdag 3 juli 2019

Das flow

Het is mijn werk, en soms is het dat ook. Fijner als er een goede flow is, dat merk ik direct. Vandaag ging het stroef en soms is het resultaat dat het dan eigenlijk dichter bij mij is. Dan zit er doorzettingskracht in het werk. Ik zie dat. Eigenlijk ben ik daar dan meer trots op. Want al sinds jong weet ik dat talent een handicap kan zijn. Gelukkig heb ik, waarschijnlijk mede door het handboogschieten van vroeger, (ik ging van jongs af aan al met mijn ouders mee trainen, zie onderste foto-collage) geleerd mij goed te concentreren en rustig richten op het doel. Dan vindt de pijl het doel vanzelf. En ook weet ik dat het niet altijd een tien is. Dat hoeft ook niet. Een goed gemiddelde voldoet, soms............. haha. Zo echt niet. Hahaaaa! ik probeer nu een heel wijze tekst te schrijven en geloof er zelf bijna in, net niet helemaal.
Ik wil gewoon dat het altijd goed gaat en in een flow. Wat mijn valkuil is, (één van de valkuilen) is dat ik soms advies vraag. Maar dan advies krijg voor andere dingen, waar ik dus van uit mijn ritme raak. Waarom krijg ik dat advies? Ik vraag toch advies over totaal iets anders. Zo kreeg ik advies over aan het werk gaan. Huh??? Dat is nooit mijn probleem. Zet mij in een atelier en ik vergeet heel de wereld om mij heen en maak.
Toch raak ik daar van in de war. De sociaal gehandicapte in mij snapt dan niet wat ik wederom verkeerd heb geformuleerd in mijn vraag om advies of hulp.
Misschien is het dat ik dat eens ga accepteren. Mijn imperfecte kant. Mijn kapotte stuk. Dat ik die niet heel de tijd wil repareren. Het is goed. Soms ben ik vaag, in hulpvraag. Ik zeg het nog even tegen mezelf in de hoop dat ik het geloof en ga doen. Accepteren dat je soms zes verschillende keuzes kan maken, zie foto koppen-keuzes, en dat het allemaal goed is en soms maak je geen keuze, dan doe je gewoon, das flow.
Voor nu is de kop van het dier eentje met gewei geworden. Ik durf niet eens te zeggen: Het is een kop van een hert geworden. Ik werd ook daar op al eens verbeterd. Dat ik geen idee heb wat het verschil is tussen een ree en een hert en dan schaam ik me, net als in taal verbetert worden, en raak verschrikkelijk uit mijn doen. Gelukkig heb ik nu blog-volgers die enthousiast zijn over mijn taalgevoel. Zo noemen de fans dat en daar ben ik enorm trots op. Want vroeger ging het totaal mis op de basisschool. Vette taal-trauma's. Want voorlezen is lastig met een hoofd vol fantasie. Dan zie je zelfs in woorden andere woorden en ik maakte de zinnen zelf af, niet expres, mijn brein werkt zo. Ik schreef het al eens, iemand zei ooit dat ik traag bloed heb, daar ben ik het mee eens. Dat lijkt namelijk zo, want ik zie namelijk vaak veel meer mogelijkheden, dus duurt de verwerking langer, lijkt. Je zou eens mee moeten kijken in mijn hoofd, wat ik allemaal maak met taal en beeld.
Hebben ze overigens geen prachtig kind gekregen?