dinsdag 9 september 2014

Groot, diep, compleet, en mooi itgwo 2014

Wat een berg vrienden van de Parade waren ook dit jaar weer samen gebracht op 'Into the great wide open'. Goed dat Dago Houben voor dit festival is gaan werken. Ik heb weer een fantastisch festival op Vlieland gehad. Dankjewel Dago.
Door de energie waar ik in zit, de zin in verandering, de tijd om patronen te doorbreken, drong het festival diep door in mijn ziel. Wow, wat een emoties waren er. Ik heb gelachen, gehuild, gemopperd. Ik ben geschrokken en verrast. Kortom: geraakt.
Woensdag was ik met Linda in Hotel Bruin begonnen (zie vorig bericht), donderdag geslapen in Hotel Seeduynn en vrijdag vertrok ik naar slaapplaats 3: de 'Vliegende draeck'. Een smalle, slanke slaapboot die volgens de kapitein heeel snel en schuin kan zeilen. Dat maakten wij niet mee, het was dit weekend niet voor niets een slaapboot. Nou, tja, daar voldeed hij (of was het zij bij een boot?) ook niet aan, weinig geslapen.
Het is inmiddels dinsdag en moet zeggen dat ik direct bij thuiskomst de bands die ik nog wil na luisteren heb genoteerd, maar ben de volgorde van beleving een beetje kwijt. Dit is het lijstje bands die indruk maakte op mij: Magnus (ronduit lekker), Typhoon (vol liefde en samen), Falco Benz, Kovacs (ongelofelijke stem. Sommige teksten over whisky en drugs gebruik vond ik ongeloofwaardig, maar wie ben ik om dat te vinden. Ze is jong en ze zong), Akwasi, Melanie de Biasio (hypnotiserend mooi in sprookjes Bospodium), Stargaze en Erlend Øye ( al hun teksten grepen me, zelfs al zongen ze het in het italiaans of ijslands).
Bij thuiskomst in 2012 zag ik op tv beelden van het festival met allemaal grappig, geheime en intieme concertjes. Allemaal gemist. Lekker katerig voelde me ik daardoor. MAAAR !!!!! Dit jaar stuitte Floortje Bakker en ik net na het prachtige concert van Melanie de Biasio in het Bospodium op een geheime video-opname ver in het donkere bos. Wat een mazzel, die bonus hadden wij in de pocket.  
Ik heb genoten van het kunstwerk 'I've got the stars on a string' van Tianji Zhao. Een magisch moment wat al begon toen ik van het 'Sportveld' naar 'de Bolder' liep. Van veraf zag je het kunstwerk als een soort laaghangende melkweg. Het was een eenmalig kunstwerk gemaakt van 100 verlichte met helium opgeblazen ballonnen. Van de vriend van Tianji Zhao die haar op de duin assisteerde mocht ik samen met nog twee enthousiastelingen helpen om de draadjes aan de ballonnen te knopen. Dat verbond daar boven op die duin. En ik mocht ook nog twee ballonnen oplaten. Joegheeeee! Dat voelde dan weer als lekker spelen. Het lopen met de twee verlichte ballonnen deed mij terug verlangen naar het schoolplein, het elastieken op het schoolplein. Ik kwam namelijk steeds andere visdraden van al opgelaten ballonnen tegen op mijn schenen. Springend en struikelend liep ik daar in het donker blij te zijn.
Zaterdag ging ik in de middag het werk van Marie-José Hamers en Bert Kramer bekijken (ik zat met haar op de academie en wilde hun werk graag zien). In de ruimte van het kunstwerk 'Campsite' was rust. Een heerlijke plek voor meditatie. Was het niet dat aan de andere kant van het doek een heel vriendelijke vrijwilligster zat en ik me dat niet durfde te veroorloven. Dus zat ik daar een minuutje, lekker zacht op het met wit bedekte mos.
Ik had wel wat moeite om al de kunstwerken te vinden in het bos. De route was onduidelijk voor mij. Maar gelukkig heb ik alles gezien. Ben alleen niet in 'Museum Révisé' van At World's End geweest. De openingstijden waren naar mijn zin wat krap.
Vorig jaar ontmoette ik Maartje Jaquet tijdens Herrekijker. Door dat geHerrekijk zie ik nog meer, zo zag ik krokodillen, apen, een camouflage vogel, draken en heel veel konijnen, olifanten en vissen. Top Maartje, nog steeds blij dat ik vorig jaar naar je toe werd gelokt door een foto van Elspeth Diederix op je Herrekijker - tent.
De vormgeving van het festival viel me de eerste keer dat ik er kwam in 2012 al op. Dit jaar werd ik getrokken door de verlichting van het festival, met name op de bomen. Alles aan het festival is goed doordacht. Het past en het klopt.
Voor de filmpjes 'Tik tik tok' van Zaou Vaughan & Inti Mego ging ik een aantal keer door de knieën. Omdat ze als kinderkunst bestempeld waren, hadden ze ook hun ooghoogte gekregen: ooghoogte van ongeveer 60 cm. Aandoenlijk, grappig en wollige animaties.
En door een tip van Tammie aten we een bordje drakenkopsoep van Hotel de Goudfazant (of was het nou vissoep?) ergens achterin verscholen voor het grote publiek. En als toetje maakte Typhoon alles rond en vol van liefde. De aarde bewoog.
Tianji Zhao - I've got the stars on a string