Verdovende middelen en de lepelaar

Vanmorgen kreeg ik van de, overigens allerleukste, tandarts wat verdovende injecties. Zoals dat gaat bij mij, het werkte traag. Traag bloed. Ik herhaal de opmerking van een studiegenoot uit 1999 nog maar eens. Ik was een heel stuk vulling kwijt. Dat ging wel snel. Zo snel dat ik de vulling zelfs met het eten heb doorgeslikt. Lekker hartig hapje. Nu moest er flink geboord en ik bleef het voelen. Nog wat spuiten erin en ja hoor het werkte. Wel pas toen ik thuis wat wilde drinken. Ik zette mijn mond aan de beker en dacht serieus dat er een hap uit de beker was verdwenen. Hahaha. Dat was grappig. Mijn halve lip was nu gevoelloos. Ik nam nog wat slokjes, extra, want het was zo'n grappige ervaring. Had wel zin in een tukkie. Dat zal de pijn veroorzaakt hebben. Of het donkere en grijze weer, met zonder veel licht. Deed het niet. Ging aan het werk, maakte wat lepelaars en deed weer mee aan een leuke workshop van Mariëtte Ciggaar.