De poten van het nijlpaard

Een opdracht die toch geen opdracht was. Ik was er al wel aan begonnen. Dus maak ik er vrij werk van. Via via kreeg ik het verzoek om werk op ongebleekte katoen met vaste afmetingen en soort van vaste afbeelding te maken. Want die persoon had ergens mijn werk gezien en wilde dat ook. Beleefd zei ik ja, want ja. Als je ja zegt kan het zo zijn dat het je ergens brengt. Soms op stomme punten, maar meestal goed en bovenal leerzaam. Ik zat eigenlijk enorm te mopperen, dat het me was overkomen, die opdracht. Waarom zeg ik niet direct nee op een opdracht? Ik ben dol op de vrijheid van zelfstandig werken. Op creëren en dat op eigen kracht en op me zelf. Niet geheel toevallig was het dus dat de opdracht toch geen opdracht was. Het bleek een bijzondere uiting van enthousiasme te zijn geweest.
Nu ik het toch maak ga ik er maar mee spelen, nu aan het spelen met de poten van het nijlpaard.