Rond acht uur, na het eten van een verrukkelijke Surinaamse Saoto soep van Teun, werd het in de verte even donker. Na de twee minuten stilte werd het weer licht. Hier bleef het droog. Herdenken is belangrijk. Op vier mei lijk ik wel heel de dag stil te zijn. Ik kijk naar binnen. Spijt van wat een ander is aangedaan. Spijt van wat een ander heeft gedaan. Stil van binnen met het besef dat het ook in mijn bloed zit. Fout was mijn overgrootmoeder. Hier is er stilte. Spijt, ook al weet ik niet wat ze deed. Want ook daarover blijft het even stil. Dat spijt me, denk ik. Want zou het uitmaken als ik de details wist? Misschien niet.
Rond deze tijd altijd spijt, stil van binnen, verantwoordelijk voelen en mijn best doen om dat te compenseren. Lief zijn. Vertrouwen hebben. Welkom heten. Verbinden. Samen genieten, delen en zijn.
Vanmiddag ging ik het gras maaien, tja, maai mei wel, werd het. Ligt er ineens een koolwitje stil op de tegels. Sommige mensen zeggen dat de doden je als vlinder een bezoek brengen. Op deze dag dacht ik er aan. Pakte snel mijn camera. Stond heel stil. De vlinder ook. Verdacht stil, vond ik. Die was aan het sterven....... ach wat verdrietig.
