Ge-emmer met goed eind

Ge-emmer. Waarom trek ik me het zo aan wat een ander zegt over mij? Waarom moet ik er van huilen wanneer iemand tijdens de opbouw tegen mij zegt dat als hij de curator was, hij mij niet zou uitnodigen? Waarom ben ik niet muzikant geworden? Samen spelen. Nou ja, dat was ook niet altijd even leuk trouwens. Kak. Ik vind het stom. Ik voel me stom. Zo ongelofelijk onaardig, dat iemand mij afkeurt op mijn manier van werken. En waarom denk ik dan ook nog dat hij gelijk heeft? Dat vind ik helemaal stom. Waarom? Stom!
Kak! Waarom. Het kost geld, tijd, ergernis, iemand zeikt mij al dagen af en toch sta ik na een korte nacht weer op en ga ik er mee aan de slag. Ge-emmer.
En waarom wil ik weten waarom de dingen zo gaan, waarom wil ik weten waarom het mij zo'n pijn doet, ge-emmer met mensen.
En het wordt nog een echt mooie expositie ook nog. Maar waarom met zulk onvriendelijk gedoe. En de meeste dingen zijn leuk. Lekker ouderwets met alternatieve jongeren om me heen, die uitslapen en daarna in de bar koffie drinken met een peuk en dan gaan sjouwen met grote zware dingen.
De expositie 'Peachy Poochy' is als een sprookje, een hoop gedoe en uiteindelijk leefde ze nog lang en gelukkig.